Elk voordeel heb z'n nadeel (en dat is nou zo jammer)

Ik heb de hele winter gesnakt naar een sprankje zon en warmte op mijn koude wintervel. Het was helemaal niet zó koud, maar dat net niet weer vind ik nog veel erger. Elke avond breien onder een felle lamp heeft niet mijn voorkeur. Mijn man zucht omdat het tl-gevoel hem doet denken aan vroeger, toen er bij hem thuis ’s avonds inderdaad tl lampen brandden in de woonkamer. Het motto van die generatie: Fel licht is licht, zacht licht is geen licht. Dus hup zoveel mogelijk watt in de armaturen en alles aan. Voor mijn ouders kochten we een paar jaar geleden een plaffonière met dimmer. Mijn moeder vind het wel gezellig, een beetje diffuus licht, maar mijn vader moet wat zien, dus draait de knop op vol vermogen. Hij vraagt als hij bij ons thuis is ook elke keer weer of we niet gek worden zo in het donker. Maar ik dwaal een beetje af.

De lente is begonnen! Het heerlijke zonnetje kan mij niet fel genoeg schijnen. Ik hou er zo van! Ik had er ook zo'n zin in. Nu ontdek ik ineens toch een behoorlijk nadeel aan dit zomerse weer. Ik kruip namelijk genoeglijk in een tuinstoel, breiwerkje met telpatroon bij de hand. Glaasje d'r bij, je kent het. Ik ben er helemaal klaar voor!


Is het me toch een takkeherrie buiten! De buren hebben kleine kinderen, die net als elk stel rechtgeaarde peuters constant de grenzen van het toelaatbare opzoeken. Moeder doet niet anders dan roepen: “dat mag niet!, niet bij het water!, niet hier, niet daar!, ik tel tot 3, doe dat nou niet!!!” Gevolg: Kroost jankt, met bijbehorend oorverdovend kabaal alles bij elkaar. En ik zit ineengekrompen op mijn stoel en ben voor de 10^e keer de tel kwijt IN DEZELFDE TOER. En dat gebeurde in de vorige toer ook en in die daarvoor... In dit werk zie je elke fout, dus kikkeren maar weer. Grrrrr…dat wordt niks zo.

Nog een nadeel: Als de eigen kids thuis zijn, willen ze naar buiten, natuurlijk en terecht. De skeelers moeten aan, de beschermers om. Die worden voor gebruik op de tuintafel gekwakt, klitteband in de wol. En bedankt! Daarnaast ben ik toch de hele middag bezig op ze te letten, ze te helpen, dingen voor ze op te zoeken in het overvolle en van spinnen vergeven (alsof ik daar nìet bang voor ben) schuurtje. Ineens kunnen ze het allemaal niet alleen. Een rustig toertje breien is er niet bij.

En dan dit nog: Van dat heerlijke weer ben ik ’s avonds bekaf (of zijn het de glaasjes?). Zit ik eindelijk rustig, heb ik geen zin meer in breien.

Heb ik dat. Ben ik zo blij met het weer, wil het breien ineens niet meer. Ben ik de enige die daar tegenaan loopt? Toch wil ik graag dat het zonnetje nog heeeeel lang blijft, want verder word ik er heel vrolijk van!