Wachten...

Dit is een belangrijk moment voor mijn dierbare gezinsleden. Partnerlief roept het al jaren, maar hier, in dit blog, ga ik het toegeven; ik heb een grondige bloedhekel aan wachten! Wachten in de rij bij de supermarkt, wachten tot de reclame tussen delen van een film voorbij is, wachten tot kikkervisjes kikkers worden, wachten tot iemand aan de andere kant van de lijn de telefoon heeft neergelegd zodat ik kan bellen, wachten op mooi weer, wachten tot mijn nieuwe schoenen binnen zijn, wachten tot iemand klaar is met het gebruiken van de computer/laptop/tablet,  wachten tot dezelfe partner eindelijk klaar is om ook de auto in te stappen als we weg gaan, wachten tot wol die ik besteld heb, wordt afgeleverd en wachten tot een van mijn werkstukken klaar is. Dat wachten, dat haat ik!

En dat is vervelend. Vervelend voor mij, want ik ga lopen chagrijnen en mopperen. Maar vooral vervelend voor mijn geliefden. Want van wachten ga ik me misdragen. Zij moeten kijken naar iemand die met een kop op onweer door huis banjert/steeds naar de brievenbus loopt/iedereen tot wanhoop drijft door van net naar net te zappen (alsof niet overal tegelijk reclame is) en eigenlijk gewoon ronduit irritant is. En ja, ik weet het, het ergste is, zij moeten ook altijd op mij wachten.

Een tegenblog voor hen zou zijn dat ze een ontzettende hekel hebben aan een mama/vriendin die altijd alles kwijt is en dat ze het verlorene nog uitgebreid moet zoeken als we weg moeten. Huissleutels, fietssleutels, kledingstukken, boeken, sjaals, noem maar op, het kan niet zo gek zijn of ik weet het kwijt te raken. Dat ik dan ook nog eens geheel onterecht boos word op alles en iedereen (die er echt helemaal niets aan kan doen, want het is ook altijd mijn eigen schuld dat iets kwijt is) is natuurlijk belachelijk. Dan moet ik mijn spullen maar leggen waar ze horen. Bij deze sorry!

Wat dan wel weer heel fijn is, dat als na het lange wachten of zoeken, het artikel van wens vastgehouden kan worden, ik ongelooflijk blij ben en vrolijk en toch echt de allerhuppeligste vriendin en moeder van de wereld, dat ik dan dans en spring en allerlei blijdschappelijke uitingen van geluk rondstrooi. Dat dan weer wel.

Daarom dus vind ik fijn breiwerk minder leuk, ’t lijkt minder snel wat, dus moet ik langer wachten voor ik resultaat zie. De Malabrigo Silky Merino die ik besteld heb in Amerika (niet dichterbij nee, want geen enkele webwinkel op dit continent heeft deze kleur op voorraad), liet weken en weken op zich wachten. En ooooo wat had ik de pest in. Ik wist heus wel dat het lang zou duren, maar stiekem hoopte ik gewoon dat het schip waar het mee naar hier moest een F-16 zou zijn. Vanochtend besteld, vanavond in huis, dat werk. Maar het is er en ik vind het geweldig! De kleur is echt mooi, fel, maar niet schreeuwerig en mooi helder en zacht. Ik ben blij. De clap die ik ervan brei is een tamelijk groot project, maar elke 12 toeren mag je een steek laten ladderen en daar werk ik elke avond naar toe. Waar je al niet blij mee kunt zijn. Gelukkig kan ik om mezelf lachen en mijn geliefden ook (nog steeds). Nu fijn naar buiten, genieten van het heerlijke weer!

Gezellig

Tijdens de plaatselijke Stitch & Bitch kijk ik mijn ogen uit! De meest ingewikkelde werkjes verschijnen op tafel. Prachtige kantshawls en geweldige Esherdekens met vissen, enorme plaids waar je meteen onder wilt kruipen en superfijngebreide vestjes. Daartussen zit ik, met een basiswerkje. Nee nee nee nee nee, ga nou niet meteen allemaal zeggen dat wat ik maak prachtig is, dat hoeft niet, daar gaat het niet om. Ik wil alleen maar zeggen dat ik me altijd zo nietig voel. En nee, daar merk je niks van, want mijn mond zorgt er altijd keurig voor dat ik buitengewoon op mijn gemak overkom. (Ze heeft een eigen leven, is slecht te sturen, elk voordeel heeft z’n nadeel, jammer…) Maar wat kunnen mensen mooie dingen maken! Dat wat ik zelf maak vind ik trouwens ook mooi. Nog niet zo lang geleden moest ik dit soort dingen gewoon kopen in de winkel. Nu maak ik ze zelf, best cool toch?!

Ik heb op dit moment 3 projecten op de pennen. (Jaaaa, mijn wol uit de US of A is aangekomen!)  Een project is kantwerk, heel mooi, maar ik moet mijn hoofd erbij houden. Een foutje is zo gemaakt.  Een is een kabelwerkstuk, niks ingewikkelds, maar ik hou ervan. Daar kun je zonder bij na te denken meters mee maken. Bovendien issie bijna zover dat ik hem kan blocken en daarna de boord aan kan breien. Daarbij moet ik (voor de eerste keer) steken aanbreien aan de zijkant van het werk. De kabel komt namelijk overdwars en de boord moet aan de bovenkant. Daar heb ik zo’n zin in. Dan werkje nummer 3. De wol uit het verre is zo mooi en zo zacht, dat kan echt niet stilliggen. Ik ben bang dat werkje 1 het aflegt tegen de andere. Ik vrees dat ik bij deze constateer dat ik, alhoewel ik het zeker kan (en ook heus nog wel vaak zal doen), minder geschikt ben voor kantwerk. Of ik blij ben met deze constatering weet ik nog niet. Het fijne werk ziet er altijd zo mooi uit en zo ingenieus ook.

Maar ik dwaal weer af van datgene wat ik eigenlijk zou schrijven. Laatst kwam er iemand met een breivraag. Naar mij, ha, alsof ik haar zou kunnen helpen. Ze breit al sinds ze 6 is en is echt goed. Wat blijkt nou, ik kán haar helpen! Taal is zeg maar echt mijn ding en vooral niet dat van haar. Ravelry is voor haar schier ondoorkombaar. Nou moet ik zeggen dat ik deze site ook niet meteen doorgrondde. Ik leer door het te proberen en vind steeds meer hoeken en gaatjes waar ik leuke en interessante info vind. Dus wij een middag op de tab zoeken naar plaatjes en suggesties voor het patroon dat ze wil breien. Zo leuk! Zij kon mij weer helpen met mijn breivragen. Deze nieuwe wereld (die van de breierikken) bevalt me uitstekend. Gezellig, gastvrij, behulpzaam. Een mooie warme zelfgebreide deken!

Aan de niet-lezer

Wat is dat toch, dat mensen denken dat een blog niet de moeite van het lezen waard is als het woord breien er in voorkomt. (De eerste bijna-lezers hebben inmiddels afgehaakt; oeh haken er in, nog minder lezers). Ik vrees dat het beeldvorming is. Gebreide onderbroeken, kriebeltruien met de meest afschuwelijk opgemaasde patronen, rare en slecht passende sokken, daar denk je zeker aan?!

Gisteren nog. Ik wilde mijn partner een ontzettend leuk geschreven blog laten lezen, ‘t ging over een conducteur èn een paar gebreide sokken. Hij murmelde wat en ging zijns weegs. Ik was sprakeloos. Ben boos naar boven gegaan. Even later hoor ik hem beneden grinniken. Hij komt naar boven gestommeld en slaat een arm om me heen. “Sorry schat, het was een heel leuk stuk, dat had ik niet verwacht.” Dusss…

Nog zo eentje. Een vriend van me zegt: “ik lees geen blogs over breien, punt.” Hij is van het type als-jij-a-zegt-zeg-ik-b.  Ik vind breien leuk, hij dus niet. Zo ben ik ook wel een beetje, dus eigenlijk mag ik er niks van zeggen (pot en ketel en dat soort dingen). Maar stom vind ik het wel.

Het is niet meer zo dat mama truien moet breien omdat er geen geld is voor een echte “Bentex” of andere merktopper. Wol is niet meer per definitie stijf, jeukend en vreselijk van kleur. Het is niet meer voor belegen, bijna over datum zijnde ouwe moekes, die hele bergen gemêleerd grijze acryl omtoveren tot sokken die niemand graag wil dragen (maar het wel doet, want er is niks anders). Wol ruikt niet naar schaap, of geit of welk dier dan ook, behalve als het beestje net geschoren is, dan ruikt het wolletje natuurlijk wel naar’t diertje. Dat is met je eigen kleren niet anders.

Het is zacht en elegant en hip en mooi. Ieder zijn ding, de ene ruig en stoer, de ander fijntjes en sjiek. ’t Kan allemaal.

Maar waarvoor schrijf ik dit eigenlijk. Mijn medebreisters weten dit allemaal al lang en jullie anti’s lezen het toch niet… Ach gewoon, stel dat je dit stuk gedwongen onder je neus geduwd krijgt, misschien zeg je dan na het lezen hiervan tegen je partner: “Sorry schat, het was een heel leuk stuk, dat had ik niet verwacht.” Dusss…