Heb jij een vaste baan? Als je jaren geleden bent aangenomen bij het bedrijf waar je nu nog werkt wel. Toen waren contracten voor onbepaalde tijd nog een gegeven. Als je je proefperiode goed doorstond, kreeg je een vast contract. Veel van ons zijn in de loop der jaren, door welke omstandigheid dan ook, wel eens geswitcht van baan. Ik ook. Niet erg, wel leuk zelfs, je leert zoveel door bij verschillende bedrijven te werken. Werken op contractbasis is nu heel gewoon. Voor een werkgever is het handig, want als je contract is afgelopen, kun je zo weg. Geen eindeloze procedures en ander ongemak.
Mijn contract was afgelopen en ik mag weer op zoek naar een nieuwe baan. In plaats van bij de pakken neer te zitten, zie ik het (tot mijn verbazing) heel vrolijk in. Ik ruik kansen!
Eerst even tijd voor ruimte in de bovenkamer. Tot mijn grote plezier kan ik nu eindelijk weer eens lekker veel tijd besteden aan een van mijn hobby's waarover ik de laatste tijd maar weinig heb geschreven. Breien bedoel ik. Niks is zo lekker dan met een mooi werkje op de bank kruipen en je gedachten vrij laten stromen. Zo heb ik heel veel zaken voor mezelf op een rijtje gezet.
Toevallig vielen de eerste dagen van mijn werklozigheid in de brei- en haakdagen in Zwolle. Laat ik van te voren al met Marieke van Wereldwol afgesproken hebben dat ik haar 2 dagen zou bijstaan op deze beurs. Helemaal geen werklozigheid, maar knallen! Want het was druk, heel druk! Superleuk! Niet onbelangrijk, we hebben goede zaken gedaan. Wat ik van deze beurzen zo leuk vind, iedereen is er met hetzelfde doel. Wol bekijken, wol kopen en bijpraten met gelijkgestemden. Het is zo gezellig. Je bent na een paar dagen beurs bekaf, maar tegelijkertijd geeft het ook weer energie.
Er zijn heel veel dingen die ik leuk vind: schrijven, organiseren, presenteren, creatief bezig zijn. Ik heb het geluk gehad dat ik een heel aantal van deze dingen als werk heb mogen doen, maar het ging nooit zoals ik het voor ogen had. En dat is hoogst frustrerend.
Vaak kwam het erop neer dat ik alles wat ik leuk vind tegelijk en liefst zonder al te veel tijd te gebruiken, uit moest voeren. Dat deed ik met liefde. Op elke plek in het bedrijf inzetbaar, mooi toch? Het grote struikelblok is, dat als je alles doet/wilt/kunt of wilt kunnen, je vaak niet genoeg tijd hebt om alle taken en taakjes fatsoenlijk uit te voeren. Ik vind schrijven heerlijk, daar zou ik graag mijn beroep van willen maken. Schrijven van teksten voor websites/Facebook/Twitter/blogs/nieuwsbrieven/flyers daar maak je me blij mee. Het creëren van een voor de doelgroep aantrekkelijk plaatje, kom maar op!
Ik heb al eerder met de gedachte gespeeld voor mezelf te beginnen, maar elke keer liet ik me toch tegenhouden. Je eigen zaakje opzetten of freelance gaan werken is een grote stap. Je moet zoveel uitzoeken en bedenken. Het knaagde ook aan me dat ik bang was alleen te moeten werken en dat ik me ernstig afvroeg of ik wel kon wat ik graag zou willen. 'Ben ik wel goed genoeg', 'Zijn er wel mensen die op mij zitten wachten', je kent dat soort twijfels wel. Maar nu ben ik zover. Dus breng ik dagen door met mijn laptop en schrijf ik alles op wat ik denk en bedenk. Ik duik in de wereld van de kleine zelfstandige en freelancer en hoop dat ik over niet al te lange tijd kan zeggen dat ik echt voor mezelf ben begonnen. Er zijn diverse bedrijven die zich bij me hebben gemeld, omdat ze serieus denken dat ik iets voor ze kan betekenen. Ondertussen kijk ik ook om me heen naar banen in loondienst. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten toch?!
En ik geniet. Ik hoop dat ik mijn wens van de grond krijg. Daar doe ik alles voor. En natuurlijk, ik krijg de koude rillingen bij de gedachte aan alle onzekerheden, maar die heb ik ook als ik denk aan weer een baan waarbij ik tegen allerlei beperkingen aanloop. Heb je tips en trucs, een baan of een opdracht voor me? Laat maar horen!
Ik kan het, ik wil het en ik ga het doen ook!
Iedereen maakt dingen mee waar hij niet graag aan wordt herinnerd: Verlies, conflicten, nare en donkere periodes. Toch kun je uit elke zware tijd iets positiefs halen. Overal valt wat te leren. Ook al krijg je zware klappen, als je ze weet op te vangen en om te zetten naar iets waar je wat mee kunt, kom je er altijd sterker uit. Wil dat dan zeggen dat je op al die narigheid zit te wachten? Natuurlijk niet, maar je kunt er vanuit gaan dat je vroeg of laat eens tegen een steen of of zelfs een muur aanloopt.
Verlies is afschuwelijk. Je raakt iemand kwijt. Die komt nooit meer terug. Logisch dat je volkomen van het padje bent. Toch kun je, als het eerste verdriet een plekje heeft gekregen, proberen de mooie herinneringen bij je te houden. En daar van te blijven genieten, hoe moeilijk dat ook is. Pijn blijft, de vraag is of die ooit minder wordt, maar gebruik hem om zelf verder te kunnen.
Was het eerst nog zo dat ik bij elke tik helemaal uit het lood was geslagen en wekenlang niks kon, nu is dat anders. Ik kan steeds beter relativeren en doorgaan waar ik was gebleven. Thuis kan ik nog wekenlang nastomen en sputteren, dat mag best, lijkt me. Maar daarbuiten kan ik gewoon verder. Tuurlijk, als iemand boos is, wordt er flink met modder gesmeten. Het is makkelijk de controle te verliezen over je woorden. Ik neem tegenwoordig graag wat tijd om na te kunnen denken over hoe ik iets aanpak. Ik kan snel denken, dus soms lijkt het alsof ik altijd mijn woordje klaar heb. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen dat ik even afstand neem. Weglopen wordt gezien als zwakte. Ik zie het zo: als ik blijf, zeg ik dingen waar ik later spijt van zou kunnen hebben. Als ik de tijd en ruimte neem voor mezelf, kan ik beter uiten wat ik denk, zonder ongecontroleerd woorden uit te braken die iemand onnodig kwetsen. Dat iemand die welgekozen woorden als uiterst pijnlijk ervaart, is niet gek. Want woorden zijn als kogels, dat weet ik maar al te goed. Ik heb in de jaren geleerd dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, maar kwaaie heelmeesters strooien er ook nog graag zout in. Heelmeesters die rustig maar direct kunnen zeggen waar de ontsteking zit en hoe die daar komt, zijn verreweg het vervelendst voor de patiënt.
Natuurlijk is niemand feilloos. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Maar je kunt wel, hoe kwaad of teleurgesteld je ook bent (buiten beschouwing gelaten of dat terecht is of niet), positieve zaken noemen tussen alle negatieve waardoor je je zo ellendig voelt. Die positieve zaken benadrukken de negatieve alleen maar, de kans dat je iemand echt raakt, is veel groter als je ze beide gebruikt. Wil dat dan zeggen dat je je andere wang toe moet keren als je wordt geslagen? Neeeee, no way. Niemand verdient dat. Wat je ook fout hebt gedaan, je mag je verweren. Je hoeft niet terug te slaan, maar je mag altijd wegstappen. Jouw beschouwende en weloverwogen inbreng werkt ook vaak als vuistslag. Je zegt niks verkeerd, maar degene die jou net de les leest vertellen dat je hem wel begrijpt en waarom, vindt'ie heus heel vervelend.
Nu klink ik net als al die mensen die heel mindful zijn. Accepteren van positieve en negatieve ervaringen. Bewust leven en genieten van alles wat er is. Iemand herinnerde me er laatst nog aan dat ik zo'n hekel heb aan die mensen die daar zo goed in zijn en vooral dat ze mij daar ook nog mee willen vermoeien. Maar ik constateer nu (en dat is best lastig voor zo'n vulkaan die ik eigenlijk ben) dat het helemaal niet zo gek is nu en dan een stap terug te nemen en te kijken naar wat en hoe je iets hebt gedaan. Daar wat van leren en meenemen voor later. Word ik ooit zo ZEN dat ik niet alleen van binnen, maar ook van buiten rustiger word? Ik waag het te betwijfelen. Maar ik kan wel van mezelf zeggen dat ik er steeds sterker door word. Mild word ik in dit leven nooit, maar ik ben wel bereid om zelfs van mensen wiens bloed ik wel kan drinken, te proberen te begrijpen waarom ze zeggen wat ze zeggen en doen wat ze doen. Dat zegt niets over of ik het met hun standpunt eens ben.
Ik ben er. Wat een ander vindt, neem ik mee. Het positieve verandert me vanbinnen, het negatieve niet. Als commentaar terecht is, ben ik de eerste die probeert zich aan te passen. Ik heb mijn vrienden die me nemen zoals ik ben. Die soms zelfs om me moeten lachen en vooral die me zonder kanttekeningen laten weten dat ik er met al mijn eigenaardigheden mag zijn. Daar ben ik ontzettend blij mee. Voor hen slijp ik de scherpe kantjes van mijn ik, dat kan ik best.
Proost, op het leven!
*pakt col op en breit verder*
Als ik aan een nieuwe uitdaging begin, neem ik me altijd voor niet teveel hooi op mijn vork te nemen. 100% inzet is genoeg. Tijd is tijd, je kunt tenslotte geen ijzer met handen breken. Toch merk ik dat ik binnen de kortste keren alle grenzen zoveel mogelijk oprek. Waarom doe ik dat eigenlijk?
Ten eerste denk ik altijd, als ik nu extra mijn best doe voor diegene, dan kan ik ook weer eens wat terugvragen. Daarnaast heb ik er een hekel aan om zaken half af achter te laten. Als ik iets af heb, geeft dat rust. Rust is goed. Bovendien zit ik, als ik met een project bezig ben, er vaak zo diep in dat ik de wereld om me heen vergeet. Geen idee hoe laat het is, soms kijk ik op en is het ineens donker. Kan iemand die zo druk en lawaaierig is, zich toch zo afsluiten? Ehhh...ik denk het wel. Ik hoop ook dat, door mijn tomeloze inzet, een ander meer ruimte heeft zijn/haar eigen zaken af te maken dan wel te regelen. Ik ben graag op de hoogte van de hoed èn de rand, dus in alle potjes roeren past heel goed bij me.
Toch loop ik elke keer weer tegen een storende factor aan: verwachting. Ik heb zo'n bloedhekel dat mensen altijd maar van alles van anderen verwachten, zonder daarvoor iets terug te willen geven. Of gewoon dat ze verwachtingen van anderen hebben. Die zijn vaak veel te hoog gespannen, of totaal buiten bereik. Maar ik ben geen haar beter. Ik verwacht ook tegenprestaties van anderen. Weliswaar heb ik, naar mijn mening, alles wat ik in me heb gegeven, maar toch.
Waarom verwacht ik dingen van anderen? Ik heb al zo vaak mijn neus gestoten en toch blijf ik er maar tegenaan duwen. Is het een soort van koppigheid? Zoiets van: 'ooit moet ergens iemand in de gaten hebben wat ik voor ze doe en dat waarderen'. Of is het gewoon stupiditeit? Is het een of ander stom automatisme dat haast niet uit te roeien is. Ik geef toe, als ik iets doe, doe ik dat met hart en ziel, dan is het moeilijk me ervanaf te houden. Misschien moet ik gewoon echt eens ophouden met voorbij het randje gaan. Zo een meter erbinnen blijven, van alle kanten. Ook al erger ik me dood aan mensen die zo zijn, zij raken nooit overspannen. Het kan ze allemaal geen donder schelen. Al vergaat de wereld, als zij met hun ene schaapje op het droge zitten (eentje is genoeg, je zou het er eens druk mee krijgen), is het goed genoeg.
Na 41 jaar in dit lijf te hebben gezeten, weet ik inmiddels dat het mij onmogelijk is zo te worden. Ook dat is iets wat je in je moet hebben. Dus in plaats van mijn 'onverschillig' masker op te zoeken, pak ik mijn pen en schrijf ik het maar van me af. Dat schijn ik te kunnen. Grappig, het verbaast me telkens weer hoe mensen reageren op mijn schrijfwerk. In mijn ogen doe ik maar wat. Ik heb een idee en mijn vingers doen het werk. Ik denk eigenlijk nauwelijks na over wat ik schrijf of over hoe het op papier moet. Als ik uitgetikt ben, lees ik pas wat er staat. Op wat punten en komma's na verandert er dan nog weinig. Soms haal ik er een stukje uit, soms typ ik ergens nog een regeltje tussen. Schrijven is mijn uitlaatklep, dat een ander daar van geniet, of wat van leert, of iets aan heeft, vind ik fijn. Dat mijn vrienden me laten weten dat ze achter me staan, sterkt me. Ik ben ik en dat is goed (ik herhaal de ooit door mezelf geschreven dichtregel een keer of 50, ooit moet ik het geloven toch?). Langzaam worden mijn gedachten weer overzichtelijk, kan ik weer door het rode waas heenkijken.
Publiceer ik deze tekst? Als je het hebt gelezen had ik een stoere-vrouwen-dag en heb ik gewoon op verzenden gedrukt. Kans ook dat ik dat niet heb gedaan. De soep is inmiddels lauwer en lijkt niet zo interessant meer dat 'ie gegeten moet worden. Maar het hield me wel zo bezig dat ik erover moest schrijven. Mmm... Gauw maar even een stukje breien voordat ik weer allerlei andere projecten bedenk die meteen moeten, omdat ze echt niet kunnen wachten...
Hoe gemakkelijk is het om pagina's te vullen met gemopper en gekraak, gezemel en gezeur. De meesten van ons zijn er erg goed in en ik niet minder. Ik zie op feestboek de laatste weken regelmatig berichtjes voorbij komen waarin mensen de opdracht aannemen 5 dagen lang alleen positieve dingen te posten. Dat is nog niet eens heel eenvoudig...
Want hoe graag wil ik vertellen over het gedoe rond onze trouwerij in juni. De jurk die binnenkwam in een afschuwelijke oudroze kleur in plaats van fuchsia zoals ik had besteld. Te kort dag nog om een nieuwe te maken. Of het pak van zoonlief, dat grandioos werd verpest door een kleermaker die niet wist welke kant van de stof de buitenkant was. De stof, die we speciaal uit Italië hebben laten komen, was op en er was te weinig tijd om nieuwe aan te laten rukken. Dat de kleine man uiteindelijk in een lappie van Jan Sikkes op z'n eigen trouwpartijtje verscheen geeft me nog de koude rillingen. Of de bruidstaart die we bestelden en die gewoon niet werd gemaakt. De taartenmaakmevrouw had de opdracht aangenomen, maar kon hem niet uitvoeren, omdat het bedrijf met wie ze samen moest werken er geen zin in had. Niet dat ze ons dat zelf vertelde, nee, daar moesten we een paar keer zelf over bellen. Of dat ik na de heerlijke huwelijksreis op Zakynthos 4 dagen zo ziek als een hond op bed heb gelegen. Of ook zoiets, het beste vriendje van onze zoon vertelde aan het begin van het jaar dat hij naar Nieuw-Zeeland emigreert. Beide heren wilden er niet over praten. De laatste keren speelden ze terwijl ze elkaar vasthielden. Of dat we een tentje leenden van vrienden. Manlief drukte de kinderen keer op keer op het hart toch vooral niet in het donker om de tent te lopen in verband met onzichtbare scheerlijnen. Hij deed dat natuurlijk zelf wel. Struikelde over een scheerlijn. Kraaaakkkkk, scheur in de tent en hup vakkundig naar de grijze container verwezen. Neee, positieve dingen, daar gaat dit blog over.
Want, hoe mooi was onze trouwdag en wat hebben we ontzettend genoten! Iedereen die ons dierbaar is, heeft meegeholpen ons feestje onvergetelijk te maken. Uiteindelijk is de goede jurk (die in no time is genaaid door arme naaistermevrouwen die dagen en nachten niet hebben mogen slapen) per vliegtuig naar hier gekomen. En ik heb me nog nooit zo bijzonder gevoeld als op onze trouwdag, in die jurk. De stola die ik speciaal voor deze dag heb gebreid, stond prachtig bij mijn jurk. Zelfs het weer, dat, op z'n zachtst gezegd nogal onstabiel was die week, werkte mee. Om 16.00 uur, toen wij door de Prinsentuin liepen op weg naar de muziekkoepel (half overdekt, maar behoorlijk buiten), brak de zon door. De ijstaart was prachtig èn heerlijk. Het minipak van onze zoon was niet zoals we hadden verwacht, maar hij straalde er in en daar ging het natuurlijk om. De huwelijksreis was fantastisch. Inmiddels is vriendje vertrokken naar het verre, maar de mannen hebben Skype ontdekt en ver blijkt gewoon dichtbij te zijn. Je kunt best Nintendo-en via de laptop. Als de ander de plaatjes ook kan zien is het prima. Hij fietst met een ander vriendje naar school en ze spelen regelmatig. Lol voor 10. Hij mist z'n verre vriend wel, maar door cameracontact is hij minder definitief weg. Hij blij, wij heel blij. Tentje is vervangen door een nieuwe (en wij hebben er nu ook zelf zo-eentje). En last but niet minder belangrijk, onze kleine meid gaat sinds een paar weken naar de grote school. En wat is ze veranderd. Dat bleue meiske dat zich liever op de achtergrond hield, dat altijd rustig wachtte of er ook een moment kwam waarop zij misschien iets zou kunnen zeggen en als dat niet kwam gewoon niks zei, is vertrokken. We hebben er een sterke, zelfverzekerde meid voor terug gekregen. Eentje die gilt van het lachen en dat heel vaak doet, die met alle meiden van haar klas contact heeft en met de jongens ook trouwens, die zich vrij en blij beweegt in haar omgeving, die soms gewaarschuwd wordt omdat ze zoveel kletst. Ze voelt zich ontzettend op haar gemak en is ultravrolijk. Ze kreeg een nieuwe winterjas, of ik een bijpassende col en muts wilde breien. Natuurlijk! Zolang ze nog mooi vindt wat ik maak, brei ik me een slag in de rondte. We zijn haar niet kwijt, we hebben gewoon een new-and-improvedversie van haar gekregen. Man o man, wat geniet ik!
Toen ik er even helemaal doorheen zat was er iemand die me steeds liet weten dat het allemaal wel goed zou komen. En ja, dat is gebleken. Mopperen mag best, maar als ik dreig door te slaan, denk ik weer even...kumt goe...
Als laatste wil ik jullie het gedicht dat ik heb geschreven voor ons huwelijk niet onthouden. De buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand heeft het bij onze trouwceremonie voorgedragen.
Jij en ik
Jij denkt
Ik doe
Jij weet
Ik voel
Jij loopt
Ik spring
Jij bent jij
Ik ben ik
Jij mijn rust
Ik jouw sprankel
Jij mijn rots
Ik jouw branding
Al zo lang en
voor altijd
Mijn hart van jou,
jouw hart van mij.
Ik hou van een leuk uitzicht. Als ik een leukerd zie, kijk ik niet weg. Of IK volle zalen trek? Neuh, maar heeft dat er iets mee te maken? Mag je alleen zeggen dat je van mooi houdt, als je dat zelf ook bent? En wat is mooi? Wat ik woestaantrekkelijk vind, kan een ander totaal afstotelijk vinden. Da's maar goed ook, dan kijk ik lekker in mijn eentje. Mensen die mooi zijn van binnen vind ik trouwens nog aantrekkelijker. Dat mooie zie je vaak niet meteen, maar voel je snel genoeg. Ze hebben de gave je blij te maken met hun aanwezigheid. O en iemand die knap is èn lief, dat is zo oneerlijk!
Anders is het met wol. Lelijke breiwol, daar ga ik niet voor. Al is het nog zo'n exclusief merk of materiaal, als de kleuren of hoe het voelt (voor mij betekent dat te ruw of te stug) me niet aanstaan, laat ik het fijn liggen. Vandaag kreeg ik van een lief dinnetje 2 strengen ongelooflijk zachte, streelbare wol in een van mijn favo kleuren, fuchsia. Een poosje geleden kreeg ik een even heerlijke streng in prachtig helderblauw in handen. En daarvoor heb ik me verlustigd aan een paar bollen van mijn allerfavorietste zeegroen. Ik ben trouwens ook niet vies van mooie hollandse-luchten-grijs. Wol moet mooi en zacht, anders blief ik het niet.
Ik heb een tas waar ik mijn breiwerk in vervoer. Een mooie tas, in mijn lievelingsezeegroen. Op de vorige beurs (eind vorig jaar) heb ik ook mijn bammetjes en een banaantje in de tas, die groot genoeg is voor dat alles en nog veel meer, gestopt. Toen ik na twee dagen hard werken thuiskwam, was ik gesloopt. De tas in een hoek gesmeten en nooit weer aan gedacht. Ik was wel een breiproject kwijt en ook mijn telkikker was foetsie, maar wie me kent, weet dat ik in al mijn tralala nog wel eens iets 'kwijt' ben. Ik heb me er dus niet druk om gemaakt, maar gedacht dat een en ander wel weer boven zou komen drijven als ik was vergeten dat ik het kwijt was. En boven dreef het. Afgelopen februari was er weer een beurs. Ik wist waar mijn tas lag. Toen ik hem opende vond ik natuurlijk mijn telkikker en ook het vermiste project had al die tijd gewoon binnen mijn bereik gelegen. Pfff...niks nieuws. Eén jammertje, ook de banaan die ik niet had opgegeten, want te druk met wol verkopen, had al die tijd in de tas gezeten. Gedverdeget, hij was niet gemummificeerd...maar ontbonden. O jasses, de hele tas onder de nare smurrie en schimmel. Btw 't Is een geweldige tas, want met het ritsje dicht had ik de kwalijke odeur totaal niet meegekregen. Behalve de banaan was er nog een slachtoffer te betreuren. Mijn mooie, lieve tas is onherstelbaar beschadigd door de stinkende rotzooi. Geen beginnen aan om dat ooit nog schoon te krijgen. Da's mooi kippetjes (mijn dochter gebruikt geen erger scheldwoord dan dit, NOOIT).
Dinnetje verkoopt de tassen in haar webwinkel. Ik wil wel een nieuwe, maar ik heb een probleem. De nieuwe kleuren vind ik niet mooi. De blauw te turquoise, de lime te geel, de paars niet paars genoeg en de bruin, ik ben niet van bruin. Zwart is normaal gesproken ook een van mijn all-time-favorites, maar in die tas vind ik het ineens zo saai. D'r is ook knarriegeel, da's wel een leukje, maar als ik eens geen gele dag heb, dan zit ik met die tas waar je met geen mogelijkheid omheen kunt. Hetzelfde geldt voor de rode en de oranje variant. Het komt gewoon omdat ik zo verwend ben met de zeegroene die ik echt de allermooiste vond. Die kleur vind ik niet weer. Dus zit ik mopperend achter de computer te balen dat ik zo kieskeurig ben. Want de kleuren waar ik uit kan kiezen zijn heus mooi, maar niet zo mooi als de vorige. Voorlopig dus geen nieuwe tas.
Laatst sprak ik met iemand die zich niet kan voorstellen dat je over breien kunt schrijven. Het is wel duidelijk, het is geen breier (hahaha, het idee al, het woord noemen is nog net geen brug te ver, maar wel een eind heen). Ik vind het niet moeilijk hoor, altijd wel iets waar ik me druk over maak, of wat ik nodig moet vertellen. Volgende keer vast weer iets anders dat me bezig houdt. Later...
