Blije geit

Kort geleden was ik even zonder baan. Druk met alles, druk met niks. De kinderen voeren er wel bij (dacht ik). Mam is er altijd, ze is taxi, kokkin, luisterend oor en o zo gezellig om mee te kletsen. Jammer alleen dat ze ook merkten dat mama niet zo goed is in thuiszitten. Ze werd er een beetje chagrijnig van. Mopper, mopper 'zeur niet zo over alles wat er vandaag niet leuk was op school, maar vertel eerst eens iets leuks', mopper, mopper 'moet ik alweer de was doen', mopper, mopper. Heel oneerlijk eigenlijk dat ik zo zeur, velen zijn volmaakt gelukkig met hun leventje zoals het is, thuis of niet. Vele anderen zijn in dezelfde situatie ook niet happy, maar schrijven er niet over en ondergaan het in stilte. Ik niet.

Nieuwe baan, nieuwe kansen. Kansen die ik, ook al had ik mezelf beloofd rustig aan te doen (100% inzet is wel genoeg), ten volle probeer te benutten. Dus hup, aan de bak en gaan! Thuis constateren ze dat mama veel leuker is, vrolijker, gezelliger, eigenlijk beter dus. Mijn dochter zei: 'mama, ik zie dat je blij bent, dat maakt mij blij'.

Ze vinden het fijn dat ze zelf meer verantwoordelijkheid krijgen. Lang leve what's app en sms (als ze niet in huis zijn). Ik help m'n meiske virtueel met het koken van haar eerste eitje. Ik krijg een foto van het resultaat. Wat een top ei! Een beetje eigen verantwoordelijkheid doet ze goed. Ze groeien waar ik bij sta. Ik ben zo trots op ze! In overleg met mijn lief bekijken we wie wanneer thuis is en hoe we zaken plannen. Stom is, dat ik binnen een half jaar ben vergeten wat een geregel je hebt als je werkt.

M'n hobby's blijven een beetje liggen. Dat is een bekend verschijnsel. Ik ben te onrustig om eens even lekker te gaan zitten voor een rustgevend rondje breien. Ik moet de hele dag nog een paar keer door; Wat ging er goed, wat kan er beter. Ik wil het graag goed doen en beter wil ik ook. Die rust in mijn hoofd komt wel weer. Ondertussen geniet ik van mijn nieuwe ik.

Heb jij dat wel eens?
Dat je wel kunt gillen van plezier.
Dat je zo hoog kunt springen,
dat je de wolken raakt.
Dat je je lief bij de lurven wil grijpen
om elkaar eindeloos lang te omhelzen.
Dat je je kindjes wel beurs kunt knijpen
om te laten weten hoe blij je met ze bent.
Dat je wel kunt schreeuwen,
dat je eindelijk je antwoord hebt gekregen.

Geluk zit in jezelf,
als je wilt, kun je het vangen.
De vraag is hoe
en IK WEET HET!!!

Nu ga ik al het bovengenoemde ten uitvoer brengen.
Wie dat vreest moet nu gaan rennen.

Gedaan! Wow, wat is dat heerlijk!

uit 'Heb vertrouwen' van Joyce van der Veen (ja dat ben ik)

TLC for me

Het colletje dat ik heb gebreid van Araucania Botany Lace heeft fans, veel fans. Hoe leuk is dat! Op de Handwerk en Quiltdagen in Arnhem was mijn Willow Cowl erg in trek. Het was een gezellige beurs en het was er aangenaam warm (tegenover onze stand stond een giga warmtekanon). Marieke van Wereldwol en ik hebben twee dagen genoten.
 Ik heb de Willow Cowl een poosje geleden zelf gebreid. Ik vond de kleuren van Araucania Botany Lace zo mooi, daar wilde ik iets van maken. Deze col was precies geschikt voor dit hilarisch gekleurde wolletje. Voor ik begin met een project, lees ik altijd zo veel mogelijk aantekeningen van andere breiers. Daarna bedenk ik of ik precies volgens patroon te werk ga, of dat ik aanpassingen maak. Bij deze col zijn behoorlijk veel aantekeningen beschikbaar. 

Ik besloot de muizentandjesrand niet achteraf dicht te zomen, maar meteen mee te breien. Hoe minder draadjes ik hoef af te hechten, hoe blijer ik ben. Voor het samenbreien gebruik ik de haaknaaldmethode. Zo voorkom je gepeuter met de draad die niet van je breinaald af moet glijden als je hem door twee steken tegelijk probeert te halen. Het haakje van de haaknaald houdt mijn garen keurig vast. Als ik weer een aantal steken samengehaakt had, schoof ik ze op de rechternaald en klaar. Als je zelf niet weet hoe dat werkt en You Tube brengt ook geen helderheid, is het makkelijk. Gewoon later vastnaaien. Daar ziet ook niemand iets van. Ik ben gewoon een pietlut, wat zonder extra draadjes kan, doe ik graag in een keer.

Daarnaast las ik dat er een aantal 'losse' breiers bang waren garen te kort te hebben en dat ze de tricotbanen verkortten van 14 naar 11 toeren. Ik ben dan wel geen losse breier, maar ik heb voor de zekerheid die maatregel ook maar genomen. Ik vind het verschrikkelijk als je met een dreigend tekort aan wol met een project bezig bent.

Wat leuk is bij de Willow Cowl is dat je minder of meer tricot- en kantbanen kunt breien. Wil je een korter colletje, meer een ketting, kan dat. Wil je juist wat extra body, brei je extra banen. Hou er dan wel rekening mee dat je het niet redt met 1 streng. De tricotbanen in een effen kleur garen breien en de kantbanen in Botany Lace of andersom kan natuurlijk ook. Of je maakt de tricotbanen 5 toeren en je houdt de kantbanen even lang. Dat kan ook, je col komt er anders uit te zien, maar het watervaleffect blijft. Belangrijk is dat je in je tricot deel bovenin (als je smalle tricotbanen breit, de bovenste 3 tricotbanen) je minderingen maakt zodat de col taps toe loopt. Dit geeft een soort watervaleffect.

Misschien hebben mijn medebreisters wat aan mijn aantekeningen. Mijn laatste tip voor minder ervaren breiers: volg gewoon het patroon, het is helder geschreven en prima te volgen. Maak het jezelf niet ingewikkelder dan nodig. Ik wilde dat ik eens naar mezelf luisterde... 

Veel breiplezier!

En ja, de foto op mijn vorige blog is er ook een van de Willow Cowl, toevallig.

MediJA en Ravelry

Heb jij wel eens meegedaan aan de/een discussie over de zin en onzin van sociale media? Ik wel en vele malen ook. Ik bevind me in het kamp 'voor'. Een ieder die op welke wijze dan ook deelneemt aan de media vindt het in meer of mindere mate prettig om gezien/gehoord te worden. Waarom zou je anders een berichtje plaatsen dat door vriend (en vijand) kan worden gelezen? Je weet dat mensen de mogelijkheid hebben om te reageren en dat de reacties niet altijd zijn wat je graag zou lezen. Geschreven woorden zijn op vele manieren te interpreteren. En ook al heb je, met je hand op je hart, nooit bedoeld iemand te kwetsen, als de lezer het zo opvat, zijn de rapen gaar. Want boos zijn en vervelende dingen schrijven zijn zoveel makkelijker via een toetsenbord dan in het echie.

Je leert als gebruiker snel genoeg dat je de berichten moet scannen en dat je alleen de berichtjes leest, die je echt interesseren/vermaken. Toch is het in de praktijk vaak niet zo makkelijk de ongewenste of soms azijnpisserige reacties te negeren. De reactie-verwijder-button is, mits aanwezig, een uitkomst. Het is een reden waarom mensen helemaal niet beginnen aan dit soort sociaal gedoe. Ze vinden het nep, teveel gekonkel en getouwtrek, zonde van hun tijd of gewoon stom. En soms hebben ze gelijk.

Ik zie de voordelen er wel van. Sinds ik lid ben van een aantal fora, 'spreek' ik mijn familie vaker dan voorheen. Ik geef toe, heel diepgaand is het allemaal niet, maar dat is niet erg. Als we elkaar live zien, kunnen we het koetjes-en-kalfjesgebeuren overslaan en het over 'echte' zaken hebben. Ook mijn breiprojecten zet ik er met regelmaat op. Gewoon omdat ik het leuk vind te laten zien wat ik maak, vaak levert het leuke reacties op en soms een opdracht.

Daarnaast hou ik van schrijven, dus schrijf ik nu en dan ook een blog. Het typen van berichtjes is een oefening in het zo kort mogelijk noteren van informatie. De vlag moet de lading wel dekken. Zo makkelijk is dat niet. (Ik vrees dat ik vandaag weer 'nat' ga, so be it)

Mijn favoriete platform is zonder twijfel Ravelry. Dit is een brei- en haak community die zijn oorsprong vindt in de Verenigde Staten. Het heeft meer dan 3 miljoen leden wereldwijd. Mijn blogs worden gelezen in Finland, maar ook in de VS, Zuid-Afrika en in Australië.  Reacties op projecten en posts komen ook van overal. Op Ravelry kun je de wereld aan informatie vinden. Patronen, soorten garens, tips en trucs, ontwerpers enzovoorts. Naast je eigen pagina waarop je je projecten plaatst (voor elk project maak je een eigen pagina aan waarop je, als je wilt, foto's kan plaatsen en alle details die je maar wilt over je werk), kun je in talloze groepen je vragen kwijt en praten over wat je bezighoudt. Als ik breitechnisch ergens niet uit kom, zet ik mijn vraag bij het passende forum en binnen een paar minuten is er ergens wel iemand die het antwoord post. Laatst zocht ik een soort wol die blijkbaar alleen over de grote plas te koop is. En zeker de kleur die ik wilde hebben, was hier in dit werelddeel niet te vinden. Ik heb een 'help' geplaatst en binnen de kortste keren kreeg ik bericht van een Nederlandse dame. Ze had de 'voorraden' van mede Ravelers doorlopen en zag dat iemand in Zuid-Limburg nog een grote hoeveelheid van de door mij gewenste wol had. Ik heb een berichtje gestuurd en yessss!!! Ik kon zonder de verschepingskosten (zwaar, dus veel) en eventuele wachttijd en gedonder bij de douane, aan de slag. Zo fijn!

Wat mensen nog wel eens tegenhoudt om aan Ravelry te beginnen, is dat het een Engelstalig platform is. Er zijn diverse Nederlandstalige fora, maar de hoofdmoot is inderdaad in het Engels. Steeds meer patronen worden vanuit het Engels in het Nederlands vertaald, maar je moet ze wel kunnen vinden. Je kunt meedoen aan zoveel fora als je wilt, maar dat hoeft niet. Aanmelden kost niets, het opent een schat aan informatie. Waarom plaats ik geen linkje naar Ravelry? Als je er wat mee wilt, zoek je het zelf wel op toch? Dit lijkt wel een reclamepraatje, maar ik heb gemerkt dat, als ik Marieke help op beurzen, veel mensen niet op de hoogte zijn van deze bron van informatie. Trouwens, vrijdag 15 en zaterdag 16 november zijn we te vinden op de handwerk en quiltdagen in Arnhem. Praten we dan verder...in het echie. 

Foto: Willow Cowl in Araucania Botany lace (ik neem hem mee naar Arnhem \0/)

Koeien, hazen en rollende balletjes

Vandaag is MIJN dag! Mijn gedachten draaiden de afgelopen tijd overuren, maar ik kreeg de juiste woorden niet op papier. Vele uren rustgevend breien dwz. voor mij nieuwe, lastige technieken uitproberen, honderden kleine kraaltjes met een haaknaaldje in m'n breiwerk verwerken, tellen en nog meer tellen (hoe rustgevend is dat? Niet, kan ik je vertellen), hebben me geholpen mijn gedachten te ordenen. Ondertussen heb ik druk gewerkt aan het opzetten van een goede mailcommunicatie voor de volleybalclub waar de kinderen volleyballen. En natuurlijk heb ik me beraden op wat ik, nu ik groot ben, wil worden. Ik vind alles leuk, als ik maar ergens mijn tanden in kan zetten. Dat is een voor-, maar tegelijk een nadeel. Het is zo moeilijk kiezen, ik wil het allemaal! Jammer dat de periode niet echt meewerkt. Veel mensen roepen dat, als je wilt werken er altijd werk is en dat is misschien ook zo, maar passend werk is heel wat anders. Dat vind je niet zo een twee drie. Uitzoeken waar de leukste hazen rondrennen is een behoorlijke uitdaging! Bovendien is het lang niet altijd duidelijk dat het rondrennende dier een haas is die je graag wilt vangen. En als je daar dan achter bent, ben je samen met minstens 200 anderen die allemaal hetzelfde idee hebben.

Maar nu is het zo ver, ik heb een nieuwe baan. Zo bijzonder hoe een balletje kan rollen... Wat zal ik weer lekker slapen!

Jommes!

Een paar weken geleden ontplofte hier een bommetje. Ik kreeg te horen dat ik vanaf 1 juni niet langer werknemer ben van het bedrijf waar ik werk. Ik doe mijn werk prima, daar ligt het niet aan, maar toch... Meestal word ik rustig van een toertje recht en averecht. Helaas is dat niet voldoende voor de lichte paniek die zich nu van me meester maakt. (Heb je met knallende koppijn en waterende ogen wel eens geprobeerd 200+ kraaltjes in je shawl in te breien? Dat minihaaknaaldje prikt steeds mis, dus in het naastgelegen hoopje kraaltjes. Die vliegen als popcorn in de magnetron alle kanten op over de vloer, tikketakketikketakketikketakkend!)

Jommes, ik ben sprakeloos, verslagen, 'gobsmacked'. Jammer genoeg moet ook ik in deze crisistijd op zoek naar  een graziger weide. Dat was niet de bedoeling. Ik ontdek ook dat ik zo emotioneel ben, dat ik, zodra ik met iemand die ik ken, praat over het naderende onheil, in tranen uitbarst. En dat haat ik zo. In plaats van ‘hup-de-schouders-eronder’ en doorgaan, zoals ik van mezelf gewend ben, zit ik sippend in een hoekje. Bah, stom, niet doen, verloren energie, dat weet ik heus wel. Misschien dat, als ik het maar vaak genoeg hardop zeg, ik m’n pit weer terug vind. Mijn LinkedIn profiel is up to date, m’n twitterprofiel is bijgewerkt en ik heb een oproep gedaan op facebook. Ik laat mijn CV en profiel achter bij iedereen die heel misschien ooit iets voor me zou kunnen betekenen. Ik heb maar één baan nodig toch?!

Relativeren kan ik ook. Er zijn zo verschrikkelijk veel mensen die een eindeloos veel afschuwelijker lot hebben getroffen. Het lag niet aan mijn functioneren, maar aan allerlei factoren die met mij als persoon niks te maken hebben. En natuurlijk stikt het van de nieuwe kansen, die ik alleen maar hoef te grijpen. Alleen, als het erop aan komt, gaat het daar niet om. Omdat ik het leuk had op de plek waar ik was, heb ik mijn verdediging laten zakken. Ik ben vergeten om me heen te kijken en iets te doen met de dingen die ik zag. En daar heb ik nu dik spijt van. Deze week gebruik ik om de laatste zaken af te handelen en dan is het klaar, over en uit.

Ik heb heel wat ‘afgeraveld’ de afgelopen weken. Mooie projecten bekijken en zoeken, want ik heb straks een beetje tijd over… In een forum schreef ik waar ik mijn inspiratie vandaan haal. En dat het me zwaar viel, dat ik straks werkzoekend ben. Een lievelievelieve designer las m’n berichtje en pm-de me meteen. ‘Which of my designs do you like? That’s my gift to you, to brighten up your day’. Zoveel liefs, helemaal uit de USA, weer dikke tranen, jommes. Een leuke mouwloze tuniek is het geworden. Alle tijd om geschikt garen te kiezen. Daarnaast vond ik ook een mooi projectje voor mijn ‘heulveul’ kleuren botany lace. Een schattige oneskeincol, televisiekijkmoeilijkheidsgraad, maar net afwisselend genoeg om niet in slaap te vallen voor diezelfde televisie. We hebben volgend jaar ook een huwelijksfeestje (dat van mezelf, hahaha), daar heb ik inmiddels ook een shawlpatroon voor gevonden. Breitechnisch hou ik mezelf de komende tijd wel bezig J.

 

Daarnaast kan ik weer eens beginnen met een schilderij en vind ik misschien de inspiratie voor een nieuw boek. Onze nieuwe parkiet is al tammer dan hij zou zijn geweest als zijn baasje alleen in het voorbijrennen aandacht aan hem had geschonken. Ik kan op school helpen bij de crea-middagen en ga met een groepje kinderen naar de knuffelpoli in het ziekenhuis.

Ik moet mijn creatieve, veelzijdige, organisatorische, presentatorische, schrijverstalent wel bezighouden natuurlijk. Tussendoor zoek ik heeeeeeel hard naar een baan. Er is vast, ergens, iemand op zoek naar mij….toch?

(onze zoon zei, toen’ie een peuter was ‘jommes’ als hij iets niet voor elkaar kreeg, vergezeld van een teleurgestelde elleboogbeweging en een zielig trillende onderlip)

Vlinders, huisdieren en een wipwapbed

Terwijl mijn voeten (in gedachten) een vreugdedansje dansen omdat ze eindelijk bevrijd zijn van hun schoenen, MOET ik even opschrijven wat we afgelopen dagen hebben beleefd. De brei- en haakdagen, daar heb ik het over. Zoals inmiddels bijna een traditie is geworden, help ik Marieke in haar Wereldwol stand. Lida en Ammerins maakten het Wereldwolcluppie compleet. Een supercluppie, dat was het. Thanx ladies! Helpen op de beurs is een ideale combinatie van dingen die ik graag doe: helpen, praten/kletsen, ervaringen uitwisselen, proberen samen met mensen uit te zoeken welk wolletje ze precies zoeken en dat dan te vinden. En niet onbelangrijk, dat vinden wij brei- en haakdagbezoekers allemaal, het gezellig met elkaar hebben. Dit was echt een beurs voor bijpraten met haak- en breivrienden, maar ook met mensen die je alleen kent van Ravelry of die je helemaal niet kent, kijken naar en kopen van allerlei prachtige producten en workshops volgen over technieken die je graag wilt leren.

Hoe leuk, het blijkt dat Wereldwol het ideale huisdier verkoopt! Na betaling van het aankoopbedrag krijg je in een fuchsiaroze tasje een heerlijke, zachter dan zachte streng handgeverfde zijde mee naar huis. Het enige wat je hoeft te doen is haar op de leuning van je bank leggen. Je hoeft haar niet te voeren, ze loopt niet door je beeld als je tv wilt kijken, ze verhaart/blaft/miauwt/bijt niet, je hoeft er niet mee naar de dierenarts, omdat ze nooit ziek is, wat wil je nog meer! Automatisch dwaalt je hand, terwijl je naar je lievelingsprogramma op tv kijkt, naar dat zachte strengetje. Onwillekeurig streel je de zachte vezels en misschien til je haar zelfs even op en leg je haar zachtjes tegen je wang.

Maar ik was ook zo blij voor onze strengen Malabrigo lace! Alhoewel het een prachtige kwaliteit heerlijk zachte wol is, sneeuwt ze op de beurzen om een of andere reden altijd een beetje onder in het wolgeweld. Maar deze keer had ze een van de hoofdrollen. Echt leuk! Wat ook meewerkt is, dat de nieuwste kleurtjes heel vrolijk zijn en er echt uit springen. Ik kon het niet laten ze nu en dan even geruststellend op de rug te kloppen. (Wie is er gek?...ach wat dan nog...)

Omdat Nieuwegein verder weg van huis ligt dan goed is voor onze vermoeide beurslijven, had Marieke een hotel voor ons geregeld. Fijn, heel fijn! Ik ga opgelucht op bed zitten, even relaxen en wip… het voeteneind van het bed zakt een centimeter of tien naar beneden en wap…het hoofdeinde komt eenzelfde tien centimeter omhoog! Heb ik dat, aan het voeteneinde ontbreken beide beddepoten. Een wipwapbed, zucht. Gelukkig konden we van kamer wisselen en hebben we na een welverdiend diner, lekker kunnen slapen. Op naar dag 2.

Op een gegeven moment komt er een dame met haar dochter bij ons aangewandeld. Haar dochter is op zoek naar wol en we raken aan de praat. Mevrouw draagt een allerschattigste gehaakte vlinderbroche. Echt zo’n vlindertje waar mijn dochters naam op staat. Bleek dat ze de vlindertjes samen met een vijftal andere dames maakt om te verkopen voor Diergaarde Blijdorp. Daar wordt namelijk een vlindertuin gebouwd. En het geld dat deze vlindertjes opbrengen, gaat rechtstreeks naar dit doel. Nog veel leuker. Jammer alleen dat ik in Leeuwarden woon en Blijdorp toch een naar eind fietsen is (zeker in deze omstandigheden). Mevrouw kijkt haar dochter aan en zegt dat ze deze vlinder, die ze speciaal vanochtend nog had gemaakt, wel aan me wil verkopen! Zo ontzettend lief! Ik ben dol op vlinders en sponsor graag de Blijdorpse vlindertuin. De vlinder is met me mee naar huis gegaan en mijn dochter is er dolblij mee!

De brei- en haakdagen, ik vind ze geweldig!

Over knappende draadjes en gaatjes

Het ijs is uit de vijvers verdwenen (er ligt ook alweer een laagje, maar dat terzijde) en alhoewel we nog even een dikke winterdip hebben (kkkkkoudddd), gaan we toch echt weer richting het voorjaar. Ik ben weer klaar met het breien van dikke cols, sjaals en mutsen en begin vol goede moed aan nieuwe kantprojecten, want gaatjes is lente, lente is leuk. Eerst nog maar een streng winterig dikke wol wegwerken. Wel met gaatjes, voor tussen de winter en de lente in. Patroon uitgezocht en hup, aan de slag.

Word ik middernachtelijk gillend wakker. Rechterschouder en arm doen zo'n pijn, verschrikkelijk! Ik heb het een paar dagen aangekeken, maar het werd steeds erger. Inmiddels kon ik zelf niet meer rijden (als je arm alleen strak langs je lijf wil blijven, kun je het stuur niet vastpakken, jammer). DH bracht me naar de huisarts die na wat duw en trekwerk (auw!) constateerde dat ik slijmbeursontsteking in mijn rechterschouder heb. Dat is niet goed. Ik ben RECHTS. Zware ontstekingsremmers moesten verbetering brengen. Ondertussen besloot de hamster (die de week daarvoor geopereerd was, details op FB) dat ze in sneltreinvaart dit leven ging verlaten. Jammer genoeg ging dat gepaard met zichtbaar heel veel pijn, zo erg dat we met haar naar de dierenarts moesten. DH reed, ik huilde.

Daar lagen al mijn 'vers' uitgezochte lentepatroontjes, werkloos op een tafeltje. Want breien met de zere arm was niet te doen, niet slim ook. Mmm... Mijn werk zorgde voor afleiding, maar wat doet de mens daarna? Tv kijken? Dat verveelt snel, jakkes! Lezen, geen zin in. Naar buiten kijken? Neuh. Slapen? Niet leuk, want hoe moet je liggen, alles doet zeer. Ik ben een 'ouderwetse' breier. Draad rechts en veel actie met rechterhand om mooie werkjes te breien. Er zijn meer methodes, die ik voorheen allemaal geprobeerd en afgewezen heb. Ik kon al 'throwend' veel sneller. Tijd om een links georiënteerde techniek op te pakken, langzaam, heel langzaam en nu en dan een toer. Alles is beter dan niks. Dus daar ging ik 'continentaal'. Draad links, werk in de schoot en rechterhand ontspannen met als enige activiteit, naald vasthouden. En het gaat! Alleen het gevoel al dat ik toch wat kan doen, is fijn. Een soort breionthaasten, want dat moest voorheen ook altijd zo snel mogelijk. Nu niet. Relax, dan breekt het draadje niet.

Sneeuwschuivervrij schaatsen

Ineens komt mijn Friese bloed weer bovendrijven. Wat is er aan de hand? Het vriest, niet één dag, niet twee, maar gewoon serieus al een hele week. Het blijft voorlopig ook vriezen. Dussss....er ligt ijs. IJs is schaatsen. Schaatsen is leuk! 

Tot m'n 18e woonden we in Balk, een leuk dorp aan de elfstedenroute. En nee, echte Friezen denken bij vorst NIET meteen aan dé tocht, maar aan schaatsen. Ik dus ook. Als er ook maar de geringste kans op ijs was, stond ik te trappelen tot ik de ijzers weer onder kon binden. Niet eens om lange tochten te schaatsen (die vonden we ook leuk), maar gewoon, omdat het zo gezellig was met zijn allen op de Luts (ja, die van het nieuws). Met een beetje geluk konden we het Slotermeer over schaatsen naar Sloten.

Als ik 's ochtends wakker word, kijk ik eerst door een kier in de gordijnen of het alsjeblieft niet heeft gesneeuwd. Sneeuw willen we niet, dan moeten we (en in het bijzonder buuv L.) in de weer met sneeuwschuivers op het ijs. Nee, we willen zo, vanuit de achtertuin, hop het ijs op. Rondjes draaien op onze 'eigen' baan. Tot nu toe is het hier sneeuwvrij, jeuj!

Afgelopen woensdag hebben de kinderen de hele middag de nabijgelegen ijsbaan onveilig gemaakt. Ik ben zo blij dat ze het schaatsgebeuren net zo leuk vinden als ik! Donderdag was het zover. Schaatsen op 'echt' ijs. Buurman M. had 's middags het ijs getest op de vijver achter huis. De zwanen zijn net op tijd vertrokken naar een andere vijver, dus de ijsvloer ligt er wakvrij bij. Hij heeft gestapt, gerend en gesprongen. IJs goedgekeurd. We hebben hem uitgeroepen tot lokale ijsdeskundige (niet omdat we zelf liever geen risico lopen op een nat pak 0:-), maar omdat hij er verstand van heeft). Buuv L. stapte zelfverzekerd het ijs op. Onze zoons schaatsten al dapper rondjes. Ik durfde nog niet helemaal. Het kraakte aan de kanten nog zo hard. Uiteindelijk haalde buuvs zoon me over (hij kan heel dwingend kijken). De schaatsen onder en gaan. Wat was het heerlijk! De eerste rondjes van het jaar smaken naar meer. Stiekem ben ik er heel trots op dat mijn schatjes (groot en klein) en ik allemaal rondzwieren met door mij gebreide mutsen op en sjaals om. 't is een kleurig stel. Van mij mag het zo nog lang winteren!