Anders is het met wol. Lelijke breiwol, daar ga ik niet voor. Al is het nog zo'n exclusief merk of materiaal, als de kleuren of hoe het voelt (voor mij betekent dat te ruw of te stug) me niet aanstaan, laat ik het fijn liggen. Vandaag kreeg ik van een lief dinnetje 2 strengen ongelooflijk zachte, streelbare wol in een van mijn favo kleuren, fuchsia. Een poosje geleden kreeg ik een even heerlijke streng in prachtig helderblauw in handen. En daarvoor heb ik me verlustigd aan een paar bollen van mijn allerfavorietste zeegroen. Ik ben trouwens ook niet vies van mooie hollandse-luchten-grijs. Wol moet mooi en zacht, anders blief ik het niet.
Ik heb een tas waar ik mijn breiwerk in vervoer. Een mooie tas, in mijn lievelingsezeegroen. Op de vorige beurs (eind vorig jaar) heb ik ook mijn bammetjes en een banaantje in de tas, die groot genoeg is voor dat alles en nog veel meer, gestopt. Toen ik na twee dagen hard werken thuiskwam, was ik gesloopt. De tas in een hoek gesmeten en nooit weer aan gedacht. Ik was wel een breiproject kwijt en ook mijn telkikker was foetsie, maar wie me kent, weet dat ik in al mijn tralala nog wel eens iets 'kwijt' ben. Ik heb me er dus niet druk om gemaakt, maar gedacht dat een en ander wel weer boven zou komen drijven als ik was vergeten dat ik het kwijt was. En boven dreef het. Afgelopen februari was er weer een beurs. Ik wist waar mijn tas lag. Toen ik hem opende vond ik natuurlijk mijn telkikker en ook het vermiste project had al die tijd gewoon binnen mijn bereik gelegen. Pfff...niks nieuws. Eén jammertje, ook de banaan die ik niet had opgegeten, want te druk met wol verkopen, had al die tijd in de tas gezeten. Gedverdeget, hij was niet gemummificeerd...maar ontbonden. O jasses, de hele tas onder de nare smurrie en schimmel. Btw 't Is een geweldige tas, want met het ritsje dicht had ik de kwalijke odeur totaal niet meegekregen. Behalve de banaan was er nog een slachtoffer te betreuren. Mijn mooie, lieve tas is onherstelbaar beschadigd door de stinkende rotzooi. Geen beginnen aan om dat ooit nog schoon te krijgen. Da's mooi kippetjes (mijn dochter gebruikt geen erger scheldwoord dan dit, NOOIT).
Dinnetje verkoopt de tassen in haar webwinkel. Ik wil wel een nieuwe, maar ik heb een probleem. De nieuwe kleuren vind ik niet mooi. De blauw te turquoise, de lime te geel, de paars niet paars genoeg en de bruin, ik ben niet van bruin. Zwart is normaal gesproken ook een van mijn all-time-favorites, maar in die tas vind ik het ineens zo saai. D'r is ook knarriegeel, da's wel een leukje, maar als ik eens geen gele dag heb, dan zit ik met die tas waar je met geen mogelijkheid omheen kunt. Hetzelfde geldt voor de rode en de oranje variant. Het komt gewoon omdat ik zo verwend ben met de zeegroene die ik echt de allermooiste vond. Die kleur vind ik niet weer. Dus zit ik mopperend achter de computer te balen dat ik zo kieskeurig ben. Want de kleuren waar ik uit kan kiezen zijn heus mooi, maar niet zo mooi als de vorige. Voorlopig dus geen nieuwe tas.
Laatst sprak ik met iemand die zich niet kan voorstellen dat je over breien kunt schrijven. Het is wel duidelijk, het is geen breier (hahaha, het idee al, het woord noemen is nog net geen brug te ver, maar wel een eind heen). Ik vind het niet moeilijk hoor, altijd wel iets waar ik me druk over maak, of wat ik nodig moet vertellen. Volgende keer vast weer iets anders dat me bezig houdt. Later...
