Wachten...

Dit is een belangrijk moment voor mijn dierbare gezinsleden. Partnerlief roept het al jaren, maar hier, in dit blog, ga ik het toegeven; ik heb een grondige bloedhekel aan wachten! Wachten in de rij bij de supermarkt, wachten tot de reclame tussen delen van een film voorbij is, wachten tot kikkervisjes kikkers worden, wachten tot iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon heeft neergelegd zodat ik kan bellen, wachten op mooi weer, wachten tot mijn nieuwe schoenen binnen zijn, wachten tot iemand klaar is met het gebruiken van de computer/laptop/tablet,  wachten tot dezelfe partner eindelijk klaar is om ook de auto in te stappen als we weg gaan, wachten tot wol die ik besteld heb, wordt afgeleverd en wachten tot een van mijn werkstukken klaar is. Dat wachten, dat haat ik!

En dat is vervelend. Vervelend voor mij, want ik ga lopen chagrijnen en mopperen. Maar vooral vervelend voor mijn geliefden. Want van wachten ga ik me misdragen. Zij moeten kijken naar iemand die met een kop op onweer door huis banjert/steeds naar de brievenbus loopt/iedereen tot wanhoop drijft door van net naar net te zappen (alsof niet overal tegelijk reclame is) en eigenlijk gewoon ronduit irritant is. En ja, ik weet het, het ergste is, zij moeten ook altijd op mij wachten.

Een tegenblog voor hen zou zijn dat ze een ontzettende hekel hebben aan een mama/vriendin die altijd alles kwijt is en dat ze het verlorene nog uitgebreid moet zoeken als we weg moeten. Huissleutels, fietssleutels, kledingstukken, boeken, sjaals, noem maar op, het kan niet zo gek zijn of ik weet het kwijt te raken. Dat ik dan ook nog eens geheel onterecht boos word op alles en iedereen (die er echt helemaal niets aan kan doen, want het is ook altijd mijn eigen schuld dat iets kwijt is) is natuurlijk belachelijk. Dan moet ik mijn spullen maar leggen waar ze horen. Bij deze sorry!

Wat dan wel weer heel fijn is, dat als na het lange wachten of zoeken, het artikel van wens vastgehouden kan worden, ik ongelooflijk blij ben en vrolijk en toch echt de allerhuppeligste vriendin en moeder van de wereld, dat ik dan dans en spring en allerlei blijdschappelijke uitingen van geluk rondstrooi. Dat dan weer wel.

Daarom dus vind ik fijn breiwerk minder leuk, ’t lijkt minder snel wat, dus moet ik langer wachten voor ik resultaat zie. De Malabrigo Silky Merino die ik besteld heb in Amerika (niet dichterbij nee, want geen enkele webwinkel op dit continent heeft deze kleur op voorraad), liet weken en weken op zich wachten. En ooooo wat had ik de pest in. Ik wist heus wel dat het lang zou duren, maar stiekem hoopte ik gewoon dat het schip waar het mee naar hier moest een F-16 zou zijn. Vanochtend besteld, vanavond in huis, dat werk. Maar het is er en ik vind het geweldig! De kleur is echt mooi, fel, maar niet schreeuwerig en mooi helder en zacht. Ik ben blij. De clap die ik ervan brei is een tamelijk groot project, maar elke 12 toeren mag je een steek laten ladderen en daar werk ik elke avond naar toe. Waar je al niet blij mee kunt zijn. Gelukkig kan ik om mezelf lachen en mijn geliefden ook (nog steeds). Nu fijn naar buiten, genieten van het heerlijke weer!