Zo veel te doen, zo weinig tijd

Tuesday Night Cowl

Op een woensdagavond plaats ik op diverse sociale media een paar foto’s van mijn meest recente project. Whatsapp staat op de trilstand en ook facebook laat zich via een triller horen. Mijn telefoon lijkt zo uit de winkel van Christine le Duc weggestapt. De col is een hit! Of ik ook eentje wil breien voor C en een voor S. J wil er ook wel eentje. In bruin, in grijs, in rood, hou maar op. Ik geef toe, het streelt mijn ego. Maarrrr…voor de helderheid…ik brei elk patroon één keer. So much to do, so little time, je kent het. En nee, ik ga niet op zoek naar de gewenste kleuren. Geen tijd voor en eigenlijk ook geen zin in.


Als iemand bij me aanklopt met het merk wol waar ik graag mee brei (want ik vind dat ik kieskeurig mag zijn) en me heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lief vraagt, wil ik er nog een keertje over nadenken… Als ik besluit ja te zeggen, sluit het project zich aan in de rij van projecten die ik nog wil doen en die lekker eerst zijn. Zoonlief wil namelijk ook nog een muts en een sjaal. En ik ben net begonnen met een feather and fan omslagsjawl voor mam. O ja, ik heb net een patroon gezien van een supercol voor mezelf. First things first. Deze hobby is vreet tijd. Waar koop ik dat?

Mijn weekend

Geaaid, bepoteld en bevoeld lig ik in bad bij te komen van alles wat me afgelopen weekend is overkomen. Drie dagen ben ik bekeken en besnuffeld, geknepen en opgetild. Ik ben omgehangen en er is zelfs aan me getrokken. Vele vragen zijn er over me gesteld: Welke soort ben ik en welke kleur, hoeveel is er voor me gebruikt en op welke dikte ben ik gemaakt, zelfs waar ik woon is geen geheim gebleven. Alles wilden ze van me weten.

Waarom ik daar lag, vraag je? Ik diende een hoger doel. Men ziet graag een voorbeeld van hoe het kan worden. Wordt het opengewerkt of juist heel dicht, is het zacht of stug, dat soort zaken is de moeite van het weten waard. Bovendien doet voelen en bekijken vaak kopen. Een beetje commercieel mag je wel zijn toch? En het is zeker goed geweest en leuk ook. Wat ik je kan vertellen over mensen?! Hoe hun wangen voelen, hoe hard ze kunnen knijpen, hoe lekker ze ruiken (of juist niet), je wilt het niet weten!

Maar nu, nu heb ik rust verdiend. Het bad is warm en weldadig voor mijn vermoeide vezels. Mijn baasje kietelt me zachtjes en mijn eigenlijke kleur komt langzaam weer tevoorschijn.

Ik, ik ben Swallowtail, een heerlijk zachte sjaal van Rowan kidsilk haze. Mijn patroon is gratis en te vinden op Ravelry.

Joyce breit

Ik ben graag creatief bezig, schrijf gedichten, teken en schilder op doek, maar ook de muren van mijn huis zijn niet veilig voor mijn penselen. Ik knutsel met de kids, maar fröbel ook via allerlei sociale media. Uitdagingen zijn leuk. Dat wat ik niet kan, wil ik juist kunnen.


Zo ook breien. Ik was een slechte breier. Mijn lapje was steevast meer een plank dan het begin van een sjaal. Als ik begon met 20 steken, eindigde ik altijd met minstens 2 steken meer of juist veel te weinig. Ik raakte altijd de tel kwijt. Eigenlijk gewoon rampzalig. Dus constateerde ik dat breien niet een van mijn talenten was (en liet ik mijn moeder de breiopdrachten voor de lessen textiele werkvormen maken).


Totdat ik M. leerde kennen. Ze heeft een internet wolwinkel. Mooie wol. Eerlijke producten, van vrij huppelende schapen. Handgeverfd bovendien. Om hebberig van te worden. Maar wat moet je als niet breier met al die wol? Juist, breien dus. En zo ben ik weer begonnen.


En ik vìnd het leuk! En stiekem kan ik het beter dan ik in mijn stoutste dromen had verwacht. Met dank aan de uitleg van M., youtubefilmpjes en breiafkortingenvertaalsites.


Wat nu zo leuk is, is dat ik komend weekend (17, 18 en 19 februari) mee mag  naar de Handwerkbeurs in Zwolle om te helpen in de stand van Wereldwol! 'k heb er zin in!


Tot ziens in Zwolle!