Turbotempo

Ik kijk op de kalender en ineens zijn we halverwege december! Ok dan. In september tikte de herfst min of meer plotseling tegen 't raam. Ik had mijn kinderen nieuwe sjaals en mutsen beloofd in door hun uitgekozen kleuren en tussendoor stonden er ook nog een paar andere projecten in mijn wachtlijst. Die moesten ook allemaal zo snel mogelijk af. Van wie moest dat? ...Van mij. Ik weet het, ik leg mezelf de meest vreselijke deadlines op. Tussendoor wilde Sinterklaas ook nog mijn aandacht. 

Een spencer met bijpassend mutsje voor baby Jip, Hollyshocking Emma's muts en col (patroon wurm) voor Dyr, een fishermans rib sjaal met franje en cozy-roni muts (patroon rib-a-roni) voor Fer, een emerald braids baret (patroon supplement) en vingerloze handschoenen (patroon Vancouver fog) voor mij.  En ook nog een KAL-letje met Marieke: de BFF cowl (1 cocooncol en 1 seedpodcol in één kleur gebreid, Marieke breide deze 2 ook in een andere kleur. De cocoons uitgewisseld. De 2 cols (in 2 'ringen') aan elkaar gezet en tadaa, de BFF cowl is klaar). De hothat muts (patroon Claudia, dat is in tegenstelling tot wat je denkt met deze naam een prachtig unisex patroon) voor Bauke hangt nu aan de pennen. Ik tel even en wow, 11 projecten in een paar maanden, da's veel, al zeg ik het zelf.

Kleine kink in de kabel is dat ik een aanval van eczeem heb (gehad), onder andere op mijn handen. Met nare ingevette handen die overgevoelig zijn voor wrijving kun je niet breien (gil en schreeuw). Gelukkig hebben we kunnen constateren dat het geen wolallergie is (dan gilde en schreeuwde ik nog veel harder). Ik heb geleerd de rechternaald met duim en wijsvinger vast te houden, zodat de rest van mijn getergde hand kan bijkomen van alle ellende, want ellendig is het. Niet kunnen breien is vervelend, maar niet kunnen slapen is afschuwelijk. Sinds de herfstvakantie lijkt mijn slaappatroon het meest op dat van een onwillige baby. Heel graag willen slapen, maar steeds wakker worden/zijn en blijven, want jeuk. Behalve dat het voor mij niet echt fijn is, is het minstens zo vervelend voor de gezinsleden. Mama/vriendin is moe, chagrijnig en van de kort-lontige. Bovendien moet ik zoveel mogelijk activiteiten waarbij ik met mijn handen in water moet, vermijden. Ik hou mezelf voor dat het over gaat. Dan ga ik eerst heeeeeeeerlijk slapen en dan ben ik weer mijn eigen vrolijke, gezellige zelf.

Zaterdag heb ik nog een leuk dingetje. Ik ga Marieke (van Wereldwol) helpen bij het Midwinterwol wolfestival in Winschoten. Leuk! En gezellig! Mijn eigengebreide wantjes, baret en sjaal gaan mee en mijn heerlijk warme snowboots. Misschien zie ik je daar!

Zoef, knipper en weg

Een paar keer met mijn ogen geknipperd en zoeffff.... weg was ie, de zomervakantie. Ik heb er van genoten, ik kan niet anders zeggen. We gingen pas de 19e augustus richting de warme zon, dus ik heb volop kunnen meedoen met mijn allereerste Ravellenic Games, of Raveoly, wat je wil. Ik heb zo gelachen om de reacties op twitter en facebook! Velen hadden werkelijk geen enkel idee waar ik het over had. Zij die me serieus overkwamen, heb ik een persoonlijk berichtje gestuurd met uitleg. Ik heb mijn medaille over laten vliegen vanuit de USA en nu pronkt 'ie in de huiskamer. Leuk!

Daarnaast heb ik deze zomer (op zich was het wel mooi weer geloof ik, de kinderen hebben tenminste heel veel buitengespeeld) mijn Mirabelle gered van hibernation. Ik ben er zowaar in geslaagd een behoorlijk aantal toeren foutloos af te ronden (applaus voor mij en voor mijn gezin, zij moesten, als ze om me heen draaiden weer eens genoegen nemen met een 'ssstttt ik tel!'). Ik heb de life line ook ingevoerd in het project. Het werkt! 

Het was maar goed dat ik geen breiwerk heb meegenomen naar ons vakantieadres (Mallorca). Het was er smoorheet en de luchtvochtigheid aldaar was hoog, echt zweten geblazen. Natte handen en wol vinden elkaar niet aardig. Het werkje had maar werkloos in een tas gelegen. Ook zielig. Maar ooo wat was het heerlijk daar. Zwemmen, zonnen, lekker eten, ons laten rondrijden over het eiland, een beetje hier en daar kijken. 'k Zou er zo aan kunnen wennen.

Eenmaal thuis drong de waarheid al snel door. School begon weer en de zomertemperaturen, die me wel bevallen, daalden snel naar herfstachtige laagten. Vandaag heb ik alle projecten die voor de winter op de planning staan in mijn Ravelryqueue gedrukt. In ieder geval de dingen die snel af moeten. Oepsie, ik krijg het er nog druk mee. Het is bijna weer sjaalenmutstijd. En de tijd breekt weer aan, dat ik kleumend op kantoor achter mijn computer mijn handen zit warm te wrijven. Dus vingeloze wantjes/handwarmdingetjes zijn geen overbodige luxe. Ik heb deze week mijn Clap ook al om, 't is zo in het zomerjasje al best koud op de fiets en op het winderige schoolplein.

Het bloggen was er ook al een poos bij in geschoten. De herfst is het seizoen van het oppakken van de dingen waar je in de zomer geen zin in had, dus hup, de schouders eronder en gaan met die banaan.

Ik ben er weer.

Liedje

Hoe moeilijk kan het zijn,
fietsen in de regen.
Een poncho om de schouders,
windkracht 7 tegen.
't ontgaat me volledig.
Een liedje in mijn hoofd.
Zomer zit van binnen,
dat is wat ik geloof.
Dus fiets ik zo snel ik kan,
naar mijn kindjes en mijn man.
Dat liedje in mijn hoofd:

"Ik ben er bijna!"

Terschelling op hakken

Er stond een weekend ‘met de meiden’  naar Terschelling op het program. Super, zin in natuurlijk! Jammer dat het weer ons geen directe leidraad gaf voor het bepalen van de mee te nemen outfits. Dusssss… koffer vol met, ja ik geef het toe, zo’n beetje mijn halve kastinhoud. Lange broeken, korte broeken, lange jurk, korte jurk, legging, shirts met korte mouwen, strandbadpak, zwembadbadpak, sokken, ondergoed, pyjama, colbertje, sjaal, zomerjas, regenjas, handdoeken groot en klein. Een minstens zo belangrijk (zo niet belangrijker) dilemma; schoenen. Sneakers in geval van strandwandeling in de regen/kou. Slippers in geval van zomer en/of zwembad. Maar waarop lope deze mens gedurende alle andere activiteiten? Een paar leuke platte schoentjes…die heb ik niet. De sneaker staat belachelijk onder een jurkje, dus die is ook niet geschikt als dagelijkse schoen. Ik loop in de zomer het liefst op mijn pumps met 7 centimeter hoge hakken. Erg comfy, al lijkt dat misschien niet zo. Maar op hakken over Terschelling banjeren? Daarover moest ik serieus nadenken. Is het niet te stadse fratserig, zo’n dame die op gehakte schoentjes het eiland verkent? Ze lopen als pantoffeltjes, dat wel. Op vrijdag nieuwe schoenen kopen voor het weekend is ook geen optie. Blaren zijn ongewenst. Weeg en wik, wik en weeg, besluit genomen: ik doe gewoon mijn lievelingspumps aan. ’t Is me ook wat waard dat ik, mocht er een foto genomen worden waar ik op sta, er op m’n voordeligst op uitkom en niet als zo’n gitaarbegeleide, riekend naar de was  die 4 weken geleden al gedaan had moeten worden, in uiterst comfortabele, los zittende kleding voor de tipi zittende mensen die we overal tegenkwamen. Ik ben ik en dat is goed. Begrijp me niet verkeerd, zij zijn zij en dat is ook ok, maar ik eis meer dan dat voor mij.

Het is een prima keus gebleken. Mijn tot de nok gevulde koffertje rolde zuchtend en kreunend achter me aan. Gelukkig deden de koffers van mijn dinnetjes hetzelfde. Maar mijn voetjes waren blij. Kittig trapte ik de trappers in het rond. Van West naar Oosterend en via vele paadjes weer terug. Wat is Terschelling toch mooi! In case of zand, de schoentjes uit en op blote voeten naar het strandpaviljoen. Voor de zekerheid een paar slippers in de tas.

De zon deed zijn uiterste best ons de wind te doen vergeten. Gelukt! Want bruin en dus een vinkje voor het zonvakantiedeel van de evaluatie. Gezellig: ook aangevinkt. Z’s onontdekt talent voor het uitbeelden van allerlei door ons genoemde figuren is weergaloos. We hebben blauw gelegen!  Actief: check. Y, ook bekend als Sporty Spice, heeft ons alle hoeken van het eiland laten zien, wij gingen natuurlijk graag mee, altijd vergezeld van haar vrolijke lach. Als wij onderuit hingen op de bank, werden we met een ‘hup, laten we wat doen’ weer bij de les gebracht. Bijzonder: vink! X, onze reallife gids, wist het allermooiste panoramapunt (slechts 134 treden ver). Ik heb dè mooiste foto’s gemaakt vanuit hier. Zij kent ook alle nooks and crannies van ‘haar’ eiland.  Dankzij Q, onze Blinky Winky, zijn we op plekken geweest waar we zelf nooit hadden verwacht te komen, simpelweg omdat we er nooit aan gedacht zouden hebben het aan degene in charge te vragen. Haar kokette lach en wimperopslag bezorgden ons een bezoekje op de brug (of aan de stuurhut, hoe je het wilt noemen) van de veerboot van Doeksen. Geweldig: check! De bijdrage van W? Ach, die laat ik aan de dames over.

Het breitempo lag niet hoog, lager dan laag eigenlijk. Niet erg, we hadden het druk met allerlei andere ook heel belangrijke dingen. Kletsen, lachen, sauneren, zwemmen, eten, drinken, fietsen, zonnen, spelletjes doen, lezen en slapen. Allemaal gedaan, allemaal leuk! Gaan we bijna weer? 

Zomer in mijn hoofd

Je kent het wel: zo’n dag waarop je niet veel zin hebt van de bank te komen. Een beetje doelloos hangen. 10 minuten 24-kitchen kijken (wat mij betreft meer dan lang genoeg! Dat je kunt koken, wil nog niet zeggen dat je kunt presenteren…), daarna zappen naar een of ander Engels huizenmakeover programma (in 60 minuten een volkomen gedateerd interieur krijgen, omdat je dat zo verdient, leren banken uit grootvaders tijd, gemêleerd grijsbruin tapijt ieuw… Maar op tv roept iedereen "OMG, it's amazing, beautiful!") en vervolgens heerlijk onderuithangend naar de honderdste herhaling van Midsummer Murders kijken (dat is nog zo’n fijne rustig-aan-dan-breekt-het-lijntje-niet serie).

De kids spelen intens gelukkig met het playmobil zwembad op zolder, het regent immers, ze hoeven niet zo nodig naar buiten. Tussen mijn lief en mij ligt, op de bank, de tablet. Dan weer kijkt hij even op het apparaat, surft een beetje heen en weer. Leest een stukje. Typt hier en daar een reactie. Daarna neem ik de tablet en scroll van site naar site. Eigenlijk best een fijne dag.

Op Ravelry is iemand op zoek naar oceaankleurige wol. Altijd leuk om even te kijken wat er wordt gepost. Ik hou van deze kleuren, dus wie weet of ik nog wat moois tegenkom. En ja hoor, een dame post een plaatje van Lorna’s Laces Seaside. Ooooohhhh, dat is mooi! Zandkleur met wit, blauw en turquoise.

Ik ben weg. De zon schijnt heerlijk op mijn door de winter geteisterde lijf. Terwijl ik lig te zonnen, laat ik het droge, warme zand door mijn vingers glijden. Ik hoor het geruis van de branding. Blauwgroene golven rollen wit schuimend het strand op. Wat word ik daar gelukkig van!

"Mammaaaaaa!"…en ik ben weer terug. De kroost heeft dorst. Daar kunnen we wat aan doen. Ik was even in de zomermodus, heerlijk! Gelukkig hebben we een zomervakantie geboekt naar een zonovergoten oord. Hier in Nederland wil het nog niet zo lukken. Toch ben ik heel even op vakantie geweest. Dat smaakt naar meer.

Owattissiemooi!

Nog niet zo lang geleden was ik in de veronderstelling dat de babyboom in mijn vriendenkring wel tot het verleden behoorde. De kinderwagen waar mijn zusje en ik en vele jongere familiebaby's in hebben gelegen is een prachtige originele Engelse King uit 1973, in rood en donkerblauw. We hebben hem keurig onder een laken in het uiterste hoekje op zolder gezet. Daarnaast de dure, mooie box. Onze kinderen waren niet van de spijlen en hebben in de box zowel als in hun ledikantjes zo hard gebruld dat de box beide keren na een jaar weer op zolder stond en het spijlenbedje binnen 2 jaar dezelfde weg volgde. De traphekjes hebben het zwaar gehad met de kleine dame en heer. Een vrachtwagenlading naar zolder verdoemde spullen hebben we ervoor gezet en hup, een nette en ruime zolder.

Totdat een dinnetje belde. Ze is zwanger van nummer 2 en wil onze kinderwagen (want die is toch echt de allermooiste en kindje 1 heeft er ook in gelegen) heeeeel graag gebruiken. Of we ook nog een box hebben? Ja, tuurlijk! Te vroeg gedacht, te snel gehandeld. Domdomdom. Dus B sleepte zichzelf weer naar zolder en heeft met zweet op de rug de hele bliksemse boel weer van zijn plaats gehaald. We krijgen er ineens nog meer ruimte bij op zolder. Daar ben ik blij mee! Nu maar hopen dat het een boxkind is J.

Dinnetje 2 belde. Zwanger! Geweldig natuurlijk! In mijn favorites op ravelry staat al een tijdje die lieve, mooie Elijah. Maar voor wie moest ik ‘m maken? Guess what…Eli it is voor de babies! Ik heb bij mijn favoriete winkel www.wereldwol.nl wol en dpn’s besteld en brei hem nu in een soort van miniKAL met M. Dat wil zeggen, we sturen elkaar foto’s van half en helemaal afgebreide kopjes, pootjes en oren. Allemaal op de meest onmogelijke tijdstippen, maar dat is juist leuk. Haar nummer 1 (van deze KAL) is af, die van mij nog lang niet. Dat is niet erg, want haar oudste wil ook eentje. Kan ze mooi met nummer 2 beginnen. Mijn nummer 2 moet af voor november, dat lukt vast. Want ook bij dit project heb ik erg last van het ‘nog-een-klein-stukje-dan-is-het-af’ en het 'oooooohwattissiemooihoezouheteruitzienals...afis' virus. Ik zit dus tot laat op de avond te werken omdat dat ene pootje toch echt nog even klaar moet. ’t Is altijd meer werk dan ik dacht, dus wordt het vanzelf laat. Ik ga snel weer even verder…pootje 2 staat op de rol voor vandaag, ik weet nu hoe pootjes moeten, dus die's vast gauw af...

Wachten...

Dit is een belangrijk moment voor mijn dierbare gezinsleden. Partnerlief roept het al jaren, maar hier, in dit blog, ga ik het toegeven; ik heb een grondige bloedhekel aan wachten! Wachten in de rij bij de supermarkt, wachten tot de reclame tussen delen van een film voorbij is, wachten tot kikkervisjes kikkers worden, wachten tot iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon heeft neergelegd zodat ik kan bellen, wachten op mooi weer, wachten tot mijn nieuwe schoenen binnen zijn, wachten tot iemand klaar is met het gebruiken van de computer/laptop/tablet,  wachten tot dezelfe partner eindelijk klaar is om ook de auto in te stappen als we weg gaan, wachten tot wol die ik besteld heb, wordt afgeleverd en wachten tot een van mijn werkstukken klaar is. Dat wachten, dat haat ik!

En dat is vervelend. Vervelend voor mij, want ik ga lopen chagrijnen en mopperen. Maar vooral vervelend voor mijn geliefden. Want van wachten ga ik me misdragen. Zij moeten kijken naar iemand die met een kop op onweer door huis banjert/steeds naar de brievenbus loopt/iedereen tot wanhoop drijft door van net naar net te zappen (alsof niet overal tegelijk reclame is) en eigenlijk gewoon ronduit irritant is. En ja, ik weet het, het ergste is, zij moeten ook altijd op mij wachten.

Een tegenblog voor hen zou zijn dat ze een ontzettende hekel hebben aan een mama/vriendin die altijd alles kwijt is en dat ze het verlorene nog uitgebreid moet zoeken als we weg moeten. Huissleutels, fietssleutels, kledingstukken, boeken, sjaals, noem maar op, het kan niet zo gek zijn of ik weet het kwijt te raken. Dat ik dan ook nog eens geheel onterecht boos word op alles en iedereen (die er echt helemaal niets aan kan doen, want het is ook altijd mijn eigen schuld dat iets kwijt is) is natuurlijk belachelijk. Dan moet ik mijn spullen maar leggen waar ze horen. Bij deze sorry!

Wat dan wel weer heel fijn is, dat als na het lange wachten of zoeken, het artikel van wens vastgehouden kan worden, ik ongelooflijk blij ben en vrolijk en toch echt de allerhuppeligste vriendin en moeder van de wereld, dat ik dan dans en spring en allerlei blijdschappelijke uitingen van geluk rondstrooi. Dat dan weer wel.

Daarom dus vind ik fijn breiwerk minder leuk, ’t lijkt minder snel wat, dus moet ik langer wachten voor ik resultaat zie. De Malabrigo Silky Merino die ik besteld heb in Amerika (niet dichterbij nee, want geen enkele webwinkel op dit continent heeft deze kleur op voorraad), liet weken en weken op zich wachten. En ooooo wat had ik de pest in. Ik wist heus wel dat het lang zou duren, maar stiekem hoopte ik gewoon dat het schip waar het mee naar hier moest een F-16 zou zijn. Vanochtend besteld, vanavond in huis, dat werk. Maar het is er en ik vind het geweldig! De kleur is echt mooi, fel, maar niet schreeuwerig en mooi helder en zacht. Ik ben blij. De clap die ik ervan brei is een tamelijk groot project, maar elke 12 toeren mag je een steek laten ladderen en daar werk ik elke avond naar toe. Waar je al niet blij mee kunt zijn. Gelukkig kan ik om mezelf lachen en mijn geliefden ook (nog steeds). Nu fijn naar buiten, genieten van het heerlijke weer!

Gezellig

Tijdens de plaatselijke Stitch & Bitch kijk ik mijn ogen uit! De meest ingewikkelde werkjes verschijnen op tafel. Prachtige kantshawls en geweldige Esherdekens met vissen, enorme plaids waar je meteen onder wilt kruipen en superfijngebreide vestjes. Daartussen zit ik, met een basiswerkje. Nee nee nee nee nee, ga nou niet meteen allemaal zeggen dat wat ik maak prachtig is, dat hoeft niet, daar gaat het niet om. Ik wil alleen maar zeggen dat ik me altijd zo nietig voel. En nee, daar merk je niks van, want mijn mond zorgt er altijd keurig voor dat ik buitengewoon op mijn gemak overkom. (Ze heeft een eigen leven, is slecht te sturen, elk voordeel heeft z’n nadeel, jammer…) Maar wat kunnen mensen mooie dingen maken! Dat wat ik zelf maak vind ik trouwens ook mooi. Nog niet zo lang geleden moest ik dit soort dingen gewoon kopen in de winkel. Nu maak ik ze zelf, best cool toch?!

Ik heb op dit moment 3 projecten op de pennen. (Jaaaa, mijn wol uit de US of A is aangekomen!)  Een project is kantwerk, heel mooi, maar ik moet mijn hoofd erbij houden. Een foutje is zo gemaakt.  Een is een kabelwerkstuk, niks ingewikkelds, maar ik hou ervan. Daar kun je zonder bij na te denken meters mee maken. Bovendien issie bijna zover dat ik hem kan blocken en daarna de boord aan kan breien. Daarbij moet ik (voor de eerste keer) steken aanbreien aan de zijkant van het werk. De kabel komt namelijk overdwars en de boord moet aan de bovenkant. Daar heb ik zo’n zin in. Dan werkje nummer 3. De wol uit het verre is zo mooi en zo zacht, dat kan echt niet stilliggen. Ik ben bang dat werkje 1 het aflegt tegen de andere. Ik vrees dat ik bij deze constateer dat ik, alhoewel ik het zeker kan (en ook heus nog wel vaak zal doen), minder geschikt ben voor kantwerk. Of ik blij ben met deze constatering weet ik nog niet. Het fijne werk ziet er altijd zo mooi uit en zo ingenieus ook.

Maar ik dwaal weer af van datgene wat ik eigenlijk zou schrijven. Laatst kwam er iemand met een breivraag. Naar mij, ha, alsof ik haar zou kunnen helpen. Ze breit al sinds ze 6 is en is echt goed. Wat blijkt nou, ik kán haar helpen! Taal is zeg maar echt mijn ding en vooral niet dat van haar. Ravelry is voor haar schier ondoorkombaar. Nou moet ik zeggen dat ik deze site ook niet meteen doorgrondde. Ik leer door het te proberen en vind steeds meer hoeken en gaatjes waar ik leuke en interessante info vind. Dus wij een middag op de tab zoeken naar plaatjes en suggesties voor het patroon dat ze wil breien. Zo leuk! Zij kon mij weer helpen met mijn breivragen. Deze nieuwe wereld (die van de breierikken) bevalt me uitstekend. Gezellig, gastvrij, behulpzaam. Een mooie warme zelfgebreide deken!

Aan de niet-lezer

Wat is dat toch, dat mensen denken dat een blog niet de moeite van het lezen waard is als het woord breien er in voorkomt. (De eerste bijna-lezers hebben inmiddels afgehaakt; oeh haken er in, nog minder lezers). Ik vrees dat het beeldvorming is. Gebreide onderbroeken, kriebeltruien met de meest afschuwelijk opgemaasde patronen, rare en slecht passende sokken, daar denk je zeker aan?!

Gisteren nog. Ik wilde mijn partner een ontzettend leuk geschreven blog laten lezen, ‘t ging over een conducteur èn een paar gebreide sokken. Hij murmelde wat en ging zijns weegs. Ik was sprakeloos. Ben boos naar boven gegaan. Even later hoor ik hem beneden grinniken. Hij komt naar boven gestommeld en slaat een arm om me heen. “Sorry schat, het was een heel leuk stuk, dat had ik niet verwacht.” Dusss…

Nog zo eentje. Een vriend van me zegt: “ik lees geen blogs over breien, punt.” Hij is van het type als-jij-a-zegt-zeg-ik-b.  Ik vind breien leuk, hij dus niet. Zo ben ik ook wel een beetje, dus eigenlijk mag ik er niks van zeggen (pot en ketel en dat soort dingen). Maar stom vind ik het wel.

Het is niet meer zo dat mama truien moet breien omdat er geen geld is voor een echte “Bentex” of andere merktopper. Wol is niet meer per definitie stijf, jeukend en vreselijk van kleur. Het is niet meer voor belegen, bijna over datum zijnde ouwe moekes, die hele bergen gemêleerd grijze acryl omtoveren tot sokken die niemand graag wil dragen (maar het wel doet, want er is niks anders). Wol ruikt niet naar schaap, of geit of welk dier dan ook, behalve als het beestje net geschoren is, dan ruikt het wolletje natuurlijk wel naar’t diertje. Dat is met je eigen kleren niet anders.

Het is zacht en elegant en hip en mooi. Ieder zijn ding, de ene ruig en stoer, de ander fijntjes en sjiek. ’t Kan allemaal.

Maar waarvoor schrijf ik dit eigenlijk. Mijn medebreisters weten dit allemaal al lang en jullie anti’s lezen het toch niet… Ach gewoon, stel dat je dit stuk gedwongen onder je neus geduwd krijgt, misschien zeg je dan na het lezen hiervan tegen je partner: “Sorry schat, het was een heel leuk stuk, dat had ik niet verwacht.” Dusss…

Verjaarscadeau voor pa

Pap wordt 70. Wat moet je de beste man geven? Gezondheid is helaas slechts wensbaar. Zoals hij zelf zegt, hij heeft alles wat zijn hartje begeert. Als we hem zien genieten van zijn 4 kleinkinderen zijn mijn zusje en ik er snel uit. Een lang weekend met vrouw, dochters, schoonzoons én vooral de kleintjes, dat vindt ’ie schitterend.

Al gauw ontdekken we een nageltjenieuw 12 persoonshuis in een park in Drenthe. Nieuw=schoon, dus mam is al blij. Het huis is enorm, als het (wat helaas in de lijn der verwachting ligt) van dat sûterige weer is, hebben we ook binnenshuis voldoende ruimte om het gezellig te houden. Er is een leuk zwembad op het park en omdat 3 van de 4 kinderen in bezit zijn van hun A én B diploma en kind 4 een heel eind op weg is in die richting, hoeven we er niet elke keer met ze in te duiken, maar kunnen we op de kant (of in het gezellige bar/restaurantdingetje met uitzicht op het bad) genieten van een cappuccino. En wat ik persoonlijk heel geweldig vind, er zijn 6 badkamers en vooral 6 toiletten! Ieder setje zijn eigen toiletje, daar word ik heel gelukkig van.

's Avonds met de ‘grote mensen’ op de bank nog even nagenieten van de dag is zo leuk. Dan wil ik ook wel even omkeutelen met garen en een rondbreinaald. Mijn kantwerkje is niet geschikt om mee te nemen. Te gevoelig voor mistellingen (daar heb ik echt geen zin in). De in de VS bestelde wol dobbert nog ergens met een schip in de richting van Nederland, ik kan er niet van uitgaan dat ik die voor het weekend heb. Toen ik even een rondje ravelde, zag ik een erg leuke col/stola/omslagdinges. Kabeltje, ribrandje, niks ingewikkelds, maar leuk genoeg om me bezig te houden en daarna met veel plezier te gebruiken. Garen gehaald en hup meteen op de pennen gezet. Mijn weekend kan niet meer stuk!

Keuzes, keuzes

Met een volle portemonnee vertrok ik naar Nieuwegein, hopend/verwachtend mijn centen te kunnen ruilen voor een gelukkigmakende hoeveelheid wol. Ik ben doorgaans een goede ruiler ;-). Ik had mezelf een doel gesteld. Ik ging wol vinden voor mijn volgende project, een clapotis, helemaal alleen voor mij. Ik had me van tevoren goed georiënteerd, ik wist welke kleuren ik wilde, hoe dik, zacht en glad het garen moest zijn. Daar zou het niet aan liggen.

Eenmaal binnen werd ik, toen ik gewend was aan het licht, of het gebrek en de kleur ervan (oranje, waardoor je de kleur van het te kopen materiaal niet goed kon zien) overvallen door een enorme hoeveelheid garens. De ene nog prachtiger dan de andere. Zo mooi, maar te dun. De perfecte kleur, maar van een stugharig dier. De goede dikte, maar te flets. Heerlijk zacht, maar te pluizig voor het doel. Het goede merk (ik had op internet wol van dat merk gezien en da’s mooooiii), maar niet de soort die ik wil. Was dat even een vette tegenvaller! Conclusie: ik wilde heel graag, heus, maar het wilde mij niet.

Blijkbaar heb ik een smaak die niet heel veel mensen aanspreekt. Ik zag veel herfstige kleuren, aardetinten en naturellen, mooi hoor, maar als je me kent, weet je, zo ben ik niet. Ik ben van heldere tinten, niet pastel maar fel, zo zou je het kunnen zeggen. Het hoeft niet zo gillend te zijn als de acryl  die ik uiteindelijk kocht voor een plotseling opkomend project. Want een Doe Maar sjaal brei je in Doe Maar kleuren. Maar wel een kleur die ik het hele jaar door kan gebruiken, een gezellige Joycekleur.

 

De dag was geweldig trouwens. Bij de patronendokter kon je naast hulp bij een onbegrepen patroon,  ravelry buttons krijgen. M’n naam dr’op en ik hoorde er helemaal bij. Een bijzondere ervaring trouwens, iedereen met wie ik sprak, keek eerst naar m’n borst. Niet vanwege mijn verpletterende decolleté, maar vanwege de button. ‘Ah, ben jij het!’ Was het dan. De mederavelers in het echie ontmoeten, zo leuk! Alsof je elkaar al jaren kent. Daarnaast was het drukkiedruk in de stand van Wereldwol waar ik mijn verkoopskills de hele zaterdagmiddag heb kunnen gebruiken. Moe maar voldaan gingen Ammerins en ik (nog bedankt voor het rijden en de gezelligheid!) tegen de avond weer naar huis.

En de wol, die heb ik zodra ik thuis was op internet besteld. Nu hopen dat het schip met ‘yarn from the US of A’ een beetje snel naar Nederland vaart.

Feestje?!

Mijn kleuter had vorig jaar een horrorverjaardag op school. Hij kwam vol verwachting, traktaties onder de arm, het lokaal binnen en zag...niets. Geen verjaardagskroon, geen taart, geen juf. Ze was zijn verjaardag vergeten. Tranen met tuiten gehuild, ik ook trouwens. 3 weken lang ging hij huilend naar school. Bovendien vraagt hij tot op de dag van vandaag of ik hem wel ophaal bij de bso en hoe laat dan.


Dinsdag was het weer zo ver. De jongeman werd 6. In de weken voor zijn verjaar was hij 's nachts onrustig, huilen in zijn slaap, niet fijn. Gelukkig liet (een andere) juf ruim van te voren merken dat ze niet van plan was zijn feestje te vergeten. Op de dag zelf was hij stikzenuwachtig, maar het was een superfeest.


Woensdag vierde hij zijn feestje met vriendjes en dinnetjes uit zijn klas. Een rubberlaarzenschilderfeest en daarna naar de gele M. Om 15.00uur zou het los. Om 13.00uur gaat de telefoon. Honderdduizend excuses, maar de laarsjes zijn te laat besteld en dus niet binnen. AAAAAARRRRGGGGHHHH!!! Andere mogelijkheden zijn er niet. Hij vindt ze niet leuk, niet geschikt, niet gewenst. Wat nu? Ik heb de feestjemevrouw in de plenzende regen op de fiets de stad in gestuurd om laarsjes te zoeken. Dan had ze maar geen feestjemevrouw moeten worden! Schilderen zullen ze. Uiteindelijk komt het allemaal goed en heeft onze zesjarige een prachtfeest! Wij kregen flinke korting op't geheel, dat is mooi meegenomen.


Vanavond maar even ontspannen bij de plaatselijke Stitch & Bitch. (Dat laatste voel ik me wel een beetje nu ik die mevrouw op pad heb gestuurd). Of er een foutloze toer op de pennen komt? Ik vrees van niet. Mirabelle hiernaast is het slachtoffer. Ik ben wel even klaar met feestjes.

Elk voordeel heb z'n nadeel (en dat is nou zo jammer)

Ik heb de hele winter gesnakt naar een sprankje zon en warmte op mijn koude wintervel. Het was helemaal niet zó koud, maar dat net niet weer vind ik nog veel erger. Elke avond breien onder een felle lamp heeft niet mijn voorkeur. Mijn man zucht omdat het tl-gevoel hem doet denken aan vroeger, toen er bij hem thuis ’s avonds inderdaad tl lampen brandden in de woonkamer. Het motto van die generatie: Fel licht is licht, zacht licht is geen licht. Dus hup zoveel mogelijk watt in de armaturen en alles aan. Voor mijn ouders kochten we een paar jaar geleden een plaffonière met dimmer. Mijn moeder vind het wel gezellig, een beetje diffuus licht, maar mijn vader moet wat zien, dus draait de knop op vol vermogen. Hij vraagt als hij bij ons thuis is ook elke keer weer of we niet gek worden zo in het donker. Maar ik dwaal een beetje af.

De lente is begonnen! Het heerlijke zonnetje kan mij niet fel genoeg schijnen. Ik hou er zo van! Ik had er ook zo'n zin in. Nu ontdek ik ineens toch een behoorlijk nadeel aan dit zomerse weer. Ik kruip namelijk genoeglijk in een tuinstoel, breiwerkje met telpatroon bij de hand. Glaasje d'r bij, je kent het. Ik ben er helemaal klaar voor!


Is het me toch een takkeherrie buiten! De buren hebben kleine kinderen, die net als elk stel rechtgeaarde peuters constant de grenzen van het toelaatbare opzoeken. Moeder doet niet anders dan roepen: “dat mag niet!, niet bij het water!, niet hier, niet daar!, ik tel tot 3, doe dat nou niet!!!” Gevolg: Kroost jankt, met bijbehorend oorverdovend kabaal alles bij elkaar. En ik zit ineengekrompen op mijn stoel en ben voor de 10^e keer de tel kwijt IN DEZELFDE TOER. En dat gebeurde in de vorige toer ook en in die daarvoor... In dit werk zie je elke fout, dus kikkeren maar weer. Grrrrr…dat wordt niks zo.

Nog een nadeel: Als de eigen kids thuis zijn, willen ze naar buiten, natuurlijk en terecht. De skeelers moeten aan, de beschermers om. Die worden voor gebruik op de tuintafel gekwakt, klitteband in de wol. En bedankt! Daarnaast ben ik toch de hele middag bezig op ze te letten, ze te helpen, dingen voor ze op te zoeken in het overvolle en van spinnen vergeven (alsof ik daar nìet bang voor ben) schuurtje. Ineens kunnen ze het allemaal niet alleen. Een rustig toertje breien is er niet bij.

En dan dit nog: Van dat heerlijke weer ben ik ’s avonds bekaf (of zijn het de glaasjes?). Zit ik eindelijk rustig, heb ik geen zin meer in breien.

Heb ik dat. Ben ik zo blij met het weer, wil het breien ineens niet meer. Ben ik de enige die daar tegenaan loopt? Toch wil ik graag dat het zonnetje nog heeeeel lang blijft, want verder word ik er heel vrolijk van!

Verveeld

Ik zit lekker op de bank met mijn feather and fan (ja, nog steeds). Maar ik verveel me suf. 2 toeren recht, 1 averecht en dan mag ik 1 toer kunstjes doen. Wat k2tog (2 recht samenbreien), een omslagje hier en daar, ’t is niet bijster boeiend. Ik geef toe, het ziet er prachtig uit. Maar 't is een beetje saai. Gevolg is dat ik niet oplet wat ik doe en dan toch foutjes maak. Een omslag te veel, een keer te weinig samengebreid. Dat is in deze sjaal op zich niet heel erg. Het garen, Rowan kidsilk stripe, is heel vergevingsgezind en verbloemt mijn blunders met zijn wolligheid. Maar ik ben niet van de fouten en dwing mezelf de toer weer uit te halen en ook de toer ervoor, want na uitgebreid tellen is gebleken dat ik daar al de mist in ben gegaan. Uithalen is met de kidsilk een hele klus. Ten eerste zijn het 146 steken. Daarbovenop komt nog de wolligheid die fijn is voor het maskeren van foutjes, maar binnen de kortste keren knoopjes vormt die je het uithalen bijna onmogelijk maken zonder schade aan te richten. Ja hoor, ik vergat een steekje vergeten weer op de naald te zetten en woepsie, daar ging ie. Ladder in mijn werk. Lamp er bij en priegelen maar.

Ik heb ondertussen een nieuw project opgezet. Niet tè moeilijk, beginner weet je, maar wel met wat meer kunstjes. De ervaren breier ligt nu onder tafel van het lachen, want het is super eenvoudig, als je maar doorhebt wat je moet doen. Ik heb de eerste 28 toeren van Mirabelle gebreid en het ziet er leuk uit! Manos del Uruguay is heerlijk zacht, maar niet pluizerig. De kleur luna is super met mooi kleurverloop van rood naar roze. Voor mij het belangrijkst, er zit net wat meer uitdaging in. De eerste keer dat ik een foutje maakte (omslagje gemist geloof ik, want er bungelde een draadje  aan de achterkant), heb ik de hele boel uitgehaald. Ik zie bij projecten van ravelers wel eens ‘frogged it’ staan. Uitgehaald dus. Mooi woord, rot actie.

Nu doe ik dus een paar toeren pauwesjaal en dan weer een stukje Mirabelle. Beter.

De rode draad

Op een regenachtige woensdagmiddag overdenk ik mijn bezigheden van de afgelopen jaren. Niet de dagelijkse dingetjes, maar, zeg maar mijn hobby’s. Ik heb schilderen altijd moeilijk gevonden. Deels omdat ik de lat veel te hoog legde. Schilderen is Jopie Huisman, of Monet en anders niet. Deels omdat ik wel kon tekenen, dat is net zoiets. Dus hoefde dat schilderen ook niet echt. Op een gegeven moment dacht ik, wat nou, niet schilderen. Ik ga het gewoon doen. Abstract werk, want als je geen Jopie kunt, moet je dat ook niet willen. Bij abstract werk kan de mens zelf bedenken wat het is, en dat is het dan ook. ‘k vond het leuk en verkocht nu en dan ook werk.

Onze dochter werd geboren. Dat vond ik zo bijzonder, dat ik van alles over haar op ging schrijven. Noem het gedichten of poëzie. Het resulteerde er uiteindelijk in dat ik de hele boel heb gebundeld (gedichten en foto’s van mijn schilderijen) in een manuscript. Dit heb ik opgestuurd naar een uitgever, die besloot het uit te geven! Jeuj! Het heet 'Heb vertrouwen'.

Na het schilderen op doek en op muren, ben ik gaan schilderen op nagels. Ook leuk. Mijn zoontje liep met een aquarium op zijn 3 jarige vingernageltjes. Kind blij, ik blij. Een nagelstylistenvakblad heeft nog werk van me gepubliceerd. De nagelwereld an sich bleek niet mijn cup of tea, daar heb ik snel afscheid van genomen, maar als de kids er zin in hebben, schilder ik graag nog eens wat moois op hun nagels en de muren van ons huis zijn niet veilig voor mijn verfkwast.

Kort geleden kwam er weer iets bijzonder interessants op mijn pad. Ik zag de mooiste breiwol liggen, superzacht, heldere kleuren. Heb ik dat weer, die strengen riepen mijn naam! Breien is nooit een hobby geweest. Daarover ging mijn eerste blog. Maar goed, toch de pennen opgepakt en het weer eens gaan proberen. Het is leuk! Geweldig! En ik schijn het deze keer ook nog te kunnen ook! You tube helpt me breit even voor als ik niet weet hoe iets moet en anders vraag ik het aan Marieke, zij weet alles J

Ik heb de rode draad gevonden. Ik geloof dat ik kan constateren dat ik een freubelaar ben. Een echte. De ene keer doe ik dit, een andere keer dat, maar een ding weet ik zeker, freubelen is mijn ding! Mooie dingen maken. Dingen waar niet alleen ik, maar ook anderen blij van worden. Bovendien wil ik kunnen wat ik niet kan. Als dat dan vervolgens ook nog lukt, regent het zonnestralen.

Van de bomen en het bos

De feather and fan sjawl vordert gestaag (lees: het gaat me niet snel genoeg). De kleurwisseling van de Rowan kidsilk stripe is mooi. Eerst een stuk fuchsia, dan van zilvergrijs naar turquoise en weer terug, doorsneden met donkerblauw en bordeauxrood.


Ondertussen doe ik onderzoek naar nieuwe projecten. Als beginnend raveler voel ik me als een kind in een snoepwinkel in de afdeling patronen. Mijn mond hangt open van de prachtige kunststukjes...die ik één voor één met een kort hoofdschudden weer van mijn to-do-list (in mijn hoofd een lange, lange lijst) afvoer. Te moeilijk, patroon in een of andere niet te vertalen taal, patroon inmiddels om diverse redenen van internet gehaald, te duur in aanschaf (wol of patroon), geen patroon op de plek waar ik dat zou moeten vinden, te saai, wel mooi maar niet voor mij of ik moet me eerst abonneren op de site voordat ik het patroon kan downloaden, dat doen we dus niet. Sommige patronen stop ik meteen in de favorietenbak, andere doe ik erbij, maar daar weet ik nu al van dat ik ze niet ga maken zoals ze op papier zijn gezet. Ja ja, op mijn eigen heutekneuterige manier pas ik patronen aan naar eigen smaak. En hoewel het makkelijk zoeken is op ravelry, heb ik nog steeds niet het ideale vest gevonden. Beetje lang, lange mouwen, niet te grof, niet te kantachtig, niet strak, maar ook geen wapperaar, geen ingewikkelde patronen, maar ook niet te saai. Eigenlijk zoek ik een vest dat bijzonder is in zijn eenvoud. Zo, ik heb het gezegd, misschien helpt het en is er morgen een lezer die me het allergeweldigste patroon toestopt.


Vandaag bracht een vriendin van me een paar oude (uit 1984 en 1990) breiboeken. In een woord geweldig! Wat deden we onszelf aan! Oversizeder (dat is een woord ja, nu wel, ik heb het net bedacht) dan oversized. Enorme schoudervullingen, kippenvelbezorgende patronen. Dat we dat toen mooi vonden. Grappig, kijk maar eens naar foto's van toen, we hadden allemaal zo'n trui. Een van de boeken is het Hema breiboek, sowieso een topper, want van Hema. Een trui met een ingebreide gestyleerde hond, vast egyptisch bedoeld, alhoewel daar katten vereerd werden toch? Een hip item waar ik tot de dag van vandaag met warme gevoelens aan terug denk, raglanmouwen! Als jong huppeltje had ik een lievelingstrui. Een okergele trui met...raglanmouwen. Bittere tranen geschreid toen hij me echt te klein was en mijn kleine zusje intens gelukkig met MIJN trui naar school huppelde. Tegenwoordig heb ik niet echt het ranke figuurtje meer om met raglanmouwen weg te kunnen komen, maar toch zet ik ze in gedachten op mijn to-do-list. Dromen mag.

Zo veel te doen, zo weinig tijd

Tuesday Night Cowl

Op een woensdagavond plaats ik op diverse sociale media een paar foto’s van mijn meest recente project. Whatsapp staat op de trilstand en ook facebook laat zich via een triller horen. Mijn telefoon lijkt zo uit de winkel van Christine le Duc weggestapt. De col is een hit! Of ik ook eentje wil breien voor C en een voor S. J wil er ook wel eentje. In bruin, in grijs, in rood, hou maar op. Ik geef toe, het streelt mijn ego. Maarrrr…voor de helderheid…ik brei elk patroon één keer. So much to do, so little time, je kent het. En nee, ik ga niet op zoek naar de gewenste kleuren. Geen tijd voor en eigenlijk ook geen zin in.


Als iemand bij me aanklopt met het merk wol waar ik graag mee brei (want ik vind dat ik kieskeurig mag zijn) en me heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lief vraagt, wil ik er nog een keertje over nadenken… Als ik besluit ja te zeggen, sluit het project zich aan in de rij van projecten die ik nog wil doen en die lekker eerst zijn. Zoonlief wil namelijk ook nog een muts en een sjaal. En ik ben net begonnen met een feather and fan omslagsjawl voor mam. O ja, ik heb net een patroon gezien van een supercol voor mezelf. First things first. Deze hobby is vreet tijd. Waar koop ik dat?

Mijn weekend

Geaaid, bepoteld en bevoeld lig ik in bad bij te komen van alles wat me afgelopen weekend is overkomen. Drie dagen ben ik bekeken en besnuffeld, geknepen en opgetild. Ik ben omgehangen en er is zelfs aan me getrokken. Vele vragen zijn er over me gesteld: Welke soort ben ik en welke kleur, hoeveel is er voor me gebruikt en op welke dikte ben ik gemaakt, zelfs waar ik woon is geen geheim gebleven. Alles wilden ze van me weten.

Waarom ik daar lag, vraag je? Ik diende een hoger doel. Men ziet graag een voorbeeld van hoe het kan worden. Wordt het opengewerkt of juist heel dicht, is het zacht of stug, dat soort zaken is de moeite van het weten waard. Bovendien doet voelen en bekijken vaak kopen. Een beetje commercieel mag je wel zijn toch? En het is zeker goed geweest en leuk ook. Wat ik je kan vertellen over mensen?! Hoe hun wangen voelen, hoe hard ze kunnen knijpen, hoe lekker ze ruiken (of juist niet), je wilt het niet weten!

Maar nu, nu heb ik rust verdiend. Het bad is warm en weldadig voor mijn vermoeide vezels. Mijn baasje kietelt me zachtjes en mijn eigenlijke kleur komt langzaam weer tevoorschijn.

Ik, ik ben Swallowtail, een heerlijk zachte sjaal van Rowan kidsilk haze. Mijn patroon is gratis en te vinden op Ravelry.

Joyce breit

Ik ben graag creatief bezig, schrijf gedichten, teken en schilder op doek, maar ook de muren van mijn huis zijn niet veilig voor mijn penselen. Ik knutsel met de kids, maar fröbel ook via allerlei sociale media. Uitdagingen zijn leuk. Dat wat ik niet kan, wil ik juist kunnen.


Zo ook breien. Ik was een slechte breier. Mijn lapje was steevast meer een plank dan het begin van een sjaal. Als ik begon met 20 steken, eindigde ik altijd met minstens 2 steken meer of juist veel te weinig. Ik raakte altijd de tel kwijt. Eigenlijk gewoon rampzalig. Dus constateerde ik dat breien niet een van mijn talenten was (en liet ik mijn moeder de breiopdrachten voor de lessen textiele werkvormen maken).


Totdat ik M. leerde kennen. Ze heeft een internet wolwinkel. Mooie wol. Eerlijke producten, van vrij huppelende schapen. Handgeverfd bovendien. Om hebberig van te worden. Maar wat moet je als niet breier met al die wol? Juist, breien dus. En zo ben ik weer begonnen.


En ik vìnd het leuk! En stiekem kan ik het beter dan ik in mijn stoutste dromen had verwacht. Met dank aan de uitleg van M., youtubefilmpjes en breiafkortingenvertaalsites.


Wat nu zo leuk is, is dat ik komend weekend (17, 18 en 19 februari) mee mag  naar de Handwerkbeurs in Zwolle om te helpen in de stand van Wereldwol! 'k heb er zin in!


Tot ziens in Zwolle!