Trots met tranen

Een avontuur met buien: Lachbuien, schaterbuien, regenbuien, hagelbuien, onweersbuien, chagrijnige buien, betraande buien, maar vooral met een heleboel zonnige- en blije buien. Het schrijven van een kort verslag is onmogelijk, we hebben in de afgelopen dagen zoveel meegemaakt. Daarom een lang verslag, gewoon omdat het niet anders kan.

Vrijdag 20 mei is het zover: De <STRONG>Tarmac Tour. Nog één keer het plan; 5 mensen, 15 landen, 15 caches, 24 uur. We vertrekken donderdagmiddag in een hagelwitte VW transporter, gehuurd bij Autopallas Autoverhuur in Leeuwarden richting Vaals. Voordat we daar aankomen, eten we bij Van der Valk in Enschede. Je kunt niet bikkelen op een lege maag. Tomatensoep, een ober met meer gel in zijn haar dan Bjarne en Joyce samen (ja, dat kan dus) en schnitzel met een stuk karton erin. Geen ieniemienie dun, klein stukje papier, maar een serieus stuk golfkarton. De dame die ons bedient, vindt het bijzonder grappig, maar regelt snel een nieuwe schnitzel. De toon is meteen gezet.

We zijn om 23.20 in Vaals. Naast een groepsfoto en een plaspauze, controleren we nog even of alles klopt. We zetten de live tracker aan. Iedereen kan ons via deze tracker volgen. Waar we zijn, waarlangs we rijden en hoe hard, je kunt het aflezen. We posten van elke cache een bericht op facebook.

Klokslag 12 uur beginnen we onze zoektocht naar de eerste cache. Eigenlijk zijn alle caches gemakkelijk te vinden. Da’s alvast mooi. Land 1, cache 1: check! Binnen 2,5 uur hebben we ook Duitsland, België, Luxemburg en Frankrijk binnen. Mooie start, we hebben al een paar minuten gewonnen op het schema. Snel de logjes posten op facebook. Al snel blijkt dat onze tocht wordt gevolgd door vele mensen. Als de stip op de tracker even stil blijft staan, worden we meteen geappt. Of er wat is en wat dan? We zijn overdonderd over de hoeveelheid reacties meteen al. Ondertussen maakt de GoPro die we op de voorruit hebben gemonteerd elke minuut een foto van het uitzicht naar voren toe. Aan het einde van de rit verwachten we een timelapse te kunnen maken met de 2000 foto’s die de camera heeft gemaakt. De eerste walk (run) of shame is een feit. Voor de Luxemburgse cache moet een meter of 200 gerend worden. Niet charmant, maar buitengewoon doeltreffend komen de hijgende herten terug. Cache gevonden, doel gehaald.

Voor de cache in Zwitserland moeten we 3 uur rijden. Richard rijdt, Joyce is de bijrijder, de anderen genieten van hun nu al welverdiende schoonheidsslaapje. Misschien weet je het niet, maar Bjarne is de enige in de groep die iedereen goed kent. De anderen hebben elkaar pas 3 weken geleden voor het eerst gezien, Bram is helemaal nieuw in de groep. Het valt Richard en Joyce op dat de uren voorbij vliegen. Al pratend, vliegt de tijd. Iedereen wordt wakker gemaakt om de cache te zoeken. Waar is het 2^e GPS apparaat? Ehhh…die ligt nog bij de cache in België, niet zo slim. Maar tijd is alles, teruggaan is een no go.

De cache in Liechtenstein heeft zo goed zijn best gedaan onzichtbaar te zijn, dat we snel besluiten de reservecache iets verderop te zoeken. Bjarne, Bram en Richard rennen het talud af, het bos in. Klein jammertje, het gras van het talud is nat van de dauw, Richards ademende Nike’s bezorgen hem sopsokken. Alles voor het doel. We blijven minuten winnen op het schema, lekker. Ook de cache in Oostenrijk kent geen geheimen voor ons.

In Italië is het schitterend weer. In de stralende zon loggen we de cache en maakt Hip de Bever, onze mascotte een nieuwe vriend. De geit vindt hem leuk. Snel even gebruik maken van het toilet van het museum waar de geit blijkbaar bij hoort en doorrrr. De route door Italië is wondermooi, maar voert over een 2 baansweg waar tractoren, zondagsrijders en trage truckers ons tempo vertragen. Toch weten we mooi op schema te blijven. Op naar Slovenië.

We worden gespot via de webcam in de buurt van de Karawankentunnel. Iemand stuurt ons een foto van ons in onze supertransporter. Dat is toch grappig! Onze ouders zitten strak voor een schermpje te kijken naar wat we doen en waar. De blauwe stip en lijn blijken verslavend, zo lezen we op facebook. Brams oom die in Frankrijk woont, volgt ons ook en stuurt nu en dan een berichtje. Over volgen gesproken: diep in de nacht zijn er nog steeds een aantal trouwe live tracker volgers. Overdag zijn er toch minstens 40 mensen die steeds blijven kijken, die ons via WhatsApp bij elke beweging die vreemd lijkt appen om te vragen of er iets mis is. Dan weer sturen ze gelukwensen, of een foto van een leuke trackeractie (blijf in je baan jongens! De linkerbaan is duidelijk favoriet J). Vele anderen kijken nu en dan even. Al gauw passeert het totaal aantal live tracker volgers de 1500. Wat?!!! Waar we eerst voor gek werden versleten, merken we dat, nu mensen kunnen zien dat datgene wat we doen serieus blijkt te werken, de bewondering toeneemt.

Bij de Sloveense grens begrijpen we ineens waarom er een rij staat. De douane controleert de paspoorten van alle reizigers die de grens willen passeren. En daar begint het gedonder. Een van ons is vergeten het paspoort mee te nemen. Toch willen we over de grens en snel ook, want de klok tikt. We vertellen de douanebeamte in ons beste Engels met wat voor actie we bezig zijn. Hij knijpt glimlachend een oogje dicht. Pffff... dat was even flink zweten. We realiseren ons nog steeds niet dat dit nog maar het puntje is van een vervelende ijsberg die onder het oppervlak van ons superavontuur drijft. Het werkelijk schitterende landschap in Slovenië, maakt dat we het ongemak al snel vergeten. Het vinden van de cache is geen probleem.

De grensbeambten bij Kroatië kijken moeilijk, zuchten en puffen en willen dat we onze kofferbak openen. Na een wegwerpgebaar en een vermoeide blik op de lange rij auto’s die met bezwete reizigers over de grens willen, mogen we doorrijden. Cache gevonden en snel door. We zijn inmiddels een half uur achter op schema, maar die speling kunnen we ons veroorloven. Gelukkig is het na een onrustige start rustig op de Kroatische wegen.

We staan voor de grens met Hongarije. We zijn de enigen. Wederom moeten we ons paspoort tonen. Inmiddels weten we dat we moeten lullen als brugman om te proberen op een stapel paspoorten, id’s en een rijbewijs de grens over te mogen. Maar wat we ook zeggen, de ambtenaar is onverbiddelijk. Hij vindt het niet erg, maar de douane zorgt voor problemen. Het valt ons op dat de medewerkers bij de Oost-Europese grenzen hun Engels en of Duits prima beheersen. We begrijpen elkaar, ook al weten we dat dat niks helpt. Deze heer legt ons uit hoe we bij een kleine grensovergang kunnen komen waar geen controle is. Wat een lieverd! Het zweet staat ons op de rug, maar ‘all is not lost’ er is nog voldoende tijd om de challenge te kunnen volbrengen. Helaas verrijden we ons, met behulp van de goeie ouwe anwbkaart zoeken we naar oplossingen van ons probleem. De onbewaakte grens kunnen we niet vinden.

Tijd voor een tactische bespreking. Wat gaan we doen. Iedereen is inmiddels moe en weet even niet meer hoe we dit nog ten goede kunnen laten keren. We hebben meerdere grensposten naar Hongarije geprobeerd. We worden niet doorgelaten. We maken de ontzettend moeilijke beslissing terug te keren naar West-Europa en uiteindelijk naar huis. Niet omdat we niet verder willen, ook niet omdat we niet verder durven, maar wel omdat we naar elkaar kunnen toegeven dat we denken dat we ook bij de andere grenzen niet worden doorgelaten. Straks staan we in het pikdonker aan de grens in het midden van nergens. Wat doen we dan? Ook al laten we het tijdslot wat we zelf hebben ingesteld los, dan nog komen we bij elke grens in Oost-Europa de verscherpte grenscontrole tegen. Deze battle winnen we helaas niet op de manier waarop we hadden gehoopt. We staan onszelf toe even ontzettend teleurgesteld te zijn en zeker van binnen, pinken we een traantje weg. We waren al zo ver! Het was zo mooi! We genoten zo hard! Ondertussen ontploffen onze media. Op de tracker zien mensen dat we eindeloos lang stil staan en dat er van onze doelgerichte rit weinig meer over is dan rondjes rijden in Kroatië. We krijgen zoveel vragen dat we er stil van zijn. We besluiten een post te plaatsen met onze vervelende boodschap.

We zoeken de route die ons zo snel mogelijk via Slovenië (daar deden ze vanmiddag niet zo moeilijk) naar Oostenrijk leidt. Die route is lang, erg lang. We mogen, na weer een goed gesprek Kroatië verlaten. Maar bij de Sloveense grens is het dik hommeles. De barse grensbeamte blaft ons toe dat we niet over de juiste papieren beschikken en dat we toelating tot Slovenië wel kunnen vergeten. Hij loopt mopperend naar de Douanepolitieman. Die komt snel naar ons toe. Nadat we erachter komen dat ook hij redelijk Engels spreekt, leggen we uit waar we mee bezig zijn. Hij vraagt ons hoe wij met ‘deze’ ontoelaatbare papieren bij deze grens zijn aanbeland. We vertellen dat we toch echt zijn toegelaten, want hier staan we. Hij legt ons uit dat het ontbreken van de juiste reisdocumenten een flinke boete oplevert. Maar hij strijkt na weer een diepgaand overleg met de boze grensmeneer met een hand over zijn hart. ‘Please, go home’ zegt hij glimlachend. Inmiddels willen we ook echt niet meer anders. De sfeer in de bus bereikt zijn dieptepunt. Iedereen moet flink moeite doen de bittere pil te slikken. Logisch ook. Maar we zijn bikkels, we gaan door, we moeten door, we willen door.

De weergoden vinden het wel genoeg geweest met het mooie weer. Dikke, vette druppels veranderen in een mum van tijd in een stortbui waar je watervrees van zou krijgen. De regen komt met bakken uit de lucht, donder en bliksem breekt los en alsof we ons nog niet rot genoeg voelen, ranselen dikke hagelstenen onze transporter. Maar dit weer is wel prachtig voor onze timelapse. Het lijkt wel alsof, als de buien voorbij zijn, de rust weer terugkeert in onze hoofden. Want we hebben niet gefaald. We hebben een gigantisch avontuur beleefd. We hebben gedaan wat bij velen slechts bij plannen blijft. We hebben letterlijk en figuurlijk grenzen opgezocht en overwonnen. We hebben 3000 kilometer afgelegd (als we weer terug zijn in Nederland), 11 landen bezocht in 24 uur en 14 caches gevonden. En wat ook zo fijn is, ondanks dat we elkaar nauwelijks kennen, krijgen we het toch voor elkaar weer ontspannen te zijn.

In Graz eten we een Schnitzel met Pommes (meteen opgemerkt door een van onze volgers: ‘Jullie zitten bij Rosenberg zeker?’) We rijden in korte beurten de nacht door. Een uur, anderhalf uur rijden en dan weer een wissel. De rest slaapt. Het is rustig op de wegen in Oostenrijk en daarna in Duitsland. ’s Ochtends kwart over 8 leveren we Daniël thuis af in Enschede. Daarna zetten we Bram af op Zwolle CS. We brengen Richard naar zijn huis in Assen. Bjarne en Joyce rijden naar Groningen waar Bjarne woont. Daar halen we de bus leeg en maken hem schoon. Joyce brengt de bus weer naar Autopallas Autoverhuur in Leeuwarden. Dit avontuur is voorbij. Wat was het mooi! Stiekem denken we al na over een volgende challenge. Ruim 1500 mensen hebben onze live tracker bekeken. Bedankt volgers voor al julllie lieve opmerkingen, die hebben ons ontzettend goed gedaan. Tot een volgende tour!

Als je zo lang bij elkaar in een bus zit, grijp je al gauw naar de gewoonten van weleer. Daarom een heerlijk ouderwets lijstje wist je datjes:

·         Wij binnen een uur na vertrek een van onze 2 gpstoestellen kwijt waren?

·         Wij maar 1 vignet vergeten waren te kopen?

·         Een van onze teamleden geen paspoort mee had?

·         Een ander teamlid een verlopen id-bewijs mee had?

·         Zij er oprecht niet bij hadden stil gestaan dat ze het zo hard nodig zouden hebben omdat voorheen het passeren van Europese Unie landsgrenzen nooit een probleem was en ze dachten dat ze wel genoeg hadden aan een rijbewijs omdat daar ook het BSN op staat.

·         Wij ze dat niet verwijten, het is gebeurd, klaar, diep respect overheerst voor de geweldige voorbereiding, die absoluut foutloos was.

·         Een van onze chauffeurs zo effectief reed, dat hij 15 minuten tijd heeft gewonnen op de streeftijd?

·         Tractoren op wegen niet goed zijn voor je bloeddruk?

·         We helaas vaak hebben moeten meemaken dat vrachtwagens ineens van baan wisselen, ook al rij je daar echt vol in het zicht.

·         Van 30 uur muziek k3 toch echt het dieptepunt was?

·         Daniël een nummer van 30 minuten in onze spotifylijst liet zetten en dat we dit nummer helemaal hebben uitgeluisterd en meegezongen?

·         Een van ons dat nummer gisteren op Youtube heeft opgezocht en een beetje emo werd toen ze het hoorde?

·         Wij 2 dure foto’s krijgen van de Duitse staat?

·         Wij een mooie selfie krijgen uit Slovenië?

·         Wij zo’n 1500 foto’s hebben gemaakt?

·         Een teamlid of slaapt, of WhatsAppt, of slechte liedjes zingt?

·         Hip meer heeft geslapen, dan genoten van het uitzicht?

·         Hip maar heeft geboft met zo’n fantastisch team?

·         Je niet altijd gezonder wordt van broodjes gezond?

·         De 10 koelelementen na afloop van de reis nog steeds koud waren?

·         Red Bull lime echt lekker is?

·         Bram de enige is die trouw welkom werd geheten in elk land?

·         De rest dat niet eerlijk vond van KPN?

·         Wij meer dan 1500 views hadden op onze tracker?

·         De volgers bij vlagen sneller wisten waar wij precies reden dan wijzelf?

·         Wij kampioen lullen als brugman zijn?

·         Wij dit hebben waargemaakt bij vele douaneposten in Oost Europa?

·         De wapens van douanebeambten best indrukwekkend zijn?

·         De medewerkers aan de Oost Europese grenzen hun talen verbazend goed beheersen?

·         Wij niet 1 maar 2 TomToms mee hadden?

·         Wij 5 apparaten tegelijk konden opladen met onze zelfgebouwde 12voltssplittertoren?

·         Wij pas files tegenkwamen op plekken waar we ze niet verwachtten?

·         Een van onze teamleden tijdens het plassen werd verrast door een aantal uit een bus stappende passagiers?

·         Ditzelfde teamlid een verkeersbord likte omdat haar dochter dat geweldig zou vinden?

·         als de identiteitsbewijzen in orde waren geweest 15 landen in 24 uur haalbare kaart was geweest?

·         Bjarne kan planken in de bus? Zoooo 2012!

·         Deze zelfde Bjarne ook heel hard van de stoelleuning naar beneden kan kieperen omdat Richard precies op het juiste moment heel hard moest remmen van zijn voet?

·         Het 23 graden celcius was in Slovenië?

·         Daniël de enige vrouw in het gezelschap steeds verdedigde, behalve als hij dat niet deed?

·         Joyce werd versleten voor man met decolleté?

·         Bram wagenziek was, maar gewoon doorging zonder klagen?

·         Het niet gek is dat je wagenziek werd door de rijstijl van de teamleden?

·         Zij wel voorzichtig waren, maar de grens wel op moesten zoeken, er was immers een challenge te halen?

·         Richard een menselijke cruisecontrol is?

·         Bjarne en Joyce beide niet kunnen zingen, maar dat ze dat gewoon de hele tijd doen?

·         Joyce met 3 kwartier slaap per nacht toe kan en ze dan nog de hele dag daarna niet moe is?

·         We voordat we in Enschede waren de eerste doos autodrop al hadden opgeknaagd?

·         Bjarne, die geen kaas lust, gek is op Snack a Jacks met kaassmaak?

·         Joyce’ haar na 20 uur in een busje, nog steeds piekfijn zit?

·         Bram, bikkel als hij is, nadat hij werd afgezet op station Zwolle nog met het openbaar vervoer naar Heerhugowaard terug moest?

·         Na 2 dagen zonder koffie, de Starbucks in Zwolle de teamleden intens gelukkig maakte?

Mensen het was mooi!