Tot m'n 18e woonden we in Balk, een leuk dorp aan de elfstedenroute. En nee, echte Friezen denken bij vorst NIET meteen aan dé tocht, maar aan schaatsen. Ik dus ook. Als er ook maar de geringste kans op ijs was, stond ik te trappelen tot ik de ijzers weer onder kon binden. Niet eens om lange tochten te schaatsen (die vonden we ook leuk), maar gewoon, omdat het zo gezellig was met zijn allen op de Luts (ja, die van het nieuws). Met een beetje geluk konden we het Slotermeer over schaatsen naar Sloten.
Als ik 's ochtends wakker word, kijk ik eerst door een kier in de gordijnen of het alsjeblieft niet heeft gesneeuwd. Sneeuw willen we niet, dan moeten we (en in het bijzonder buuv L.) in de weer met sneeuwschuivers op het ijs. Nee, we willen zo, vanuit de achtertuin, hop het ijs op. Rondjes draaien op onze 'eigen' baan. Tot nu toe is het hier sneeuwvrij, jeuj!
Afgelopen woensdag hebben de kinderen de hele middag de nabijgelegen ijsbaan onveilig gemaakt. Ik ben zo blij dat ze het schaatsgebeuren net zo leuk vinden als ik! Donderdag was het zover. Schaatsen op 'echt' ijs. Buurman M. had 's middags het ijs getest op de vijver achter huis. De zwanen zijn net op tijd vertrokken naar een andere vijver, dus de ijsvloer ligt er wakvrij bij. Hij heeft gestapt, gerend en gesprongen. IJs goedgekeurd. We hebben hem uitgeroepen tot lokale ijsdeskundige (niet omdat we zelf liever geen risico lopen op een nat pak 0:-), maar omdat hij er verstand van heeft). Buuv L. stapte zelfverzekerd het ijs op. Onze zoons schaatsten al dapper rondjes. Ik durfde nog niet helemaal. Het kraakte aan de kanten nog zo hard. Uiteindelijk haalde buuvs zoon me over (hij kan heel dwingend kijken). De schaatsen onder en gaan. Wat was het heerlijk! De eerste rondjes van het jaar smaken naar meer. Stiekem ben ik er heel trots op dat mijn schatjes (groot en klein) en ik allemaal rondzwieren met door mij gebreide mutsen op en sjaals om. 't is een kleurig stel. Van mij mag het zo nog lang winteren!
