Als ik aan een nieuwe uitdaging begin, neem ik me altijd voor niet teveel hooi op mijn vork te nemen. 100% inzet is genoeg. Tijd is tijd, je kunt tenslotte geen ijzer met handen breken. Toch merk ik dat ik binnen de kortste keren alle grenzen zoveel mogelijk oprek. Waarom doe ik dat eigenlijk?
Ten eerste denk ik altijd, als ik nu extra mijn best doe voor diegene, dan kan ik ook weer eens wat terugvragen. Daarnaast heb ik er een hekel aan om zaken half af achter te laten. Als ik iets af heb, geeft dat rust. Rust is goed. Bovendien zit ik, als ik met een project bezig ben, er vaak zo diep in dat ik de wereld om me heen vergeet. Geen idee hoe laat het is, soms kijk ik op en is het ineens donker. Kan iemand die zo druk en lawaaierig is, zich toch zo afsluiten? Ehhh...ik denk het wel. Ik hoop ook dat, door mijn tomeloze inzet, een ander meer ruimte heeft zijn/haar eigen zaken af te maken dan wel te regelen. Ik ben graag op de hoogte van de hoed èn de rand, dus in alle potjes roeren past heel goed bij me.
Toch loop ik elke keer weer tegen een storende factor aan: verwachting. Ik heb zo'n bloedhekel dat mensen altijd maar van alles van anderen verwachten, zonder daarvoor iets terug te willen geven. Of gewoon dat ze verwachtingen van anderen hebben. Die zijn vaak veel te hoog gespannen, of totaal buiten bereik. Maar ik ben geen haar beter. Ik verwacht ook tegenprestaties van anderen. Weliswaar heb ik, naar mijn mening, alles wat ik in me heb gegeven, maar toch.
Waarom verwacht ik dingen van anderen? Ik heb al zo vaak mijn neus gestoten en toch blijf ik er maar tegenaan duwen. Is het een soort van koppigheid? Zoiets van: 'ooit moet ergens iemand in de gaten hebben wat ik voor ze doe en dat waarderen'. Of is het gewoon stupiditeit? Is het een of ander stom automatisme dat haast niet uit te roeien is. Ik geef toe, als ik iets doe, doe ik dat met hart en ziel, dan is het moeilijk me ervanaf te houden. Misschien moet ik gewoon echt eens ophouden met voorbij het randje gaan. Zo een meter erbinnen blijven, van alle kanten. Ook al erger ik me dood aan mensen die zo zijn, zij raken nooit overspannen. Het kan ze allemaal geen donder schelen. Al vergaat de wereld, als zij met hun ene schaapje op het droge zitten (eentje is genoeg, je zou het er eens druk mee krijgen), is het goed genoeg.
Na 41 jaar in dit lijf te hebben gezeten, weet ik inmiddels dat het mij onmogelijk is zo te worden. Ook dat is iets wat je in je moet hebben. Dus in plaats van mijn 'onverschillig' masker op te zoeken, pak ik mijn pen en schrijf ik het maar van me af. Dat schijn ik te kunnen. Grappig, het verbaast me telkens weer hoe mensen reageren op mijn schrijfwerk. In mijn ogen doe ik maar wat. Ik heb een idee en mijn vingers doen het werk. Ik denk eigenlijk nauwelijks na over wat ik schrijf of over hoe het op papier moet. Als ik uitgetikt ben, lees ik pas wat er staat. Op wat punten en komma's na verandert er dan nog weinig. Soms haal ik er een stukje uit, soms typ ik ergens nog een regeltje tussen. Schrijven is mijn uitlaatklep, dat een ander daar van geniet, of wat van leert, of iets aan heeft, vind ik fijn. Dat mijn vrienden me laten weten dat ze achter me staan, sterkt me. Ik ben ik en dat is goed (ik herhaal de ooit door mezelf geschreven dichtregel een keer of 50, ooit moet ik het geloven toch?). Langzaam worden mijn gedachten weer overzichtelijk, kan ik weer door het rode waas heenkijken.
Publiceer ik deze tekst? Als je het hebt gelezen had ik een stoere-vrouwen-dag en heb ik gewoon op verzenden gedrukt. Kans ook dat ik dat niet heb gedaan. De soep is inmiddels lauwer en lijkt niet zo interessant meer dat 'ie gegeten moet worden. Maar het hield me wel zo bezig dat ik erover moest schrijven. Mmm... Gauw maar even een stukje breien voordat ik weer allerlei andere projecten bedenk die meteen moeten, omdat ze echt niet kunnen wachten...
Hoe gemakkelijk is het om pagina's te vullen met gemopper en gekraak, gezemel en gezeur. De meesten van ons zijn er erg goed in en ik niet minder. Ik zie op feestboek de laatste weken regelmatig berichtjes voorbij komen waarin mensen de opdracht aannemen 5 dagen lang alleen positieve dingen te posten. Dat is nog niet eens heel eenvoudig...
Want hoe graag wil ik vertellen over het gedoe rond onze trouwerij in juni. De jurk die binnenkwam in een afschuwelijke oudroze kleur in plaats van fuchsia zoals ik had besteld. Te kort dag nog om een nieuwe te maken. Of het pak van zoonlief, dat grandioos werd verpest door een kleermaker die niet wist welke kant van de stof de buitenkant was. De stof, die we speciaal uit Italië hebben laten komen, was op en er was te weinig tijd om nieuwe aan te laten rukken. Dat de kleine man uiteindelijk in een lappie van Jan Sikkes op z'n eigen trouwpartijtje verscheen geeft me nog de koude rillingen. Of de bruidstaart die we bestelden en die gewoon niet werd gemaakt. De taartenmaakmevrouw had de opdracht aangenomen, maar kon hem niet uitvoeren, omdat het bedrijf met wie ze samen moest werken er geen zin in had. Niet dat ze ons dat zelf vertelde, nee, daar moesten we een paar keer zelf over bellen. Of dat ik na de heerlijke huwelijksreis op Zakynthos 4 dagen zo ziek als een hond op bed heb gelegen. Of ook zoiets, het beste vriendje van onze zoon vertelde aan het begin van het jaar dat hij naar Nieuw-Zeeland emigreert. Beide heren wilden er niet over praten. De laatste keren speelden ze terwijl ze elkaar vasthielden. Of dat we een tentje leenden van vrienden. Manlief drukte de kinderen keer op keer op het hart toch vooral niet in het donker om de tent te lopen in verband met onzichtbare scheerlijnen. Hij deed dat natuurlijk zelf wel. Struikelde over een scheerlijn. Kraaaakkkkk, scheur in de tent en hup vakkundig naar de grijze container verwezen. Neee, positieve dingen, daar gaat dit blog over.
Want, hoe mooi was onze trouwdag en wat hebben we ontzettend genoten! Iedereen die ons dierbaar is, heeft meegeholpen ons feestje onvergetelijk te maken. Uiteindelijk is de goede jurk (die in no time is genaaid door arme naaistermevrouwen die dagen en nachten niet hebben mogen slapen) per vliegtuig naar hier gekomen. En ik heb me nog nooit zo bijzonder gevoeld als op onze trouwdag, in die jurk. De stola die ik speciaal voor deze dag heb gebreid, stond prachtig bij mijn jurk. Zelfs het weer, dat, op z'n zachtst gezegd nogal onstabiel was die week, werkte mee. Om 16.00 uur, toen wij door de Prinsentuin liepen op weg naar de muziekkoepel (half overdekt, maar behoorlijk buiten), brak de zon door. De ijstaart was prachtig èn heerlijk. Het minipak van onze zoon was niet zoals we hadden verwacht, maar hij straalde er in en daar ging het natuurlijk om. De huwelijksreis was fantastisch. Inmiddels is vriendje vertrokken naar het verre, maar de mannen hebben Skype ontdekt en ver blijkt gewoon dichtbij te zijn. Je kunt best Nintendo-en via de laptop. Als de ander de plaatjes ook kan zien is het prima. Hij fietst met een ander vriendje naar school en ze spelen regelmatig. Lol voor 10. Hij mist z'n verre vriend wel, maar door cameracontact is hij minder definitief weg. Hij blij, wij heel blij. Tentje is vervangen door een nieuwe (en wij hebben er nu ook zelf zo-eentje). En last but niet minder belangrijk, onze kleine meid gaat sinds een paar weken naar de grote school. En wat is ze veranderd. Dat bleue meiske dat zich liever op de achtergrond hield, dat altijd rustig wachtte of er ook een moment kwam waarop zij misschien iets zou kunnen zeggen en als dat niet kwam gewoon niks zei, is vertrokken. We hebben er een sterke, zelfverzekerde meid voor terug gekregen. Eentje die gilt van het lachen en dat heel vaak doet, die met alle meiden van haar klas contact heeft en met de jongens ook trouwens, die zich vrij en blij beweegt in haar omgeving, die soms gewaarschuwd wordt omdat ze zoveel kletst. Ze voelt zich ontzettend op haar gemak en is ultravrolijk. Ze kreeg een nieuwe winterjas, of ik een bijpassende col en muts wilde breien. Natuurlijk! Zolang ze nog mooi vindt wat ik maak, brei ik me een slag in de rondte. We zijn haar niet kwijt, we hebben gewoon een new-and-improvedversie van haar gekregen. Man o man, wat geniet ik!
Toen ik er even helemaal doorheen zat was er iemand die me steeds liet weten dat het allemaal wel goed zou komen. En ja, dat is gebleken. Mopperen mag best, maar als ik dreig door te slaan, denk ik weer even...kumt goe...
Als laatste wil ik jullie het gedicht dat ik heb geschreven voor ons huwelijk niet onthouden. De buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand heeft het bij onze trouwceremonie voorgedragen.
Jij en ik
Jij denkt
Ik doe
Jij weet
Ik voel
Jij loopt
Ik spring
Jij bent jij
Ik ben ik
Jij mijn rust
Ik jouw sprankel
Jij mijn rots
Ik jouw branding
Al zo lang en
voor altijd
Mijn hart van jou,
jouw hart van mij.
