Het klikkedieklikgeluid van tegen elkaar tikkende breinaalden vult het klaslokaal. Kinderen luisteren ademloos naar begeleiders. Anderen maken hun eerste breisteken ooit en genieten van het mooie lapje dat daar, zomaar ineens, aan hun breinaald hangt. Dat hadden ze niet verwacht. Goochelen met 2 van die metalen (of plastic) stokken en een stukje wol en dan krijg je zo iets moois. Natuurlijk valt er hier en daar een steek van de naald en gaat er eens wat mis, maar dat komt in de beste families voor. Gelukkig zijn er zoveel breiassistenten aanwezig dat elk kind snel kan worden geholpen. Er zijn moeders, vaders en oma's, tantes en studenten en er is zelfs een hele groep dames uit Hardegarijp en omstreken opgetrommeld om de leergierige breiers in spe te helpen. Wat is dat leuk!
Een jaar of wat geleden heb ik de naalden opgepakt omdat ik het kunstje ook wilde leren. Ik zag garens in allerlei soorten en maten in zoveel mooie kleuren. Daar moest ik toch ook iets mee kunnen maken?! De leerlingen van groepen 5 en 6 van obs Wynwizer vergaat het al niet anders. Een paar jongens vertellen me dat ze thuis om breinaalden en wol gaan vragen, omdat ze ook hun eigen sjaal willen breien. Zie je het al voor je? Zouden ze anders balletje trappen, met de LEGO in de weer en daarna nog een paar spelletjes op de Playstation doen, nu zitten ze daar, met z'n allen op de bank een sjaal te breien. Dan smelt je toch?!
Tot mijn verbazing hebben een heel aantal meisjes en jongens thuis al leren breien. Zij hebben alvast een start gemaakt met een lapje. Ik hoorde eerst nog gemopper dat breien toch echt voor ouderen was. Tot 2 keer toe werd ik erop gewezen dat ik daar ook bij hoor, ik ben immers al ouder dan 40. Oef, dat doet pijn. Gelukkig zegt mijn kroost dat ik toch echt een coole mam ben, wat dat dan ook betekent. Nu is iedereen vrolijk en enthousiast aan het breien.
Juichend kwam zoonlief thuis om te vertellen dat het breien voor het Fries Museum doorging. Want daar doen ze het voor. Tot eind november wordt er op veel basisscholen in Leeuwarden gebreid. Bijna 2500 leerlingen in groep 5 en 6 breien lapjes. De lapjes worden per klas aan elkaar gezet en opgehangen in grote lappions die prominent in het Fries Museum hangen. Dit allemaal in het kader van het onderwijsprogramma bij de grote tentoonstelling Breien!
Het is de bedoeling dat dit project en deze tentoonstelling oud en jong verbindt. En het werkt. De kinderen zuigen alle informatie op die ze maar los kunnen krijgen van alle enthousiastelingen die zijn komen helpen. En zij vinden het geweldig dat ze de jeugd zover krijgen dat ze geconcentreerd aan het breien slaan. Het geeft zoveel energie. Iedereen vindt zijn of haar lapje het mooist en kijkt ernaar uit het straks in een van de lappions in het museum te zien hangen.
Ik twijfelde er al lang niet meer aan, maar breien is van nu, net zoals het van toen was; breien is van alle tijden. Breien is voor alle leeftijden. Van breien word je rustig, van breien word je blij. Dus pak je naalden op en brei! *danst een vrolijk rondje door de kamer, gewoon omdat het kan*
De expositie Breien! in het Fries Museum duurt tot en met eind augustus 2016. Werk van internationale kunstenaars wordt gecombineerd met de historische collectie. Pak de naalden op in het breicafé. Als we het de kinderen kunnen leren, kan jij het ook! Je komt toch ook kijken naar al die mooie breisels?!
Een paar weken geleden zag ik op instagram een oproep. Marjon van MAMA to the max zocht bloggers. Mama ben ik al bijna 13 jaar (apetrots op mijn allerliefsten), schrijven vind ik fijn (dat weet je), insta is leuk (want vol plaatjes en ik hou zo van plaatjes), dusss. Snel een mail getikt. Op insta werd gepost dat er binnen een paar uur al meer dan 100 mails met potentiële bloggers binnen waren gekomen. Dan zinkt de moed je stiekem in de schoenen toch. Wat verwacht je dan; dat iemand een succesvolle website heeft, met duizenden lezers en dat jij vervolgens de enige bent die reageert?! Droom lekker verder.
Want laten we eerlijk zijn, toen wij voor het eerst ouders werden, wisten we toch bijna van niets? Ja, we dachten wel dat we door alle literatuur die er is geschreven te lezen, alle televisieprogramma's te bekijken over de bevalling, het opvoeden en ouderschap en er met iedereen die ook maar enige belangstelling had te praten over hoe het dan allemaal moest met zo'n kleintje, we precies wisten wat ons te wachten stond? De theorie is prachtig. En dat de praktijk vaak anders uitvalt, dat was zo'n ver-van-mijn-bed-show, daar voelden we niets bij. Maar o, die praktijk, daar heb ik nog wel eens nachtmerries van.
Slechts zelden heb ik me zo klein en onwetend gevoeld dan toen we daar met ons pasgeboren smurfje het ziekenhuis uit strompelden en we samen thuis op de bank zaten. Zonder kraamhulp (want die kwam pas later). Wat nu? Onze toen al prachtige dochter wist het ook niet zo goed en huilde dikke tranen. Hadden we maar een plekje gehad waar we al onze onzekerheden kwijt konden zonder dat we door allerlei goed bedoelde, maar niet op ons van toepassing zijnde ideeën en oplossingen nog ellendiger werden. Konden we maar ergens lezen hoe het echt was. Of ik echt de enige mama was die soms huilend van ellende in bed lag, want het was al 1 uur 's nachts en de kleine meid huilde nog steeds (maandenlang elke dag van 17.00 uur tot een uur of 2 in de nacht). Wat was er mis met ons? Wat was er mis met haar? We durfden het niet te vragen aan anderen, iedereen zat toch op een roze wolk? Niemand mocht weten hoe moeilijk we het hadden. Het consternatiebureau, daar zou je je vragen kwijt moeten kunnen. Maar dat gevoel hadden we in die tijd niet bepaald. Toen we 3,5 jaar later met onze zoon weer bij het consultatiebureau binnenliepen, was het een heel ander verhaal. De wijkverpleegkundige was (en is vast nog steeds) fantastisch! Maar bij de eerste, pffff, ik vond het vreselijk. Onze dochter stopte de blokjes niet via de juiste gaatjes in de vormenstoof. Ze deed het dekseltje open en hoppa, met 4 tegelijk stuiterden ze er zo in. Serieuze blik van de arts; dat was toch niet zoals het bedoeld was. De ogentest ging ook anders. De plaatjes bij het bureau zijn niet van het verkeersbordachtige duidelijk en heldere, maar van die handgetekende. Dochterlief zag een wolf, geen hond. De arts vond het duidelijk wel een hond. Elke keer weer: 'nee, geen wolf, het is een hond.' Kind boos; mond op slot; test voorbij. De tweede smurf was na de derde keer een plaatje van een vlag te hebben gezien ook wel klaar. 'Wat is dit?' ...stilte... 'kun je het niet zien?', ...stilte... 'volgende keer nog maar eens proberen'. Zegt 'ie terwijl ik hem aankleedde: 'was steeds vlag, zag ze zelf ook wel'. Hij zingt geen 3 liedjes voor 1 cent. De wijkverpleegkundige lag in een deuk! Ze had het al gezien, da's een eigenwijsje, mooi! Mijn eerste cb-ervaring is zeker gekleurd door onze verschrikkelijke onervarenheid en angst voor het onbekende. Bij nummer 2 heb je het allemaal al een keer meegemaakt. Je begint meer ontspannen aan het avontuur. En ook al blijven er onzekerheden en pijnpunten, toch is het anders.
Maar weer terug naar ons als pasgeboren ouders en mama's in het bijzonder. MAMA to the max is zo'n platform waar je alles kunt lezen wat met mama zijn te maken heeft. Blogs over de meest uiteenlopende onderwerpen. Tips en trucs waar je wat aan hebt. En iedereen is moeder, dus teveel over je kroost praten is niet aan de orde. En ik, ik mag mijn ideeën hieraan toevoegen.
Als je me kent, weet je dat ik een knutselaar ben, een freubelaar in hart en nieren. Gelukkig is mijn knutselliefde overgeslagen op mijn kinderen. We maken dingen van materialen die we al in huis hebben. Geen overmatig ingewikkeld gedoe, maar eenvoudig en daarom juist zo mooi. Ze gaan ervan uit dat, omdat ik mag schrijven over knutsels voor kinderen en diy-ideeën voor mama's, zij mee mogen helpen met het maken van al die knutselarijen. Eindeloos veel middagen vol keukentafelvermaak. Blijer kun je ze niet krijgen! Dus schuif de schermpjes maar aan de kant, we gaan knutselen to the max!
Mensen vragen zich vaak oprecht af waarom ik breien zo leuk vind. Het is immers zo saaaai, stom en absoluut niet sexy (vinden zij, dus is het zo). Als je me kent, weet je dat ik een nogal hartstochtelijk typje ben. Ik hou ergens met hart en ziel van, of ik haat het intens. Zwart of wit, heel hoog of heel laag. That's me.
Mijn hobbies maken me buitengewoon happy. Van mijn muziek word ik heel gelukkig en van breien en daarvoor al, het garen waarmee ik dat doe ook. Hoe is het zo gekomen? Ik hou van kleur; heldere, sterke kleuren als dieproze, hemelsblauw, echt zeegroen, maar ook hollandse-wolken-grijs. Ik hou ook van natuur. Toen ik in aanraking kwam met natuurlijke wol in de mooiste handgeverfde kleuren en ik hoorde dat deze afkomstig is van Zuid Amerikaanse schaapjes die het goed hebben, was ik verkocht. Logisch toch dat ik daar ook iets mee wilde kunnen. Ik hou wel van een uitdaging. Nadat ik het basisgebeuren onder de knie had, ben ik al gauw overgestapt naar het wat gecompliceerdere werk. Hoe fijn is het dat je ontdekt dat je iets kan dat je nooit van jezelf had verwacht. Dat je van al die mooie kleuren en materialen iets kunt maken waar anderen (soms, als ik mijn project weggeef) maar vooral jijzelf heel blij wordt. Het is bij mij vooral het proces dat ik zo geweldig leuk vind. Al die losse steekjes omvormen tot iets prachtigs, soms bijna kunst. Vooral de organische vormen vind ik mooi.
Lieve Marieke van www.Wereldwol.nl, mijn allerfavorietste wolwebwinkel, vroeg me ooit of ik wilde helpen op een beurs waar ze haar wol en aanverwante artikelen aan de (vooral vrouw, maar ook man) wilde brengen. En ook dat vind ik heerlijk. Het kunstje, mensen iets uitleggen waardoor ze begrijpen hoe ze verder moeten en ze helpen aan de mooiste materialen van kwaliteit die ikzelf heb mogen ervaren is zo leuk, verslavend zelfs. Ik heb de afgelopen beurzen in Zwolle en Rijswijk genoten.
En dan de kers op de taart, ik mocht mee naar de Hobby und Handarbeitbeurs in de Kölnmesse in Keulen. Hallen vol met stands van zoveel merken op hobby- en handwerkgebied. Natuurlijk lag onze focus op wol. Ik heb mogen praten met onder andere de eigenaars van wolmerken waar ik al zo dol op ben. Het voelde voor mij een beetje als gesprek met mijn idolen, dat klinkt misschien overdreven, maar, als je het eerlijk bekijkt, een wereldberoemde zanger is in de basis ook maar gewoon een mens. Een topvoetballer is ook maar een kereltje dat toevallig goed overweg kan met een bal. Hij eet net als jij en ik ook gewoon een boterham en drinkt daar een glaasje melk bij. Met elkaar van gedachten wisselen over hun producten en daarnaast ook nog kletsen over allerlei andere dingetjes als de irritatie van duiven op je schoorsteen als je op zondag uit wilt slapen en de idioterie van voetballers die hun tanden in hun tegenstander zetten als ze die behoefte voelen. Man-o-man, wat een feest, wat word ik daar blij van. Daarnaast was het een uitstekende oefening om ons Engels weer eens op te poetsen. Als je de mensen hebt ontmoet achter het product, krijgt het nog meer betekenis. Of het wol is of een sport, vogels of kunst of wat dan ook, werkt dat niet zo voor iedereen?
Nu zit ik achter (of is het voor) mijn laptop na te genieten van al het moois dat ik heb gezien en gevoeld en alle lieve mensen die ik heb gesproken. De Kölschtimmerman heeft mijn hoofd overgeslagen, dat is mooi. Gelukkig hoef ik vandaag niet met de trein. De ICE is mooi en ruim, maar als elders in ons minilandje de stroom uitvalt, is hij bij lange na niet ruim genoeg. En op de terugweg, laat op de zaterdagavond, hadden we toch vertraging en misten onze aansluiting. De volgende trein liep ook vertraging op. Dat we op nog later op deze zaterdagavond met 2 drukke dagen in onze benen en met volle koffers over drukke treinperrons moesten rennen om niet ook de volgende trein te missen, was niet wat we hadden verwacht. Maar de rest van het weekend overtrof al mijn verwachtingen. Proost en happy knitting!
