Jommes, ik ben sprakeloos, verslagen, 'gobsmacked'. Jammer genoeg moet ook ik in deze crisistijd op zoek naar een graziger weide. Dat was niet de bedoeling. Ik ontdek ook dat ik zo emotioneel ben, dat ik, zodra ik met iemand die ik ken, praat over het naderende onheil, in tranen uitbarst. En dat haat ik zo. In plaats van ‘hup-de-schouders-eronder’ en doorgaan, zoals ik van mezelf gewend ben, zit ik sippend in een hoekje. Bah, stom, niet doen, verloren energie, dat weet ik heus wel. Misschien dat, als ik het maar vaak genoeg hardop zeg, ik m’n pit weer terug vind. Mijn LinkedIn profiel is up to date, m’n twitterprofiel is bijgewerkt en ik heb een oproep gedaan op facebook. Ik laat mijn CV en profiel achter bij iedereen die heel misschien ooit iets voor me zou kunnen betekenen. Ik heb maar één baan nodig toch?!
Relativeren kan ik
ook. Er zijn zo verschrikkelijk veel mensen die een eindeloos veel afschuwelijker
lot hebben getroffen. Het lag niet aan mijn functioneren, maar aan allerlei
factoren die met mij als persoon niks te maken hebben. En natuurlijk stikt het
van de nieuwe kansen, die ik alleen maar hoef te grijpen. Alleen, als het erop
aan komt, gaat het daar niet om. Omdat ik het leuk had op de plek waar ik was,
heb ik mijn verdediging laten zakken. Ik ben vergeten om me heen te kijken en
iets te doen met de dingen die ik zag. En daar heb ik nu dik spijt van. Deze
week gebruik ik om de laatste zaken af te handelen en dan is het klaar, over en
uit.
Ik heb heel wat ‘afgeraveld’
de afgelopen weken. Mooie projecten bekijken en zoeken, want ik heb
straks een beetje tijd over… In een forum schreef ik waar ik mijn inspiratie
vandaan haal. En dat het me zwaar viel, dat ik straks werkzoekend ben. Een
lievelievelieve designer las m’n berichtje en pm-de me meteen. ‘Which
of my designs do you like? That’s my gift to you, to brighten up your day’. Zoveel liefs, helemaal uit de USA,
weer dikke tranen, jommes. Een leuke mouwloze tuniek is het geworden. Alle tijd
om geschikt garen te kiezen. Daarnaast vond ik ook een mooi projectje voor mijn
‘heulveul’ kleuren botany lace. Een schattige oneskeincol,
televisiekijkmoeilijkheidsgraad, maar net afwisselend genoeg om niet in slaap
te vallen voor diezelfde televisie. We hebben volgend jaar ook een
huwelijksfeestje (dat van mezelf, hahaha), daar heb ik inmiddels ook een
shawlpatroon voor gevonden. Breitechnisch hou ik mezelf de komende tijd wel
bezig J.
Daarnaast kan ik weer eens
beginnen met een schilderij en vind ik misschien de inspiratie voor een nieuw
boek. Onze nieuwe parkiet is al tammer dan hij zou zijn geweest als zijn baasje
alleen in het voorbijrennen aandacht aan hem had geschonken. Ik kan op school
helpen bij de crea-middagen en ga met een groepje kinderen naar de knuffelpoli
in het ziekenhuis.
Ik moet mijn
creatieve, veelzijdige, organisatorische, presentatorische, schrijverstalent
wel bezighouden natuurlijk. Tussendoor zoek ik heeeeeeel hard naar een baan. Er
is vast, ergens, iemand op zoek naar mij….toch?
(onze
zoon zei, toen’ie een peuter was ‘jommes’ als hij iets niet voor elkaar kreeg,
vergezeld van een teleurgestelde elleboogbeweging en een zielig trillende
onderlip)
