Kleine helden

Vorig jaar speelde zoonlief, toen 9, vrolijk bij de CMV jeugd van VC058. CMV staat voor Cool Moves Volley. Vroeger (hahaha, ja, zo oud ben ik al) bekend als mini volleybal. In een klein veld staan 4 kinderen die afhankelijk van het niveau waarop ze spelen, ballen gooien en vangen of al echt volleyballen. Een wedstrijd duurt 15 minuten. Elke maand spelen de kinderen op een zaterdag ongeveer 4 wedstrijden in toernooivorm. Vorig jaar won het team waar hij in speelde zo goed als elke wedstrijd op hun niveau (5). Aan het einde van het seizoen ontving het viertal trots een medaille en de speaker wenste ze veel succes in CMV niveau 6. Voordat hij was uitgesproken riepen ze gevieren in koor "C, eerste klasse!" De speaker slikte even en met grote ogen wenste hij ze succes. 

Je kunt als strategie kiezen voor zoveel mogelijk wedstrijden winnen. Dat is natuurlijk voor de spelers erg leuk. Maar je kunt ook kiezen voor veel leren door ze zo veel mogelijk uitdaging te bieden. Dat doe je niet zomaar. Je moet het sterke gevoel hebben dat de spelers/speelsters snel kunnen groeien in het spelletje. Maar je moet vooral ook geloven dat ze het aankunnen en dat ze plezier in het spel houden. Want vaak niet winnen is zelfs voor volwassenen geen pretje. Best spannend, want sommige spelers zijn nog erg jong. De jongste mag nog 2 jaar meedoen in de CMV. 

Kun je die kinderen motiveren? Kun je ze zeggen dat ze misschien nog niet veel zullen winnen, maar dat als ze goed oefenen, dat vanzelf komt? Het was best een gok. Als je gaat spelen bij de C jeugd, speel je met 6 spelers op een groot veld. Je speelt 4 sets tot 25 punten en als het aan het eind van die 4 sets 2-2 is, moet er ook nog een 5e set worden gespeeld (tot 15 punten). Da's wel heel wat anders dan ze gewend zijn. In plaats van 4 potjes van 15 minuten verdeeld over een dagdeel, staan ze nu zomaar anderhalf uur achter elkaar in het veld. Uitwedstrijden zijn soms 's avonds, ook dat is nieuw. Maar goed, we waren het als ouders met de trainers eens en de kinderen hadden er erg veel zin in.

De eerste wedstrijd kregen ze meteen al een team jongens tegenover zich dat probeerde onze jeugd omver te blazen met hun sprongserves (bovenhands opslaan vanuit sprong). Tot ons aller verbazing werden ze er niet anders van. Ze vingen de ballen keurig op en speelden waar dat kon 3 keer om zo de bal weer naar de andere kant van het net te brengen. En ze hadden een lol! Ze zongen de liedjes die ze hadden geleerd van oudere zussen en de coach zong vrolijk mee. Ze sleepten flink wat punten binnen en wij konden niet anders dan opgelucht ademhalen. Ze hadden niet gewonnen, maar ze voelden zich winnaars.

2x in de week trainen werpt zijn vruchten af. Ze spelen een wedstrijd, de coach/trainer past de training deels aan op wat in de wedstrijd opviel en zo leren ze heel veel in korte tijd. Al snel winnen ze een set en 2 wedstrijden later nog eens een. Het is te zien dat ze niet alleen punten scoren door de fouten van een ander (wees eerlijk, die punten zijn mooi meegenomen), maar ze scoren ook omdat ze het echt goed doen en vaak heel goed serveren. De een serveert onderhands, maar smerig dicht langs het net. De ander knalt de bal er bovenhands over alsof het niks is. Daarnaast gaan ze tot het uiterste om die bal aan hun kant niet op de grond te laten komen, maar juist wel aan de kant van de tegenstanders. Dat ze er zo volledig voor gaan is prachtig om naar te kijken.

De heren zijn flink fanatiek en bekijken al spelend of een van de dames wel snel genoeg reageert naar hun mening. Zo niet, dan vliegen ze erop af en 'redden' de bal. Dat ze daarmee de bal met enige regelmaat voor de meiden vandaan pikken verdient de schoonheidsprijs niet. De dames leren ervan dat ze voor zichzelf mogen en zelfs moeten opkomen. De jongens binden dan vanzelf in. Dit alles gebeurt met een grote glimlach op het gezicht. Als ze verliezen balen ze even, maar zijn ze toch weer trots dat ze weer een puntenrecord hebben gehaald.

Een paar weken geleden speelden ze hun eerste vijfsetter. Jonge jonge, wat een spanning! Zij hielden het nog wel aardig, maar op de tribune konden we wel een fles zuurstof gebruiken. De coach had het minstens even zwaar. Je mag ze niet laten merken hoe spannend je het vindt, maar stiekem loopt het zweet je over de rug. Helaas haalden ze de 5e set niet binnen, maar wel weer een recordaantal punten. In 5 sets kun je maximaal 115 punten halen (als het 4 sets van 25 en een van 15 punten zijn). Ze kwamen tot 95 punten, waarvoor ze een staande ovatie kregen van de inmiddels volgestroomde tribune. Want er is iets bijzonders aan de hand als de andere velden al leeg zijn (want wedstrijd klaar) en dat het 1e jaars c team nog volop staat te spelen. 

Het kon niet lang meer uitblijven, maar, voor een volle tribune, in alweer een bloedstollende vijfsetter, sleepte xc1 zijn eerste winstpartij binnen. Ze flikken het in twee sets dik achter te staan(minstens 8 punten) en dan toch de winst te pakken. Zo ook de vijfde, beslissende set. Het stond 1-8. Een vijfde set gaat tot 15 punten, dus wij hadden stiekem het boek van deze wedstrijd al gesloten. Te vroeg, veel te vroeg. Ineens krijgen ze de slag te pakken en knallen er keihard op en over. Boemmm gewonnen! Zo blij! Zo hard verdiend ook. Want deze toppers kunnen 1 ding als de beste: vechten!

Supporter zijn van dit team is een feestje. De spelers en speelsters doen altijd hard hun best. Ze verbazen ons met buitengewoon knappe acties en zijn verbijsterend koelbloedig. En het belangrijkste, ze hebben lol. Ook al winnen ze niet in punten, ze voelen zich toch winnaars. Meer dan keihard je best doen kun je niet toch?! Ik durf zomaar te beweren dat ze dit seizoen nog mooie uitslagen aan hun record kunnen toevoegen.

Whiehoeeee en gaan!

Een half jaar geleden besloot ik het roer om te gooien en begon ik samen met een compagnon een bedrijf <STRONG>webdevelopment. Dat was nogal een stap voor me. Ik weet al heel lang dat schrijven ontzettend belangrijk voor mij is. In mijn voorgaande carrière mocht ik al veel schrijfwerk doen, maar liep ik altijd tegen de beperkte tijd aan die ik er voor kreeg. Dat is ontzettend frustrerend. Nadat ik mijn vorige baas vaarwel had gezegd, besloot ik uit te zoeken of ik iets voor mezelf zou kunnen beginnen. Iets schrijverigs. Alles uitgebreid uitgezocht, maar zodra er een bedrijfsplan om de hoek kwam kijken toch de gedachte snel weer aan de kant geschoven. Helemaal alleen werken, dat is niet voor mij.

Tot daar die ene kans kwam. Die gast die zo gek was te denken dat we samen een dijk van een zaak op kunnen zetten. Hij die niet denkt in onmogelijkheden en limieten. Ineens viel het kwartje. Als je maar wacht en wacht tot die kans je op een presenteerblaadje wordt aangereikt, in hapklare brokjes gesneden en kant en klaar om door te slikken, mis je de boot. Jouw boot! Natuurlijk zijn er honderd-en-één risico's en onzekerheden. En die bestaan niet alleen in je hoofd. Maar als je het wilt, doe het dan! 

Ik had de vrienden van het UWV nog achter de hand. Ik ben heel blij dat ik een half jaar heb mogen proberen of ik het kan. Of ik op eigen benen kan staan en of ik die onzekerheid verdraag. De 6 maanden zijn nu voorbij. Ik kan je zeggen dat het een geweldige tijd is geweest. Schrijven, ik wil nooit meer anders. Ik heb zoveel geleerd over mezelf, maar ook over mijn dierbaren. Zij hebben werkelijk alles gegeven om ervoor te zorgen dat ik uit kon zoeken hoe ik kan functioneren in mijn nieuwe wereld. Ik heb alle tijd en ruimte van ze gekregen, daar ben ik enorm dankbaar voor. 

Het is tijd om definitief de knoop door te hakken. Ben ik gelukkig als schrijver in mijn eigen zaak, zonder vast inkomen, maar met werk waar ik zo blij van word en zoveel energie van krijg? Ik heb zoveel ruimte in mijn hoofd. Dat ik elke dag zingend wakker word en lachend aan mijn werk begin, is lekker. Dat ik dingen doe en durf waar ik voorheen niet van durfde dromen is iedereen wel opgevallen. Daar ben ik nog lang niet klaar mee. En er valt nog zo ontiegelijk veel te leren. 

Mijn besluit staat vast. <STRONG> is sterk en ik dus ook. Ik ga de onzekerheden aan en bouw aan mijn toekomst, onze toekomst. Er veranderen dingen voor mijn gezin en mij en dat vind ik best eng, maar ik kan niet anders. Ik ga niet meer terug naar de situatie waarin ik zeker niet de baas was. De eerste opdrachten zijn af, we zijn druk bezig met de volgende en we zijn actief op zoek naar meer. Heb je ons nodig? Mail!

Het roer omgooien, dat zouden meer mensen moeten doen. Whiehoeee en gaan!

We zijn niet verdwaald...

Vorig jaar viel onze zomervakantie een beetje (boel) in het water. Mijn man en ik hadden beide vervelende blessures die ervoor zorgden dat we de actieve vakantie in Luxemburg wel op onze buik konden schrijven. Uiteindelijk zijn we met z'n 4en nog een leuk weekje naar een vakantiepark in Bad Bentheim geweest, maar de ideale vakantie was het zeker niet. Omdat we er vorig jaar al zoveel zin in hadden, besloten we dit jaar opnieuw een vakantie naar Luxemburg te boeken. Bauke is net geopereerd aan zijn meniscus, daarom kozen we voor een korte vakantie. 

Onze oudste had heus veel zin in Luxemburg, maar wilde op de terugweg graag een zo lang mogelijke tussenstop maken in Oberhausen. Waarom Oberhausen? Daar zit het grootste winkelcentrum van Europa, CentrO. Hier hebben we vorig jaar 9 uur geshopt, dat leek haar nu wel weer wat. Op de terugweg vanuit Luxemburg boeken we een nachtje Düsseldorf. Vanuit daar is het een half uur naar Oberhausen. Check en goed geregeld. Daarna een paar dagen thuis en dan door voor een lang weekend Terschelling. Veel korte vakanties maakt een lange. Wij hadden er zin in!

Sinds een paar maanden hebben we een nieuwe hobby (er kon er best nog eentje bij). Via een vriend kwam ik in aanraking met geocaching. Geocaching is een soort schatzoeken met behulp van gpscoördinaten. Het idee hierachter is dat je op een actieve manier geniet van het buiten zijn. De meeste caches geven informatie over de bijzondere plek waar ze zich bevinden. Als je van nature fanatiek bent aangelegd zoals ik, raak je als je besmet raakt met het virus al gauw verslingerd aan het spelletje en wil je meer! Een vraag die ik vaak krijg: 'Wat kun je ermee winnen?' Feitelijk win je niks. Elke cache (schat) die je vindt, levert je een smiley op op de kaart. Hoe meer smileys, hoe leuker het is. Bovendien krijg je bij elke cache wel coördinaten, maar dat wil nog helemaal niet zeggen dat je hem dus ook altijd vindt. Soms moet je een puzzel oplossen, soms is het vinden van de cachecontainer al een uitdaging op zich. Wat de winst is? Het vinden van de cache, de tijd die je samen buiten doorbrengt en dat je op plekken komt waar je anders nooit zou zijn gekomen. Onze zoon Ferenc is, sinds ik hem een keertje meenam op een tochtje, flink gepakt door het virus. Hij is zo mogelijk nog fanatieker dan ik en weet van geen opgeven. Die straalogen als hij weer een cache heeft gevonden, daar krijg ik elke keer weer kippenvel van. Dat is zo mooi. Het jonkje geniet zich gek en ik dus ook.

We hebben in Luxemburg en op Terschelling naar hartelust gecachet. We zijn op de mooiste plekken geweest en hebben op de gekste plekken gezocht. Zo deden we eentje in een bos in Luxemburg. Als we een puzzel oplosten, kregen we een nieuw coördinaat waar we naartoe moesten. Fer zocht zich met de gps een weg door het bos en wij hobbelden er achteraan. Tegelijkertijd kregen we informatie over het gebied en leerden we van alles over het Luxemburger zandsteen. Net als in Luxemburg stad, waar we afdaalden naar het gebied waar de Pétrusse door de stad stroomt. Uren ultiem tevreden rondgedwaald. De slogan: 'we're not lost, we're geocaching' is waar. Je vergeet de tijd terwijl je bezig bent. Op Terschelling liepen we door de duinen. De zon vergezelde ons op onze zoektocht. We genoten van de adembenemende uitzichten over het eiland en de zee. We fietsten door de bossen, soms wandelden we met de fiets aan de hand, omdat het mulle zand ons het fietsen onmogelijk maakte. Maar alles voor de smiley. Hup, gaan! Was ik voorheen toch best een luxepaardje, ik heb nu ineens een paar (niet al te afschuwelijk lelijke) wandelschoenen aangeschaft. Het loopt gewoon fijner, dus vooruit dan maar.

Soms slaan we een mogelijke cache over. Zoals diegene op een Raststätte in Duitsland. Door een grasveld waden dat als openbaar toilet wordt gebruikt, is over mijn grenzen. Laat maar liggen dan. Of die in Luxemburg waar ons werd gewezen op een afgrond op een meter van de cache. En waarin de beschrijving stond dat je deze misschien beter alleen moest doen als je gezekerd was aan een van de aanwezige hekken. Mmm...doe maar niet dan. En die ene op Terschelling waar we knettergek werden van de gps die maar bleef tollen en steeds maar weer zei dat we er waren, maar dat dat toch echt niet zo was, omdat ie dan besloot dat we nog 200 meter moesten lopen en dat keer op keer. Als dan het zweet over je rug loopt, je een kleine jongen op sleeptouw hebt, het water op is en het einddoel niet nabij lijkt, moet je verstandigerwijs kiezen om te stoppen.

Feit is dat we in Luxemburg in 7 dagen zo'n 70 kilometer hebben gelopen en op Terschelling vele tientallen kilometers hebben gefietst op zoek naar caches. De meeste gevonden gelukkig. Als de jongste smurf dan zegt dat zijn vakantie helemaal geweldig was omdat hij zoveel heeft gezien en gedaan, ben ik blij. De oudste ging op Terschelling met een vriendin lekker haar eigen gangetje. Ook heerlijk. Inmiddels zijn we weer thuis en genieten we nog na van onze belevenissen. Ook hier schijnt de zon, dat is fijn. Wij genieten nog even door. 
 

Een schaap, een huishoudhandschoen en roze hoodies; een blog over volleybal

Hoe kan ik ons weekend het beste beschrijven? Daar zeg je me wat. Na lang intern overleg (ik met mezelf) weet ik het ineens. Dit is een weekend om in een lijstje te doen!

Een weekend volleyballen en feesten met O.M.S. naar het Lycurgus Openlucht Toernooi op vakantiepark Klein Vaarwater op Ameland is:

• Een totaal onmogelijke hoeveelheid vreterij meenemen voor 2 dagen naar ’t ailand;
• ¾ van al dat heerlijke volkomen verantwoorde voedsel en drinken achterlaten in de stacaravan, waar het gezin van wie de caravan is nog minstens een half jaar heerlijk van kan genieten;
• Volgende keer gewoon weer evenveel meenemen;
• 4 koffers/tassen/plasticzakken vol reut per persoon meeslepen, je weet maar nooit wat je nodig hebt;
• Met 8 vrouwen logeren in een 6 persoons stacaravan en nog een 8 persoons- èn een 2 persoonstent opzetten zodat iedereen een slaapplaats heeft;
• Met z’n 2en slapen in een 8 persoonstent;
• Een gele plastic huishoudhandschoen kiezen als mascotte;
• Hem oogjes, een mond en een sigaret geven met oogpotlood, je tekent je ogen ook met oogpotlood toch?!;
• Hem Philip dopen omdat de nummers ‘Can you Philip’ van de Jacksons en ‘I got a Philip’ van the Black eyed Peas legendarisch zijn;
• Philip alles mee laten beleven, hij speelt kippetje, mag mee naar het veld, heeft geserveerd en verdedigd;
• Harder lachen dan je hebben kan;
• Heel hard roepen om Tena en daar dan weer zo hard om lachen dat je het alsnog bijna in je broek doet;
• Malibu Cola in een Aquariusflesje meenemen naar de supermarkt omdat je zo’n dorst hebt;
• Constateren dat de rozebeshirte mannen die op ’t ailand een grote bek hebben, maar op de boot voor zich uitstaren als zielige ouwe mennekes, het eigenlijk gewoon niet trekken. Laat dit nu ook op hun vesten gedrukt staan;
• Ouwehoeren met een voetbalteam uit Woltersum dat op vrijdag nog heeft bedacht mee te doen met het volleybaltoernooi;
• Je verbazen dat ze ons de volgende dag nog herkennen;
• Na feestavond overleg met de Woltersumse boys de hele dag tijdens de wedstrijden vragen om een smoke-out, omdat je tijdens een helft van 12,5 minuut best een time out kunt nemen;
• Spelen tegen teams met namen als: Op vrijdag zijn we beter, Struukje duuken, BAM JONGUH, Kiss my Ace, Kom jij of kom ik, Ah….toe nou…., Hoe moeilijk kan het zijn, Paas mij die biertjes even, Gratis bitterballen, Deze teamnaam kan ik echt niet uitspreken, Zonder joop geen hoop, Het is kusjesdag, Wat een ellende, Eeem spuugnn, Hatseflats, We play with one gay, Dit jaar zonder Albert, DOE iets!!!, Stieven poal, Wie stemt er voor een sluitende begroting, De stijve staffels, Mooie mannen met iets meer massa en Wij laten geen scheten wij fluisteren in onze slipjes;
• Na het lezen niet genoeg hebben aan een Tena, maar de hele boel opvegen met een schaap uit de naastgelegen wei;
• Nog een schaap nodig hebben omdat een van onze speelsters verkondigt dat schapen een heel goed absorptievermogen hebben;
• Volgend jaar naast een shirt en een hoodie ook een broekje en een trainingsbroek laten bedrukken omdat we meer toepasselijke teamnamen hebben dan ruimte op ons shirt;
• Ontdekken dat we inderdaad O.M.S. zijn, omdat er toch wel erg veel mannen/jongens van alle leeftijdscategoriën tussen 16 en 75 om ons heen hangen;
• Heel hard uit ons dak gaan op Groove Department, een band bestaand uit een zangeres en 4 blazers, een drummer en een toetsenist;
• Deze band ook op ons feestje willen, omdat ze weten hoe ze ons omver moeten blazen;
• De volgende avond heel teleurgesteld zijn in het bandje dat er dan speelt en vervolgens de stampende beat van de dj boven de band verkiezen;
• Van je luchtbed donderen en zo in je slaapzak verstrikt raken dat je bijna doodgaat;
• Ik heb zo’n zwaaaaaar leven van Brigitte Kaandorp als lijflied aannemen;
• Uit haar lied de yell halen. Levennnnnnn als we een punt scoren en zwaaaaaaaaaar als de tegenstander een punt scoort. Zwaaaaaarrrrrr levennnnnnnn tussendoor, als we het er een geschikt moment voor vinden;
• Nog meer Tena als we een rondje springen omdat we weer een set hebben gewonnen;
• Meesters zijn in gelijkspel;
• Onze gelijke vinden in Oranje Nassau Leve D16. Zij schreeuwen, zingen en feesten in het veld net zo hard als wij;
• Excuses aanbieden aan de scheidsrechter van de Longweather Froulju omdat ze tijdens deze wedstrijd zo verschrikkelijk hard moest lachen dat ze blauw aanliep;
• Heel veel volleybaltechnisch goede ideeën hebben, maar dit in de uitvoering niet altijd waarmaken;
• Heel hard kunnen lachen om windkracht 6/7/8, die heel wat ballen naar plekken heeft geblazen waar wij bij lange na niet zijn en de tegenstander ook niet hoeft te komen;
• Meer ballen van de herenteams naar ze teruggooien dan goed voor ons is. Zoveel ballen in het veld leidt enorm af;
• Medelijden hebben met arme Maud die alle dodelijke serves van ons geblesseerd servicekanon te verwerken kreeg. Zeggen dat je een frozen shoulder hebt en ook nog een kniebrace dragen is een uitstekende afleidingsmanoevre;
• Genieten van de allerlekkerste broodjes hamburger ooit;
• Toe moeten zien hoe een van onze speelsters voor onze ogen verandert in een chocoladekoekje. Zo snel bruin worden is belachelijk;
• Angstige reacties op fb krijgen van moeders die krukken ziet: ‘VOOR WIE ZIJN DIE KRUKKEN?!;
• Je er niks van aantrekken dat je geblesseerd bent of kortgeleden geblesseerd was. Tape erop, brace erom, insmeren met biofreeze en hup gaan met die banaan;
• Het sneu vinden dat sommige glazen cola niets liever willen dan kennismaken met de lichte spijkerbroek van een van onze speelsters’
• Constateren dat wijn in de schoenen zakt;
• Genieten van de stralende zon, zo nu en dan een potje volleyballen, lekker in de beachshelter relaxen en een beetje slap ouwehoeren met je teammaatjes;
• Bewondering hebben voor de mannen van ‘het is kusjesdag’ omdat hun avondtenue toch wel het allerbelachelijkst is en daarom dus ook de hoofdprijs verdient. Stel je voor: bestoppelde mannen in k3 jurkjes bekleed met regenboogkleurige vachtjes in regenboogvorm op lichtgevende schoenen met rode pruiken met vlechtjes en een emmertje in hun hand met Passoa en 12 rietjes, tè mooi;
• Respect hebben dat je toch blijft als je een megamigraine aanval hebt;
• Het geweldig vinden dat je ook met krukken deel bent van het team;
• Blauw liggen als je erachter komt dat de specht die je ’s ochtends heel vroeg hoorde het klopklopklopgeluid is van de telefoon van je tentgenote die wakker werd geappt door een of andere malloot die 6 uur laat genoeg vindt;
• 45 kilometer lopen in 3 dagen;
• De meesten van ons never nooit deel zullen nemen aan de Slachtemarathon (dat is meer dan 40 km hè!);
• De taxichauffeur een onrustige nacht bezorgen omdat hij een kus van een van ons kreeg;
• Het niet lief vinden dat de kapitein van de Oerd gewoon wegvaart terwijl wij er aan komen rennen;
• Ondanks dat we helemaal gebroken zijn nog dagen nagenieten van dit prachtige weekend;
• Nu al zeker weten dat we volgend jaar weer gaan;

Geweldig weekend, geweldig team, geweldig toernooi, geweldig weer, geweldig gelachen, geweldig feest! Tnx O.M.S. Pink IS the new sexy!

Trots met tranen

Een avontuur met buien: Lachbuien, schaterbuien, regenbuien, hagelbuien, onweersbuien, chagrijnige buien, betraande buien, maar vooral met een heleboel zonnige- en blije buien. Het schrijven van een kort verslag is onmogelijk, we hebben in de afgelopen dagen zoveel meegemaakt. Daarom een lang verslag, gewoon omdat het niet anders kan.

Vrijdag 20 mei is het zover: De <STRONG>Tarmac Tour. Nog één keer het plan; 5 mensen, 15 landen, 15 caches, 24 uur. We vertrekken donderdagmiddag in een hagelwitte VW transporter, gehuurd bij Autopallas Autoverhuur in Leeuwarden richting Vaals. Voordat we daar aankomen, eten we bij Van der Valk in Enschede. Je kunt niet bikkelen op een lege maag. Tomatensoep, een ober met meer gel in zijn haar dan Bjarne en Joyce samen (ja, dat kan dus) en schnitzel met een stuk karton erin. Geen ieniemienie dun, klein stukje papier, maar een serieus stuk golfkarton. De dame die ons bedient, vindt het bijzonder grappig, maar regelt snel een nieuwe schnitzel. De toon is meteen gezet.

We zijn om 23.20 in Vaals. Naast een groepsfoto en een plaspauze, controleren we nog even of alles klopt. We zetten de live tracker aan. Iedereen kan ons via deze tracker volgen. Waar we zijn, waarlangs we rijden en hoe hard, je kunt het aflezen. We posten van elke cache een bericht op facebook.

Klokslag 12 uur beginnen we onze zoektocht naar de eerste cache. Eigenlijk zijn alle caches gemakkelijk te vinden. Da’s alvast mooi. Land 1, cache 1: check! Binnen 2,5 uur hebben we ook Duitsland, België, Luxemburg en Frankrijk binnen. Mooie start, we hebben al een paar minuten gewonnen op het schema. Snel de logjes posten op facebook. Al snel blijkt dat onze tocht wordt gevolgd door vele mensen. Als de stip op de tracker even stil blijft staan, worden we meteen geappt. Of er wat is en wat dan? We zijn overdonderd over de hoeveelheid reacties meteen al. Ondertussen maakt de GoPro die we op de voorruit hebben gemonteerd elke minuut een foto van het uitzicht naar voren toe. Aan het einde van de rit verwachten we een timelapse te kunnen maken met de 2000 foto’s die de camera heeft gemaakt. De eerste walk (run) of shame is een feit. Voor de Luxemburgse cache moet een meter of 200 gerend worden. Niet charmant, maar buitengewoon doeltreffend komen de hijgende herten terug. Cache gevonden, doel gehaald.

Voor de cache in Zwitserland moeten we 3 uur rijden. Richard rijdt, Joyce is de bijrijder, de anderen genieten van hun nu al welverdiende schoonheidsslaapje. Misschien weet je het niet, maar Bjarne is de enige in de groep die iedereen goed kent. De anderen hebben elkaar pas 3 weken geleden voor het eerst gezien, Bram is helemaal nieuw in de groep. Het valt Richard en Joyce op dat de uren voorbij vliegen. Al pratend, vliegt de tijd. Iedereen wordt wakker gemaakt om de cache te zoeken. Waar is het 2^e GPS apparaat? Ehhh…die ligt nog bij de cache in België, niet zo slim. Maar tijd is alles, teruggaan is een no go.

De cache in Liechtenstein heeft zo goed zijn best gedaan onzichtbaar te zijn, dat we snel besluiten de reservecache iets verderop te zoeken. Bjarne, Bram en Richard rennen het talud af, het bos in. Klein jammertje, het gras van het talud is nat van de dauw, Richards ademende Nike’s bezorgen hem sopsokken. Alles voor het doel. We blijven minuten winnen op het schema, lekker. Ook de cache in Oostenrijk kent geen geheimen voor ons.

In Italië is het schitterend weer. In de stralende zon loggen we de cache en maakt Hip de Bever, onze mascotte een nieuwe vriend. De geit vindt hem leuk. Snel even gebruik maken van het toilet van het museum waar de geit blijkbaar bij hoort en doorrrr. De route door Italië is wondermooi, maar voert over een 2 baansweg waar tractoren, zondagsrijders en trage truckers ons tempo vertragen. Toch weten we mooi op schema te blijven. Op naar Slovenië.

We worden gespot via de webcam in de buurt van de Karawankentunnel. Iemand stuurt ons een foto van ons in onze supertransporter. Dat is toch grappig! Onze ouders zitten strak voor een schermpje te kijken naar wat we doen en waar. De blauwe stip en lijn blijken verslavend, zo lezen we op facebook. Brams oom die in Frankrijk woont, volgt ons ook en stuurt nu en dan een berichtje. Over volgen gesproken: diep in de nacht zijn er nog steeds een aantal trouwe live tracker volgers. Overdag zijn er toch minstens 40 mensen die steeds blijven kijken, die ons via WhatsApp bij elke beweging die vreemd lijkt appen om te vragen of er iets mis is. Dan weer sturen ze gelukwensen, of een foto van een leuke trackeractie (blijf in je baan jongens! De linkerbaan is duidelijk favoriet J). Vele anderen kijken nu en dan even. Al gauw passeert het totaal aantal live tracker volgers de 1500. Wat?!!! Waar we eerst voor gek werden versleten, merken we dat, nu mensen kunnen zien dat datgene wat we doen serieus blijkt te werken, de bewondering toeneemt.

Bij de Sloveense grens begrijpen we ineens waarom er een rij staat. De douane controleert de paspoorten van alle reizigers die de grens willen passeren. En daar begint het gedonder. Een van ons is vergeten het paspoort mee te nemen. Toch willen we over de grens en snel ook, want de klok tikt. We vertellen de douanebeamte in ons beste Engels met wat voor actie we bezig zijn. Hij knijpt glimlachend een oogje dicht. Pffff... dat was even flink zweten. We realiseren ons nog steeds niet dat dit nog maar het puntje is van een vervelende ijsberg die onder het oppervlak van ons superavontuur drijft. Het werkelijk schitterende landschap in Slovenië, maakt dat we het ongemak al snel vergeten. Het vinden van de cache is geen probleem.

De grensbeambten bij Kroatië kijken moeilijk, zuchten en puffen en willen dat we onze kofferbak openen. Na een wegwerpgebaar en een vermoeide blik op de lange rij auto’s die met bezwete reizigers over de grens willen, mogen we doorrijden. Cache gevonden en snel door. We zijn inmiddels een half uur achter op schema, maar die speling kunnen we ons veroorloven. Gelukkig is het na een onrustige start rustig op de Kroatische wegen.

We staan voor de grens met Hongarije. We zijn de enigen. Wederom moeten we ons paspoort tonen. Inmiddels weten we dat we moeten lullen als brugman om te proberen op een stapel paspoorten, id’s en een rijbewijs de grens over te mogen. Maar wat we ook zeggen, de ambtenaar is onverbiddelijk. Hij vindt het niet erg, maar de douane zorgt voor problemen. Het valt ons op dat de medewerkers bij de Oost-Europese grenzen hun Engels en of Duits prima beheersen. We begrijpen elkaar, ook al weten we dat dat niks helpt. Deze heer legt ons uit hoe we bij een kleine grensovergang kunnen komen waar geen controle is. Wat een lieverd! Het zweet staat ons op de rug, maar ‘all is not lost’ er is nog voldoende tijd om de challenge te kunnen volbrengen. Helaas verrijden we ons, met behulp van de goeie ouwe anwbkaart zoeken we naar oplossingen van ons probleem. De onbewaakte grens kunnen we niet vinden.

Tijd voor een tactische bespreking. Wat gaan we doen. Iedereen is inmiddels moe en weet even niet meer hoe we dit nog ten goede kunnen laten keren. We hebben meerdere grensposten naar Hongarije geprobeerd. We worden niet doorgelaten. We maken de ontzettend moeilijke beslissing terug te keren naar West-Europa en uiteindelijk naar huis. Niet omdat we niet verder willen, ook niet omdat we niet verder durven, maar wel omdat we naar elkaar kunnen toegeven dat we denken dat we ook bij de andere grenzen niet worden doorgelaten. Straks staan we in het pikdonker aan de grens in het midden van nergens. Wat doen we dan? Ook al laten we het tijdslot wat we zelf hebben ingesteld los, dan nog komen we bij elke grens in Oost-Europa de verscherpte grenscontrole tegen. Deze battle winnen we helaas niet op de manier waarop we hadden gehoopt. We staan onszelf toe even ontzettend teleurgesteld te zijn en zeker van binnen, pinken we een traantje weg. We waren al zo ver! Het was zo mooi! We genoten zo hard! Ondertussen ontploffen onze media. Op de tracker zien mensen dat we eindeloos lang stil staan en dat er van onze doelgerichte rit weinig meer over is dan rondjes rijden in Kroatië. We krijgen zoveel vragen dat we er stil van zijn. We besluiten een post te plaatsen met onze vervelende boodschap.

We zoeken de route die ons zo snel mogelijk via Slovenië (daar deden ze vanmiddag niet zo moeilijk) naar Oostenrijk leidt. Die route is lang, erg lang. We mogen, na weer een goed gesprek Kroatië verlaten. Maar bij de Sloveense grens is het dik hommeles. De barse grensbeamte blaft ons toe dat we niet over de juiste papieren beschikken en dat we toelating tot Slovenië wel kunnen vergeten. Hij loopt mopperend naar de Douanepolitieman. Die komt snel naar ons toe. Nadat we erachter komen dat ook hij redelijk Engels spreekt, leggen we uit waar we mee bezig zijn. Hij vraagt ons hoe wij met ‘deze’ ontoelaatbare papieren bij deze grens zijn aanbeland. We vertellen dat we toch echt zijn toegelaten, want hier staan we. Hij legt ons uit dat het ontbreken van de juiste reisdocumenten een flinke boete oplevert. Maar hij strijkt na weer een diepgaand overleg met de boze grensmeneer met een hand over zijn hart. ‘Please, go home’ zegt hij glimlachend. Inmiddels willen we ook echt niet meer anders. De sfeer in de bus bereikt zijn dieptepunt. Iedereen moet flink moeite doen de bittere pil te slikken. Logisch ook. Maar we zijn bikkels, we gaan door, we moeten door, we willen door.

De weergoden vinden het wel genoeg geweest met het mooie weer. Dikke, vette druppels veranderen in een mum van tijd in een stortbui waar je watervrees van zou krijgen. De regen komt met bakken uit de lucht, donder en bliksem breekt los en alsof we ons nog niet rot genoeg voelen, ranselen dikke hagelstenen onze transporter. Maar dit weer is wel prachtig voor onze timelapse. Het lijkt wel alsof, als de buien voorbij zijn, de rust weer terugkeert in onze hoofden. Want we hebben niet gefaald. We hebben een gigantisch avontuur beleefd. We hebben gedaan wat bij velen slechts bij plannen blijft. We hebben letterlijk en figuurlijk grenzen opgezocht en overwonnen. We hebben 3000 kilometer afgelegd (als we weer terug zijn in Nederland), 11 landen bezocht in 24 uur en 14 caches gevonden. En wat ook zo fijn is, ondanks dat we elkaar nauwelijks kennen, krijgen we het toch voor elkaar weer ontspannen te zijn.

In Graz eten we een Schnitzel met Pommes (meteen opgemerkt door een van onze volgers: ‘Jullie zitten bij Rosenberg zeker?’) We rijden in korte beurten de nacht door. Een uur, anderhalf uur rijden en dan weer een wissel. De rest slaapt. Het is rustig op de wegen in Oostenrijk en daarna in Duitsland. ’s Ochtends kwart over 8 leveren we Daniël thuis af in Enschede. Daarna zetten we Bram af op Zwolle CS. We brengen Richard naar zijn huis in Assen. Bjarne en Joyce rijden naar Groningen waar Bjarne woont. Daar halen we de bus leeg en maken hem schoon. Joyce brengt de bus weer naar Autopallas Autoverhuur in Leeuwarden. Dit avontuur is voorbij. Wat was het mooi! Stiekem denken we al na over een volgende challenge. Ruim 1500 mensen hebben onze live tracker bekeken. Bedankt volgers voor al julllie lieve opmerkingen, die hebben ons ontzettend goed gedaan. Tot een volgende tour!

Als je zo lang bij elkaar in een bus zit, grijp je al gauw naar de gewoonten van weleer. Daarom een heerlijk ouderwets lijstje wist je datjes:

·         Wij binnen een uur na vertrek een van onze 2 gpstoestellen kwijt waren?

·         Wij maar 1 vignet vergeten waren te kopen?

·         Een van onze teamleden geen paspoort mee had?

·         Een ander teamlid een verlopen id-bewijs mee had?

·         Zij er oprecht niet bij hadden stil gestaan dat ze het zo hard nodig zouden hebben omdat voorheen het passeren van Europese Unie landsgrenzen nooit een probleem was en ze dachten dat ze wel genoeg hadden aan een rijbewijs omdat daar ook het BSN op staat.

·         Wij ze dat niet verwijten, het is gebeurd, klaar, diep respect overheerst voor de geweldige voorbereiding, die absoluut foutloos was.

·         Een van onze chauffeurs zo effectief reed, dat hij 15 minuten tijd heeft gewonnen op de streeftijd?

·         Tractoren op wegen niet goed zijn voor je bloeddruk?

·         We helaas vaak hebben moeten meemaken dat vrachtwagens ineens van baan wisselen, ook al rij je daar echt vol in het zicht.

·         Van 30 uur muziek k3 toch echt het dieptepunt was?

·         Daniël een nummer van 30 minuten in onze spotifylijst liet zetten en dat we dit nummer helemaal hebben uitgeluisterd en meegezongen?

·         Een van ons dat nummer gisteren op Youtube heeft opgezocht en een beetje emo werd toen ze het hoorde?

·         Wij 2 dure foto’s krijgen van de Duitse staat?

·         Wij een mooie selfie krijgen uit Slovenië?

·         Wij zo’n 1500 foto’s hebben gemaakt?

·         Een teamlid of slaapt, of WhatsAppt, of slechte liedjes zingt?

·         Hip meer heeft geslapen, dan genoten van het uitzicht?

·         Hip maar heeft geboft met zo’n fantastisch team?

·         Je niet altijd gezonder wordt van broodjes gezond?

·         De 10 koelelementen na afloop van de reis nog steeds koud waren?

·         Red Bull lime echt lekker is?

·         Bram de enige is die trouw welkom werd geheten in elk land?

·         De rest dat niet eerlijk vond van KPN?

·         Wij meer dan 1500 views hadden op onze tracker?

·         De volgers bij vlagen sneller wisten waar wij precies reden dan wijzelf?

·         Wij kampioen lullen als brugman zijn?

·         Wij dit hebben waargemaakt bij vele douaneposten in Oost Europa?

·         De wapens van douanebeambten best indrukwekkend zijn?

·         De medewerkers aan de Oost Europese grenzen hun talen verbazend goed beheersen?

·         Wij niet 1 maar 2 TomToms mee hadden?

·         Wij 5 apparaten tegelijk konden opladen met onze zelfgebouwde 12voltssplittertoren?

·         Wij pas files tegenkwamen op plekken waar we ze niet verwachtten?

·         Een van onze teamleden tijdens het plassen werd verrast door een aantal uit een bus stappende passagiers?

·         Ditzelfde teamlid een verkeersbord likte omdat haar dochter dat geweldig zou vinden?

·         als de identiteitsbewijzen in orde waren geweest 15 landen in 24 uur haalbare kaart was geweest?

·         Bjarne kan planken in de bus? Zoooo 2012!

·         Deze zelfde Bjarne ook heel hard van de stoelleuning naar beneden kan kieperen omdat Richard precies op het juiste moment heel hard moest remmen van zijn voet?

·         Het 23 graden celcius was in Slovenië?

·         Daniël de enige vrouw in het gezelschap steeds verdedigde, behalve als hij dat niet deed?

·         Joyce werd versleten voor man met decolleté?

·         Bram wagenziek was, maar gewoon doorging zonder klagen?

·         Het niet gek is dat je wagenziek werd door de rijstijl van de teamleden?

·         Zij wel voorzichtig waren, maar de grens wel op moesten zoeken, er was immers een challenge te halen?

·         Richard een menselijke cruisecontrol is?

·         Bjarne en Joyce beide niet kunnen zingen, maar dat ze dat gewoon de hele tijd doen?

·         Joyce met 3 kwartier slaap per nacht toe kan en ze dan nog de hele dag daarna niet moe is?

·         We voordat we in Enschede waren de eerste doos autodrop al hadden opgeknaagd?

·         Bjarne, die geen kaas lust, gek is op Snack a Jacks met kaassmaak?

·         Joyce’ haar na 20 uur in een busje, nog steeds piekfijn zit?

·         Bram, bikkel als hij is, nadat hij werd afgezet op station Zwolle nog met het openbaar vervoer naar Heerhugowaard terug moest?

·         Na 2 dagen zonder koffie, de Starbucks in Zwolle de teamleden intens gelukkig maakte?

Mensen het was mooi!