Word ik middernachtelijk gillend wakker. Rechterschouder en arm doen zo'n pijn, verschrikkelijk! Ik heb het een paar dagen aangekeken, maar het werd steeds erger. Inmiddels kon ik zelf niet meer rijden (als je arm alleen strak langs je lijf wil blijven, kun je het stuur niet vastpakken, jammer). DH bracht me naar de huisarts die na wat duw en trekwerk (auw!) constateerde dat ik slijmbeursontsteking in mijn rechterschouder heb. Dat is niet goed. Ik ben RECHTS. Zware ontstekingsremmers moesten verbetering brengen. Ondertussen besloot de hamster (die de week daarvoor geopereerd was, details op FB) dat ze in sneltreinvaart dit leven ging verlaten. Jammer genoeg ging dat gepaard met zichtbaar heel veel pijn, zo erg dat we met haar naar de dierenarts moesten. DH reed, ik huilde.
Daar lagen al mijn 'vers' uitgezochte lentepatroontjes, werkloos op een tafeltje. Want breien met de zere arm was niet te doen, niet slim ook. Mmm... Mijn werk zorgde voor afleiding, maar wat doet de mens daarna? Tv kijken? Dat verveelt snel, jakkes! Lezen, geen zin in. Naar buiten kijken? Neuh. Slapen? Niet leuk, want hoe moet je liggen, alles doet zeer. Ik ben een 'ouderwetse' breier. Draad rechts en veel actie met rechterhand om mooie werkjes te breien. Er zijn meer methodes, die ik voorheen allemaal geprobeerd en afgewezen heb. Ik kon al 'throwend' veel sneller. Tijd om een links georiënteerde techniek op te pakken, langzaam, heel langzaam en nu en dan een toer. Alles is beter dan niks. Dus daar ging ik 'continentaal'. Draad links, werk in de schoot en rechterhand ontspannen met als enige activiteit, naald vasthouden. En het gaat! Alleen het gevoel al dat ik toch wat kan doen, is fijn. Een soort breionthaasten, want dat moest voorheen ook altijd zo snel mogelijk. Nu niet. Relax, dan breekt het draadje niet.
