Joyce goes mindful

 

Iedereen maakt dingen mee waar hij niet graag aan wordt herinnerd: Verlies, conflicten, nare en donkere periodes. Toch kun je uit elke zware tijd iets positiefs halen. Overal valt wat te leren. Ook al krijg je zware klappen, als je ze weet op te vangen en om te zetten naar iets waar je wat mee kunt, kom je er altijd sterker uit. Wil dat dan zeggen dat je op al die narigheid zit te wachten? Natuurlijk niet, maar je kunt er vanuit gaan dat je vroeg of laat eens tegen een steen of of zelfs een muur aanloopt.

Verlies is afschuwelijk. Je raakt iemand kwijt. Die komt nooit meer terug. Logisch dat je volkomen van het padje bent. Toch kun je, als het eerste verdriet een plekje heeft gekregen, proberen de mooie herinneringen bij je te houden. En daar van te blijven genieten, hoe moeilijk dat ook is. Pijn blijft, de vraag is of die ooit minder wordt, maar gebruik hem om zelf verder te kunnen.

Was het eerst nog zo dat ik bij elke tik helemaal uit het lood was geslagen en wekenlang niks kon, nu is dat anders. Ik kan steeds beter relativeren en doorgaan waar ik was gebleven. Thuis kan ik nog wekenlang nastomen en sputteren, dat mag best, lijkt me. Maar daarbuiten kan ik gewoon verder. Tuurlijk, als iemand boos is, wordt er flink met modder gesmeten. Het is makkelijk de controle te verliezen over je woorden. Ik neem tegenwoordig graag wat tijd om na te kunnen denken over hoe ik iets aanpak. Ik kan snel denken, dus soms lijkt het alsof ik altijd mijn woordje klaar heb. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen dat ik even afstand neem. Weglopen wordt gezien als zwakte. Ik zie het zo: als ik blijf, zeg ik dingen waar ik later spijt van zou kunnen hebben. Als ik de tijd en ruimte neem voor mezelf, kan ik beter uiten wat ik denk, zonder ongecontroleerd woorden uit te braken die iemand onnodig kwetsen. Dat iemand die welgekozen woorden als uiterst pijnlijk ervaart, is niet gek. Want woorden zijn als kogels, dat weet ik maar al te goed. Ik heb in de jaren geleerd dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, maar kwaaie heelmeesters strooien er ook nog graag zout in. Heelmeesters die rustig maar direct kunnen zeggen waar de ontsteking zit en hoe die daar komt, zijn verreweg het vervelendst voor de patiënt.

Natuurlijk is niemand feilloos. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Maar je kunt wel, hoe kwaad of teleurgesteld je ook bent (buiten beschouwing gelaten of dat terecht is of niet), positieve zaken noemen tussen alle negatieve waardoor je je zo ellendig voelt. Die positieve zaken benadrukken de negatieve alleen maar, de kans dat je iemand echt raakt, is veel groter als je ze beide gebruikt. Wil dat dan zeggen dat je je andere wang toe moet keren als je wordt geslagen? Neeeee, no way. Niemand verdient dat. Wat je ook fout hebt gedaan, je mag je verweren. Je hoeft niet terug te slaan, maar je mag altijd wegstappen. Jouw beschouwende en weloverwogen inbreng werkt ook vaak als vuistslag. Je zegt niks verkeerd, maar degene die jou net de les leest vertellen dat je hem wel begrijpt en waarom, vindt'ie heus heel vervelend.

Nu klink ik net als al die mensen die heel mindful zijn. Accepteren van positieve en negatieve ervaringen. Bewust leven en genieten van alles wat er is. Iemand herinnerde me er laatst nog aan dat ik zo'n hekel heb aan die mensen die daar zo goed in zijn en vooral dat ze mij daar ook nog mee willen vermoeien. Maar ik constateer nu (en dat is best lastig voor zo'n vulkaan die ik eigenlijk ben) dat het helemaal niet zo gek is nu en dan een stap terug te nemen en te kijken naar wat en hoe je iets hebt gedaan. Daar wat van leren en meenemen voor later. Word ik ooit zo ZEN dat ik niet alleen van binnen, maar ook van buiten rustiger word? Ik waag het te betwijfelen. Maar ik kan wel van mezelf zeggen dat ik er steeds sterker door word. Mild word ik in dit leven nooit, maar ik ben wel bereid om zelfs van mensen wiens bloed ik wel kan drinken, te proberen te begrijpen waarom ze zeggen wat ze zeggen en doen wat ze doen. Dat zegt niets over of ik het met hun standpunt eens ben.

Ik ben er. Wat een ander vindt, neem ik mee. Het positieve verandert me vanbinnen, het negatieve niet. Als commentaar terecht is, ben ik de eerste die probeert zich aan te passen. Ik heb mijn vrienden die me nemen zoals ik ben. Die soms zelfs om me moeten lachen en vooral die me zonder kanttekeningen laten weten dat ik er met al mijn eigenaardigheden mag zijn. Daar ben ik ontzettend blij mee. Voor hen slijp ik de scherpe kantjes van mijn ik, dat kan ik best.

Proost, op het leven!

*pakt col op en breit verder*