Een paar weken geleden zag ik op instagram een oproep. Marjon van MAMA to the max zocht bloggers. Mama ben ik al bijna 13 jaar (apetrots op mijn allerliefsten), schrijven vind ik fijn (dat weet je), insta is leuk (want vol plaatjes en ik hou zo van plaatjes), dusss. Snel een mail getikt. Op insta werd gepost dat er binnen een paar uur al meer dan 100 mails met potentiële bloggers binnen waren gekomen. Dan zinkt de moed je stiekem in de schoenen toch. Wat verwacht je dan; dat iemand een succesvolle website heeft, met duizenden lezers en dat jij vervolgens de enige bent die reageert?! Droom lekker verder.
Want laten we eerlijk zijn, toen wij voor het eerst ouders werden, wisten we toch bijna van niets? Ja, we dachten wel dat we door alle literatuur die er is geschreven te lezen, alle televisieprogramma's te bekijken over de bevalling, het opvoeden en ouderschap en er met iedereen die ook maar enige belangstelling had te praten over hoe het dan allemaal moest met zo'n kleintje, we precies wisten wat ons te wachten stond? De theorie is prachtig. En dat de praktijk vaak anders uitvalt, dat was zo'n ver-van-mijn-bed-show, daar voelden we niets bij. Maar o, die praktijk, daar heb ik nog wel eens nachtmerries van.
Slechts zelden heb ik me zo klein en onwetend gevoeld dan toen we daar met ons pasgeboren smurfje het ziekenhuis uit strompelden en we samen thuis op de bank zaten. Zonder kraamhulp (want die kwam pas later). Wat nu? Onze toen al prachtige dochter wist het ook niet zo goed en huilde dikke tranen. Hadden we maar een plekje gehad waar we al onze onzekerheden kwijt konden zonder dat we door allerlei goed bedoelde, maar niet op ons van toepassing zijnde ideeën en oplossingen nog ellendiger werden. Konden we maar ergens lezen hoe het echt was. Of ik echt de enige mama was die soms huilend van ellende in bed lag, want het was al 1 uur 's nachts en de kleine meid huilde nog steeds (maandenlang elke dag van 17.00 uur tot een uur of 2 in de nacht). Wat was er mis met ons? Wat was er mis met haar? We durfden het niet te vragen aan anderen, iedereen zat toch op een roze wolk? Niemand mocht weten hoe moeilijk we het hadden. Het consternatiebureau, daar zou je je vragen kwijt moeten kunnen. Maar dat gevoel hadden we in die tijd niet bepaald. Toen we 3,5 jaar later met onze zoon weer bij het consultatiebureau binnenliepen, was het een heel ander verhaal. De wijkverpleegkundige was (en is vast nog steeds) fantastisch! Maar bij de eerste, pffff, ik vond het vreselijk. Onze dochter stopte de blokjes niet via de juiste gaatjes in de vormenstoof. Ze deed het dekseltje open en hoppa, met 4 tegelijk stuiterden ze er zo in. Serieuze blik van de arts; dat was toch niet zoals het bedoeld was. De ogentest ging ook anders. De plaatjes bij het bureau zijn niet van het verkeersbordachtige duidelijk en heldere, maar van die handgetekende. Dochterlief zag een wolf, geen hond. De arts vond het duidelijk wel een hond. Elke keer weer: 'nee, geen wolf, het is een hond.' Kind boos; mond op slot; test voorbij. De tweede smurf was na de derde keer een plaatje van een vlag te hebben gezien ook wel klaar. 'Wat is dit?' ...stilte... 'kun je het niet zien?', ...stilte... 'volgende keer nog maar eens proberen'. Zegt 'ie terwijl ik hem aankleedde: 'was steeds vlag, zag ze zelf ook wel'. Hij zingt geen 3 liedjes voor 1 cent. De wijkverpleegkundige lag in een deuk! Ze had het al gezien, da's een eigenwijsje, mooi! Mijn eerste cb-ervaring is zeker gekleurd door onze verschrikkelijke onervarenheid en angst voor het onbekende. Bij nummer 2 heb je het allemaal al een keer meegemaakt. Je begint meer ontspannen aan het avontuur. En ook al blijven er onzekerheden en pijnpunten, toch is het anders.
Maar weer terug naar ons als pasgeboren ouders en mama's in het bijzonder. MAMA to the max is zo'n platform waar je alles kunt lezen wat met mama zijn te maken heeft. Blogs over de meest uiteenlopende onderwerpen. Tips en trucs waar je wat aan hebt. En iedereen is moeder, dus teveel over je kroost praten is niet aan de orde. En ik, ik mag mijn ideeën hieraan toevoegen.
Als je me kent, weet je dat ik een knutselaar ben, een freubelaar in hart en nieren. Gelukkig is mijn knutselliefde overgeslagen op mijn kinderen. We maken dingen van materialen die we al in huis hebben. Geen overmatig ingewikkeld gedoe, maar eenvoudig en daarom juist zo mooi. Ze gaan ervan uit dat, omdat ik mag schrijven over knutsels voor kinderen en diy-ideeën voor mama's, zij mee mogen helpen met het maken van al die knutselarijen. Eindeloos veel middagen vol keukentafelvermaak. Blijer kun je ze niet krijgen! Dus schuif de schermpjes maar aan de kant, we gaan knutselen to the max!
