Verjaarscadeau voor pa

Pap wordt 70. Wat moet je de beste man geven? Gezondheid is helaas slechts wensbaar. Zoals hij zelf zegt, hij heeft alles wat zijn hartje begeert. Als we hem zien genieten van zijn 4 kleinkinderen zijn mijn zusje en ik er snel uit. Een lang weekend met vrouw, dochters, schoonzoons én vooral de kleintjes, dat vindt ’ie schitterend.

Al gauw ontdekken we een nageltjenieuw 12 persoonshuis in een park in Drenthe. Nieuw=schoon, dus mam is al blij. Het huis is enorm, als het (wat helaas in de lijn der verwachting ligt) van dat sûterige weer is, hebben we ook binnenshuis voldoende ruimte om het gezellig te houden. Er is een leuk zwembad op het park en omdat 3 van de 4 kinderen in bezit zijn van hun A én B diploma en kind 4 een heel eind op weg is in die richting, hoeven we er niet elke keer met ze in te duiken, maar kunnen we op de kant (of in het gezellige bar/restaurantdingetje met uitzicht op het bad) genieten van een cappuccino. En wat ik persoonlijk heel geweldig vind, er zijn 6 badkamers en vooral 6 toiletten! Ieder setje zijn eigen toiletje, daar word ik heel gelukkig van.

's Avonds met de ‘grote mensen’ op de bank nog even nagenieten van de dag is zo leuk. Dan wil ik ook wel even omkeutelen met garen en een rondbreinaald. Mijn kantwerkje is niet geschikt om mee te nemen. Te gevoelig voor mistellingen (daar heb ik echt geen zin in). De in de VS bestelde wol dobbert nog ergens met een schip in de richting van Nederland, ik kan er niet van uitgaan dat ik die voor het weekend heb. Toen ik even een rondje ravelde, zag ik een erg leuke col/stola/omslagdinges. Kabeltje, ribrandje, niks ingewikkelds, maar leuk genoeg om me bezig te houden en daarna met veel plezier te gebruiken. Garen gehaald en hup meteen op de pennen gezet. Mijn weekend kan niet meer stuk!

Keuzes, keuzes

Met een volle portemonnee vertrok ik naar Nieuwegein, hopend/verwachtend mijn centen te kunnen ruilen voor een gelukkigmakende hoeveelheid wol. Ik ben doorgaans een goede ruiler ;-). Ik had mezelf een doel gesteld. Ik ging wol vinden voor mijn volgende project, een clapotis, helemaal alleen voor mij. Ik had me van tevoren goed georiënteerd, ik wist welke kleuren ik wilde, hoe dik, zacht en glad het garen moest zijn. Daar zou het niet aan liggen.

Eenmaal binnen werd ik, toen ik gewend was aan het licht, of het gebrek en de kleur ervan (oranje, waardoor je de kleur van het te kopen materiaal niet goed kon zien) overvallen door een enorme hoeveelheid garens. De ene nog prachtiger dan de andere. Zo mooi, maar te dun. De perfecte kleur, maar van een stugharig dier. De goede dikte, maar te flets. Heerlijk zacht, maar te pluizig voor het doel. Het goede merk (ik had op internet wol van dat merk gezien en da’s mooooiii), maar niet de soort die ik wil. Was dat even een vette tegenvaller! Conclusie: ik wilde heel graag, heus, maar het wilde mij niet.

Blijkbaar heb ik een smaak die niet heel veel mensen aanspreekt. Ik zag veel herfstige kleuren, aardetinten en naturellen, mooi hoor, maar als je me kent, weet je, zo ben ik niet. Ik ben van heldere tinten, niet pastel maar fel, zo zou je het kunnen zeggen. Het hoeft niet zo gillend te zijn als de acryl  die ik uiteindelijk kocht voor een plotseling opkomend project. Want een Doe Maar sjaal brei je in Doe Maar kleuren. Maar wel een kleur die ik het hele jaar door kan gebruiken, een gezellige Joycekleur.

 

De dag was geweldig trouwens. Bij de patronendokter kon je naast hulp bij een onbegrepen patroon,  ravelry buttons krijgen. M’n naam dr’op en ik hoorde er helemaal bij. Een bijzondere ervaring trouwens, iedereen met wie ik sprak, keek eerst naar m’n borst. Niet vanwege mijn verpletterende decolleté, maar vanwege de button. ‘Ah, ben jij het!’ Was het dan. De mederavelers in het echie ontmoeten, zo leuk! Alsof je elkaar al jaren kent. Daarnaast was het drukkiedruk in de stand van Wereldwol waar ik mijn verkoopskills de hele zaterdagmiddag heb kunnen gebruiken. Moe maar voldaan gingen Ammerins en ik (nog bedankt voor het rijden en de gezelligheid!) tegen de avond weer naar huis.

En de wol, die heb ik zodra ik thuis was op internet besteld. Nu hopen dat het schip met ‘yarn from the US of A’ een beetje snel naar Nederland vaart.

Feestje?!

Mijn kleuter had vorig jaar een horrorverjaardag op school. Hij kwam vol verwachting, traktaties onder de arm, het lokaal binnen en zag...niets. Geen verjaardagskroon, geen taart, geen juf. Ze was zijn verjaardag vergeten. Tranen met tuiten gehuild, ik ook trouwens. 3 weken lang ging hij huilend naar school. Bovendien vraagt hij tot op de dag van vandaag of ik hem wel ophaal bij de bso en hoe laat dan.


Dinsdag was het weer zo ver. De jongeman werd 6. In de weken voor zijn verjaar was hij 's nachts onrustig, huilen in zijn slaap, niet fijn. Gelukkig liet (een andere) juf ruim van te voren merken dat ze niet van plan was zijn feestje te vergeten. Op de dag zelf was hij stikzenuwachtig, maar het was een superfeest.


Woensdag vierde hij zijn feestje met vriendjes en dinnetjes uit zijn klas. Een rubberlaarzenschilderfeest en daarna naar de gele M. Om 15.00uur zou het los. Om 13.00uur gaat de telefoon. Honderdduizend excuses, maar de laarsjes zijn te laat besteld en dus niet binnen. AAAAAARRRRGGGGHHHH!!! Andere mogelijkheden zijn er niet. Hij vindt ze niet leuk, niet geschikt, niet gewenst. Wat nu? Ik heb de feestjemevrouw in de plenzende regen op de fiets de stad in gestuurd om laarsjes te zoeken. Dan had ze maar geen feestjemevrouw moeten worden! Schilderen zullen ze. Uiteindelijk komt het allemaal goed en heeft onze zesjarige een prachtfeest! Wij kregen flinke korting op't geheel, dat is mooi meegenomen.


Vanavond maar even ontspannen bij de plaatselijke Stitch & Bitch. (Dat laatste voel ik me wel een beetje nu ik die mevrouw op pad heb gestuurd). Of er een foutloze toer op de pennen komt? Ik vrees van niet. Mirabelle hiernaast is het slachtoffer. Ik ben wel even klaar met feestjes.